بریده‌هایی از کتاب زمین بر پشت لاک‌پشت‌ ها

همه بلدن به چشم آدم نگاه کنن، اما کم پیش می‌آد کسی پیدا شه که دنیا رو دقیقاً همون‌جوری ببینه که تو می‌بینی.

وزن وجود یک پدر را نمی‌دانی، مگر این‌که برداشته شود.

نمی‌گم تو فوق‌العاده زیبایی یا مهربونی یا هرچی. می‌گم به‌یادموندنی هستی.

«در زندگی به جایی می‌رسید که دیدن زیبایی جهان برای‌تان کافی‌ست. نیازی نیست عکسش را بگیری یا نقاشی‌اش کنی یا حتا به بیادش بیاوری. خودش کافی است.»

«مهم نیست چطور می‌میرید، مهم این است که وقتی می‌میرید چه کسی هستید.»

جالب‌ترین قسمت علم برای من همینه که هرچی بیش‌تر یاد بگیری، واقعاً به جواب نمی‌رسی، فقط سؤال‌های بهتری پیدا می‌کنی.»

کسی که نخواد دوباره تو رو ببینه، به خودش زحمت خداحافظی نمی‌ده.

همه بلدن به چشم آدم نگاه کنن، اما کم پیش می‌آد کسی پیدا شه که دنیا رو دقیقاً همون‌جوری ببینه که تو می‌بینی.

بعد از بهترین گفت‌وگوها حتا یادت نمی‌آد که در مورد چی حرف می‌زدی. فقط یادت می‌آد چه حسی داشتی.

بهش می‌گفتم که من و دیویس زیاد حرف نمی‌زدیم و زیاد به‌هم نگاه نمی‌کردیم، اما این‌ها مهم نبود، چون هر دو داشتیم به یه آسمون مشترک نگاه می‌کردیم که شاید خودش خیلی صمیمانه‌تر از نگاه‌کردن به چشم طرف مقابل باشه. همه بلدن به چشم آدم نگاه کنن، اما کم پیش می‌آد کسی پیدا شه که دنیا رو دقیقاً همون‌جوری ببینه که تو می‌بینی.

نگرانی من رو ناراحت نمی‌کنه. نگرانی، جهان‌بینی درستیه. زندگی نگران‌کننده‌ست.

"خوب‌ترین‌ها همیشه بی‌بهره از یقین‌اند، درحالی‌که بدترین‌ها لبریز از اشتیاقی راسخ‌اند"

وحشت واقعی این نیست که ترسیده باشی، اینه که چاره‌ای جز ترسیدن نداشته باشی.

هر فقدانی کاملاً بی‌سابقه‌ست. هیچ‌وقت نمی‌تونی درد کس دیگه‌ای رو بفهمی. واقعاً نمی‌تونی. مثل این‌که می‌تونی پوست کس دیگه‌ای رو لمس کنی، اما این به این معنی نیست که حالا می‌دونی زندگی‌کردن تو بدن اون چه حسی داره.

فکر می‌کنی نقاشی، اما درواقع بوم نقاشی هستی.

نبود. من مثل یه داستان پر از ایرادهای منطقی بودم.

«خوب بخوابید احمق‌ها.» جی. دی. سلینجر

یه چیزِ یه‌نفرِ دیگه‌ای، اما درعین‌حال خودت هم هستی

گفتم: «همه‌ی پسرها چندش‌آورن. همه چندش‌آورن.

«خودم را دوست دارم. هرچه تنهاتر و هرچه بی‌دوست‌تر و هرچه آزادتر باشم، احترام بیش‌تری برای خودم قائلم.» شارلوت برونته