بریده‌هایی از کتاب پیام های ادبی، اجتماعی و تربیتی مولوی

این جهان دام است و دانه‌ش آرزو

هیچ کافر را به خواری منگرید که مسلمان مردنش باشد امید چه خبر داری ز ختم عمر او که بگردانی از او یکباره رو

ای برادر تو همه اندیشه‌ای مابقی را استخوان و ریشه‌ای

نردبان این جهان ما و منی‌ست عاقبت این نردبان افتادنی‌ست ابله آن‌کس رفت بالاتر نشست استخوانش خردتر خواهد شکست

هر که با ناراستان همسنگ شد در کمی افتاد و عقلش دنگ شد

این جهان دام است و دانه‌ش آرزو در گریز از دام‌ها روی ار زو چون چنین رفتی بدیدی صد گشاد چون شدی در ضد آن دیدی قباد

پند گفتن با جهول خوابناک تخم افکندن بود در شوره خاک پاک حُمق و جهل نپذیرد ز فو تخم حکمت کم دهش ای پندگو

نیچه می‌گوید: آن‌که از قلم به‌عنوان چماق استفاده می‌کند ممکن است همان چماق روزی بر گُرده خودش فرود آید.

علم دریایی‌ست بی‌حد و کنار طالب علم‌ست غواص بحار گر هزاران سال باشد عمر او او نگردد سیر خود از جست‌وجو

آن یکی خر داشت پالانش نبود چون‌که پالان یافت گرگ خر را درربود کوزه بودش آب نمی‌آمد به‌دست چون‌که آبی یافت، خود کوزه شکست

آدمی مخفی‌ست در زیر زبان این زبان پرده‌ست بر درگاه جان چون‌که بادی پرده را درهم کشید سرّ صحن خانه شد بر ما پدید

هیچ کافر را به خواری منگرید که مسلمان مردنش باشد امید چه خبر داری ز ختم عمر او که بگردانی از او یکباره رو

نردبان این جهان ما و منی‌ست عاقبت این نردبان افتادنی‌ست ابله آن‌کس رفت بالاتر نشست استخوانش خردتر خواهد شکست

مشورت با نفس خود گر می‌کنی هرچه گوید کن خلاف آن دنی

هر کسی را بحر کاری ساختند میل آن‌را در دلش انداختند

هر کسی از ظن خود شد یار من از درون من نجست اسرار من

نیچه می‌گوید: آن‌که از قلم به‌عنوان چماق استفاده می‌کند ممکن است همان چماق روزی بر گُرده خودش فرود آید.

آدمی مخفی‌ست در زیر زبان این زبان پرده‌ست بر درگاه جان چون‌که بادی پرده را درهم کشید سرّ صحن خانه شد بر ما پدید

چون قلم در دست غدّاری بود بی‌گمان متصور برداری بود چون سفیهان راست این کار و کیا لازم آمد یقتُلون‌الانبیا

گرچه دیوار افکند سایه دراز بازگردد سوی او آن سایه باز این جهان کوه است و فعل ماندا سوی ما آید نداها را صدا