بریده‌هایی از کتاب عاشقانه ها: برگزیده‌ی اشعار و نامه‌ها، سرگذشت‌ها و سخنان کوتاه

ويکتور هوگو در صحبت و سخنوری، مخصوصاً در مواقع انس و خصوصيت، خيلی ساده و خودمانی بود. در مقابل زنان بی‌اندازه ادب و احترام را مراعات می‌کرد.

من به سختی نيکبختی خود را باور می‌کنم. زيرا هر چه می‌انديشم کاری که شايسته‌ی اين همه شادکامی باشد انجام نداده‌ام.

با آنکه زندگی من بيشتر با سختی و تلخکامی گذشته است و هنوز هم می‌گذرد باز نمی‌خواهم به جای هيچ کس ديگر باشم.

سرانجام خزان عمر فرا می‌رسد. پير می‌شويم، مانند بوته‌ی گلی که گلبرگ‌های خشک شده‌اش را پيرامون خويش پراکنده می‌بيند ما نيز موهای سپيدمان را روی سر و سال‌های سپری شده را زير پايمان می‌بينيم.

شايد که آن وجود منفور نيز؛ خود را پاک و منزه می‌شمرد؛ زيرا که هيچ ذيروحی از نور الهی بی‌بهره نيست. هر بيننده‌ای گرچه پَست و پليد باشد با انوار مهر و قهر خدايی مأنوس است و ديده‌ی جانوران مسکين و زشت و ناپاک نيز با شوکت و جلال ستارگان سپهری آشناست.

«بلی حقيقت هولناکی است، ولی افول زندگی اين جهان طلوع زندگانی ديگری به شمار می‌رود. پس نگوييد: مردن: بگوييد: زندگی نوين!»

بهار به واسطه‌ی جوانی و جمال بر زمستان فرسوده حق تحکم دارد!

حتی حزن و اندوه فطری «لامارتين» و حسيات شديد و پر هيجان «آلفرد دوموسه» را نيز دارا بود

نقاشی‌های زيادی که ابتدا ساده و متوسط و بعدها به تدريج ظريف و مهارت‌آميز و جالب توجه شد از خود به يادگار گذاشته که بيشتر آن‌ها در «هوتويل هوس» و موزه‌های بزرگ موجود است

چرا اين دم‌های شادمانی می‌گذرند؟ از چه رو بشر که دارای بازوان توانا و اراده‌ای استوار است می‌گذارد اين دم‌های خوش را از کنارش بربايند؟ از کجا معلوم که ديگر بار آن‌ها بازگردند؟ کدام يک از آدميان را توانايی آن است که نيکبختی گريخته را باز آورد.