بریده‌هایی از کتاب مانیفست یک فمینیست در پانزده پیشنهاد

پیشنهاد پانزدهم «از تفاوت‌ها برایش بگو.» تفاوت‌ها را امری عادی برایش جلوه بده. به او یاد بده که هرگز ارزش را با تفاوت پیوند ندهد. به او یاد بده که ما همه انسان هستیم و قرار نیست مثل هم باشیم؛ زیرا تفاوت، حقیقت دنیای ماست و با آموزش تفاوت‌ها، به او ابزار لازم برای لذت از زندگی در دنیایی متنوع و گوناگون را بده. او باید بداند و بفهمد که انسان‌ها مسیرهای متفاوتی را برمی‌گزینند و تا زمانی که این مسیرها به کسی صدمه نمی‌زنند، باید به آن‌ها احترام گذاشت. به او یاد بده که ما نمی‌توانیم و اصلاً قرار نیست همه‌چیز را در مورد زندگی بدانیم. هم مذهب و هم علم، فضاهای ناشناخته‌ای دارند که ما هنوز آن‌ها را نیافته‌ایم، اما همین دانسته‌ها برای آرام بودن کافی است.

پیشنهاد چهاردهم «وقتی می‌خواهی به او در مورد ظلم و ستم بیاموزی، دقت کن که مظلومیت و قداست را از هم جدا کنی.» قداست پیش‌نیاز کرامت نیست. انسان‌هایی که نامهربان و ناراست هستند نیز انسان‌اند و هنوز شایستهٔ کرامت

به دخترت یاد بده هرگز جملات مسخره‌ای مثل این جمله را که «پول من، مال من است و پول او مال هر دو ماست»، به زبان نیاورد. این جملات غیرمنطقی و خطرناک‌اند. داشتن چنین نگرشی به این معناست که ایده‌های آسیب‌زنندهٔ دیگری نیز در راه‌اند. به او یاد بده که در صورت نیاز، در تأمین معاش به همسرش کمک کند. در یک رابطهٔ سالم، هر دو نفر اگر توان تأمین معاش داشته باشند، باید همکاری کنند.

پیشنهاد سیزدهم «عشق از راه خواهد رسید، پس راحت باش.» حواست باشد که وقتی عشق درِ خانه‌اش را زد، آگاه شوی، و تنها راه برای این کار این است که به او زبانی یاد دهی که نه‌تنها در مورد رابطهٔ جنسی، بلکه در مورد عشق نیز با تو هم‌کلام شود. نمی‌خواهم شعار دهم که با او رفیق باش، بلکه می‌خواهم بگویم مادری باش که در مورد همه‌چیز با او صحبت می‌کنی. به او یاد بده که عشق فقط دادنی نیست، بلکه گرفتنی است. این موضوع خیلی مهم است، زیرا ما مادرها از همان روز اول به دخترانمان سرنخ‌هایی می‌دهیم که به آن‌ها یاد می‌دهد بخش بزرگی از عشق این است که خودشان را فدا کنند، اما به پسرها چنین چیزی را نمی‌آموزیم. به او یاد بده که همان‌قدر که باید عاطفه و عشق بدهد، باید عشق و عاطفه نیز بگیرد.

هرگز جنسیت را با شرمندگی پیوند نده. آن‌قدر بر بکارت تأکید نکن که اگر دخترت مورد سوءاستفاده قرار گرفت، آن را از تو پنهان کند. به او یاد بده که داشتن بیولوژی زنانه، شرمندگی ندارد. به او بیاموز که بلوغ و قاعدگی مرحله‌ای طبیعی در رشد است و خجالت ندارد. برایش روشن کن که اگر قاعدگی نبود، هیچ نژادی از انسان روی زمین حضور نداشت. به او بگو شاید از نظر برخی خون قاعدگی نجس باشد اما همین مرحلهٔ طبیعی است که از یک زن، مادر می‌سازد و مادر مقدس‌ترین واژهٔ دنیاست. برایش بگو که اگر این دوران نبود، هیچ انسانی در این دنیا نفس نمی‌کشید.

