بریده‌هایی از کتاب فرزندم چنین باش (ترجمه نامه سی‌ویکم نهج‌البلاغه)

اظهار نیازت تنها به آفریدگارت باشد و جز آستان بلند او سر به هیچ درگاهی مسای، که هرچه هست، از «عطا» و «مصلحت»، آنجاست.

جان خویش را به آتشدان «شکیبایی در سختی‌ها» بپرور، و آنرا در «کشاکش پایداری» کارآزموده کن. چه زیباست فرشتۀ صبر، آن‌هم در راه حق!

مردم را به نیکی فراخوان که پاسداری از خوبی‌ها تو را در زمرۀ نیکان قرار خواهدداد و با زشتی‌ها و پلشتی‌ها با دست و با زبان بستیز و از حاکمیت گناه و فساد با تمام توان جلوگیر باش و از تبهکاران دوری گزین و در راه خدا و ارزشهای الهی به‌پا خیز و به نهایت جهاد کن و از هیچ سرزنش‌گری مهراس.

از آنچه نمی‌دانی و تکلیف نداری سخن مگوی، و راهی که در آن بیم گمراهی است مپوی، چراکه بازایستادن به گاهِ سرگشتگی و گمراهی، بهتر از راندن بر مرکب خطرهاست.

پس اقامتگاه اصلی و دائمی خویش را زیبا و عالی بنا کن و هرگز آخرتت را به دنیا مفروش.

دل قوی دار و آنرا با دانش راستین غرق نور کن و با یاد مرگ رام و آرام ساز و عاریت بودن دنیا را به او بنمای و نیز آنکه دنیا همه‌نوش نیست، بلکه نیشهاست در آن. اینک کشتی روزگار در بستر «نظام احسن»، قاطع و قوی به پیش می‌رانَد، پس در نشیب و فراز زمانه به‌هوش باش تا غبار زشتی‌ها بر دامنت ننشیند.

فرزندم، تو را به پاسداری از مرزهای الهی و هماره در خدمت و اطاعت او بودن، سفارش می‌کنم. شهر دل را با یاد او آباد ساز و به نیروی پرتوان او متّکی باش و به پشتوانة قدرتش، دست مشکل‌گشا بگشا. و چه نیرو و دستاویزی برتر و بالاتر از دستاویز الهی است، البتّه اگر بدان دست آویزی.

خداوند بر آستان مقدّسش دربانی نگماشته است تا بین تو و مهر او حجابی گردد

فَوَران خشم خویش را یک‌باره فرو بر، که شیرین‌تر و نیک فرجام‌تر از آن ندیدم.

از تکیه بر آرزوها بپرهیز، که دستمایۀ احمقان است. خردمندی، بهره‌وری از تجربه‌هاست، و بهترین تجربه آن‌که تو را پند آموزد.