بریده‌هایی از کتاب انگیزش؛ منطق پنهانی که انگیزه‌های ما را شکل می‌دهد

زندگی هیچگاه با شرایط، غیرقابل تحمل نمی‌شود؛ اما با نبود معنا و هدف می‌شود.

زندگی هیچگاه با شرایط، غیرقابل تحمل نمی‌شود؛ اما با نبود معنا و هدف می‌شود. - ویکتور فرانک

فیلسوف آلمانی، فردریک نیچه، استدلال کرده است که پاداش‌های بزرگ زندگی از تجارب فلاکت‌بارمان ناشی می‌شود.

یکی از دوستان من که به صورت داوطلبانه در آسایشگاه فعالیت می‌کند، سال‌ها به مصاحبت و همراهی با مردمی می‌پردازد که آخرین قدم‌هایشان در زندگی را برمی‌دارند. او شب‌های طولانی در کنار تختشان می‌نشیند، دست‌هایشان را می‌گیرد و آرام آواز می‌خواند. او خودش را «مامای مرگ» می‌داند. و می‌گوید: «این پایان، تولدی دیگر است. و من احساس خوش‌شانسی می‌کنم که به آن‌ها برای گذشتن از آن کمک می‌کنم».

«آزمایش مشاوران نشان داد که مردم به شکل چشمگیری وسعت و عمق تأثیر احساس موفقیت بر دیگران را درک نمی‌کنند و قدر نمی‌دانند. مدیر شما باید احتمالاً با خودش استدلال کرده باشد که افرادی که برایش کار می‌کنند، مانند موش‌هایی در معمای ماز که فقط برای رسیدن به غذا تلاش می‌کنند، برای رسیدن به حقوق کار می‌کنند. اگر او از شما می‌خواهد تا کار روی هدف دیگری را شروع کنید، ممکن است اینطور فکر کند که تنها چیزی که لازم است انجام دهد این است که شما را مستقیم به مسیر جدید بفرستد و شما هم سریعاً حرکت به سمت هدف جدید را شروع خواهید کرد. این طور به نظر می‌رسد که او احساس نمی‌کند متوقف کردن پروژۀ بزرگتان چه تأثیر بزرگی بر انگیزۀ شما دارد.»

یک جامعه بدون اعتماد جامعه نیست، مجموعه‌ای از افراد است که به طور مستمر از هم می‌ترسند.

وقتی ما سخت‌تر کار می‌کنیم و کمی‌تلاش و زمان بیشتر هزینه می‌کنیم، احساس مالکیت بیشتری می‌کنیم و بدین‌گونه از ثمرات تلاشمان بیشتر لذت می‌بریم.

اگر ما بی‌حوصله و بی‌انگیزه باشیم، می‌توانیم از خودمان بپرسیم: کاری که می‌کنم چگونه به فردی در راه مانده کمک می‌کند؟ چه معنایی می‌توانم ایجاد کنم؟ با این نوع نگرش و مدل‌ذهنی، شانس اینکه یک پاسخ مثبت پیدا کنیم وجود دارد.

تمام ما احساس یک هوس برای نوعی زندگی پس از مرگ داریم

هرچه افراد تلاش بیشتری کنند، بیشتر به ساخته‌هایشان اهمیت می‌دهند.