لطفاً به او نگو که رابطهٔ جنسی فقط ابزاری برای تولیدمثل است. به او بگو که رابطهٔ جنسی اگر همراه با عشق و تعهد باشد، امری خوشایند و پسندیده است پس باید قبل از اقدام به آن پیامدهای عاطفی آن را بپذیرد. به او یاد بده که بدنش فقط و فقط به خودش تعلق دارد، پس لزومی ندارد که اگر تحت فشار روحی قرار گرفت یا اگر خودش دوست نداشت، اجازه دهد کسی بدنش را لمس کند. به او یاد بده که «نه» گفتن، زمانی که حس می‌کند باید «نه» بگوید، نشانهٔ ضعف نیست، بلکه نشانهٔ قدرت و افتخار است. به او بگو بهتر است تا قبل از بزرگ‌شدن و فهمیدن تعهداتش وارد هیچ رابطه صمیمانه‌ای نشود.

او بفهمان که زنان سفید لاغراندام زیبا هستند و زنان غیرسفید و غیرلاغر نیز زیبا هستند. بگذار بداند که افراد و فرهنگ‌های زیادی هستند که تعریف متفاوتی از زیبایی دارند و فقط خانم‌های لاغر را زیبا نمی‌دانند.

تصور نکن که پرورش عقاید فمینیستی در او به معنای پس‌زدن زنانگی‌هایش است. فمینیسم هیچ منافاتی با زنانگی ندارد، اما تعصب‌های زن‌گریزانه چنین منافاتی را تزریق می‌کنند.

پیشنهاد دهم «آگاهانه نسبت به جسم و سلامت فیزیکی او حساس باش.» او را تشویق کن که فعالیت ورزشی داشته باشد. به او یاد بده که از نظر جسمانی فعال باشد. با او قدم بزن، شنا کن، بدو، تنیس بازی کن، فوتبال یا هر ورزش دیگری را امتحان کن. این مسئله نه‌فقط برای سلامتی مهم است، بلکه به او کمک می‌کند تا با هرگونه تصویر منفی از بدن زن که جامعه به خورد زن‌ها می‌دهد، راحت‌تر بجنگد، زیرا این تصاویر منفی در او حس ناامنی ایجاد خواهند کرد. بگذار دخترت بفهمد که فعال بودن چقدر ارزشمند است.

به جای اینکه به دخترت یاد بدهی که دوست‌داشتنی باشد، به او یاد بده که صادق و مهربان باشد. یاد بده که شجاع باشد؛ او را ترغیب کن که افکارش را به زبان بیاورد، حقایق وجودی‌اش را بیرون بریزد و وقتی این‌گونه شد، او را مدح و ستایش کن. وقتی در شرایط سخت، موضعی حقیقی را در پیش گرفت و روی آن پافشاری کرد، او را بیش از هر زمانی تشویق کن. به او بگو که مهربانی مهم است. وقتی با دیگران مهربان است، او را تحسین کن، اما به او یاد بده که هرگز مهربان بودن را باری به‌هرجهت نگیرد. به او بگو که او نیز شایستهٔ مهربانی دیگران است. به او یاد بده برای تمام عقایدش ایستادگی کند.

پیشنهاد هفتم «هر ازدواجی را یک دستاورد نخوان.» به روش‌های مختلف برای او توضیح بده که قرار نیست هر لحظه اشتیاقِ آن را در سر بپروراند. ازدواج می‌تواند شاد یا ناشاد باشد و هرگز یک رسالت شمرده نمی‌شود. ما دختران خود را شرطی می‌کنیم تا آرزوی ازدواج را از کودکی در سر بپرورانند و تمام نابرابری‌ها و عدم‌توازن‌ها از همین‌جا شروع می‌شود. دختران به‌عنوان زنانی بزرگ می‌شوند که ذهن آن‌ها از پیش درگیر ازدواج شده است. پسران به‌عنوان مردانی بزرگ می‌شوند که اندیشهٔ ازدواج را در سر ندارند. همان زنان با همین مردان ازدواج می‌کنند.

لطیفهٔ قوم ایگبو را به یاد داری یا نه! همان که دخترانی را که رفتارهای کودکانه داشتند، به سخره می‌گرفت و از آن‌ها می‌پرسید: «داری چه می‌کنی؟ یادت رفته است که هم‌سن‌وسال‌هایت الان دارند شوهرداری می‌کنند؟» خود من هم این عبارت‌ها را بارها به دختربچه‌ها می‌گفتم، اما اکنون دست از این کار کشیده‌ام. به این دختران لوس می‌گویم: «وقتش شده است که برای خودت کسب‌وکاری داشته باشی»؛ زیرا بر این باورم که ازدواج بدون تفکر، چیزی نیست که آن را به‌عنوان یک نقطهٔ قوت به خورد دختران نوجوان و جوان دهیم.

پیشنهاد ششم «به او یاد بده که زبان و کلام را به چالش بکشد.» کلام هر انسانی مخزن تعصب‌ها، باورها و پیش‌فرض‌های اوست. برای آموختن چنین مهمی ابتدا خودت باید زبانت را به چالش بکشی. یکی از دوستانم می‌گوید که او هرگز دخترش را پرنسس صدا نمی‌زند. وقتی دیگران، دختربچه‌ای را پرنسس صدا می‌زنند، نیت بدی ندارند اما «پرنسس» پر از پیش‌فرض است. پرنسس تداعی‌کنندهٔ ظرافت و شکنندگی دخترانه است و دختری را القا می‌کند که دیگران باید به او خدمت کنند. او ترجیح می‌دهد که دخترش را «ستاره»، یا «فرشته» صدا بزند.

مهم است که مطمئن شوی دخترت از همان ابتدا به جای پذیرفتن نقش‌های جنسیتی، عزت نفس را بیاموزد. به او بگو مهم است که بتواند کاری را فقط برای خوشایند خودش انجام دهد و از آن دفاع کند. به او بیاموز که وقتی چیزی را شکست، آن را تعمیر کند. ما خیلی سریع به این تصور می‌رسیم که دخترها نمی‌توانند چیزهای زیادی انجام دهند. به او اجازه بده سعی خودش را بکند. شاید به‌طور کامل موفق نشود، اما دست‌کم تلاشش را کرده است. برای او اسباب‌بازی‌های مختلف بخر؛ از جورچین گرفته تا ماشین و قطار و هواپیما، البته اگر خودت دوست داشتی، عروسک هم بخر.

پیشنهاد سوم «به دخترت بیاموز که چیزهایی به نام نقش‌های جنسیتی، مزخرفاتی بیش نیستند.» هرگز به او نگو که باید این کار را انجام بدهد یا آن کار را انجام ندهد، چون او دختر است. عبارت «چون تو دختر هستی»، هرگز دلیلی برای هیچ‌چیزی نیست؛ هیچ‌چیزی!

به‌کارگیری دو ابزار فمینیستی است که آن‌ها را به‌عنوان نقطهٔ شروع برایت بازگو می‌کنم. اولین ابزار، اساسِ فکری توست. همان باور محکم و تغییرناپذیری که همهٔ تصمیم‌های خود را با آن آغاز می‌کنی. اساسِ فکری تو چیست؟ یک اساسِ فکری فمینیستی می‌گوید: «من مهم هستم. من نیز به اندازهٔ مردان ارزشمندم و این ارزشمندی تابع زمان و مکان و اگر و اما نیست. من نیز به همان اندازه مهم هستم.» ابزار دوم یک سؤال است: «آیا می‌توانی گزینه را برعکس کنی و همان نتیجه را بگیری؟»

. یکی از مهمان‌ها نوشت: «برایت شوهری خوب آرزو می‌کنم.» نیت خیری است، اما من با این آرزو مشکل دارم. با این آرزو به یک نوزاد سه‌ماهه می‌گوییم که باید در اشتیاق پیدا کردن شوهری مناسب باشد. آیا اگر نوزاد پسر بود، هرگز آرزو می‌کردیم که زن خوبی پیدا کند؟

ما اغلب از بیولوژی برای توجیه امتیازات مردان استفاده می‌کنیم و این مهم‌ترین دلیل برتری جنسی مردان است. درست است که مردان از نظر جسمی قوی‌تر از زنان هستند، ولی اگر ما بر بیولوژی به‌عنوان ریشهٔ عرف‌های اجتماعی تأکید کنیم، این سؤال پیش می‌آید که آیا مادران که فرزندان را به دنیا می‌آورند، چنین حقی ندارند!

انگار عصبانیت حسی است که باید از آن شرمنده بود. البته که من عصبانی هستم. من از تبعیض عصبانی هستم. من از جنسیت‌گرایی عصبانی هستم

بدترین قسمت این مفهوم آن است که مردان را به‌طور غریزی جنس برتر معرفی می‌کند، اما تأکید می‌کند که مردها باید با زنان خوش‌رفتار باشند. هرگز! هرگز! حالِ خوب یک زن به اساس و پایه‌ای محکم‌تر از خیرخواهی نیاز دارد.