بریده‌هایی از کتاب اسکار و خانم صورتی

فهمیدم که اونجایی؛ رازتو بهم گفتی: «هر روز طوری به دنیا نگاه کنید که انگار اولینباره!»

مردم از مرگ خوششون نمیاد چون از ناشناختهها می‌ترسن؛ اما دقیقاً همینه! ناشناختهها چیاند؟ بهت توصیه میکنم اسکار نترس و اطمینان داشته باش!

باید دوتا درد رو از هم تشخیص بدی اسکار کوچولوی من! درد فیزیکی و درد روحی... درد فیزیکی رو مجبوریم تحمل کنیم، اما درد روحی رو انتخاب می‌کنیم.

- چطوره برای خدا بنویسی؟ - نه، شما دیگه نه، مامی صورتی! - چرا من نه؟ - شما نه! شما که دروغگو نبودید! - ولی دروغ نمی‌گم! - خب، برای چی باهام درباره‌ی خدا حرف می‌زنید؟ من قبلاً بابانوئل رو باور کردم، یک‌بار گول خوردم کافیه!

رازتو بهم گفتی: «هر روز طوری به دنیا نگاه کنید که انگار اولینباره!»

زندگی یک کادوی بامزهست؛ اولش زیادی تحویلش می‌گیریم فکر می‌کنیم زندگیِ ابدی رو بهدست آوردیم؛ بعد ارزشش رو از دست می‌ده و اون رو مزخرف و کوتاه می‌بینیم؛ تقریباً می‌خواهیم بندازیمش دور! آخرش می‌فهمیم که نه یه کادو بلکه فقط یه امانته و تلاش می‌کنیم اون‌طور که شایستشه باهاش رفتار کنیم.

خوب فکر کن اسکار... به کدوم احساس نزدیکی می‌کنی؟ خدایی که هیچ احساسی نداره یا خدایی که با رنج آدمها رنج میکشه؟

اسکار! مریضی هم مثل مردن یه امتحانه، جریمه نیست.

حق داری اسکار! فکر می‌کنم ماها درباره‌ی زندگی هم همین اشتباه رو می‌کنیم؛ فراموش می‌کنیم که زندگی شکننده و ظریف و زودگذره؛ همه جوری وانمود می‌کنیم که انگار نمردنی هستیم.

- جذاب‌ترین سؤال‌ها، سؤال باقی می‌مونند؛ اونا مثل یه راز میمونند! برای هر جوابی ما باید یه "شاید" اولش بگیم؛ فقط سؤال‌های بیمزه هستند که جواب‌های مشخصی دارند. - می‌خواهید بگید که "زندگی" جواب نداره؟ - می‌خوام بگم برای "زندگی" کلی راهحل وجود داره و بنابراین راه‌حل نداره. - من هم همین‌طور فکر می‌کنم مامی صورتی! برای زندگی راه‌حلی وجود نداره مگر زندگی‌کردن.

شما که خدا نیستید

سه روز آخر ... اسکار یه کاغذ بالای سر تختش گذاشته بود؛ فکر کنم مربوط به تو میشه، نوشته بود: «فقط خدا حق داره بیدارم کنه!»

- مردم از مرگ خوششون نمیاد چون از ناشناختهها می‌ترسن؛ اما دقیقاً همینه! ناشناختهها چیاند؟ بهت توصیه میکنم اسکار نترس و اطمینان داشته باش! به قیافهی خدا روی صلیب نگاه کن، اون درد فیزیکی رو تاب میاره اما درد روحی رو حس نمی‌کنه؛ چون باور داره... بدنش از میخها کمتر درد می‌کشه؛ تکرار می‌کنه... اون‌ها منو اذیت می‌کنن اما من دردی ندارم؛ بفرما همینه! فایدهی ایمان‌داشتن، می‌خواستم این رو نشونت بدم.

رازتو بهم گفتی: «هر روز طوری به دنیا نگاه کنید که انگار اولینباره!»

- از مامان بابام متنفرم! - خب، خیلی ازشون متنفر باش! - شمایید که دارید این حرفو بهم میزنید مامی صورتی؟! - آره! ازشون خیلی متنفر باش! این عذابت می‌ده! وقتی که این تنفر رو تمومش کنی، تازه می‌فهمی بیخود این‌همه خودت رو اذیت کردی؛

- اونها از تو نمیترسن اسکار ... از مریضی میترسن ... - مریضی من، جزئی از منه! اونا جور دیگهای رفتار می‌کنن، واسه این‌که من مریضم؛ اونا فقط وقتی اسکار رو دوست دارن که سالم باشه.

اون‌ها منو اذیت می‌کنن اما من دردی ندارم؛ بفرما همینه! فایدهی ایمان‌داشتن، می‌خواستم این رو نشونت بدم.

رازتو بهم گفتی: «هر روز طوری به دنیا نگاه کنید که انگار اولینباره!»

- فقط یه کاری بود که ما نکردیم، پگی میترسید با این کار بچه‌دار بشیم؛ شما چی فکر می‌کنید؟

من اسکارم، ده سالمه، تو خونه گربه و سگ رو آتیش زدم (فکر کنم حتی ماهی گلی هم کباب کرده باشم!) اولین‌باره که برات نامه می‌نویسم چون تا حالا به‌خاطر درس‌هام وقت نداشتم. باید همین اول بهت بگم که من حالم از نوشتن به هم می‌خوره، وقتی که دیگه واقعاً مجبور باشم می‌نویسم؛ چون نوشتن یه چیز الکیه، یه چیز تزئینی. مثل لبخند زورکی، حلقه‌ی گل و روبان و منگوله و این چیزها؛ نوشتن یه دروغه که همه‌چیزو خوب نشون میده؛ یه کلک آدم بزرگونه‌س، مدرکش؟ بفرما، اول نامه‌م رو دوباره بخون: «من اسکارم، ده سالمه، تو خونه گربه و سگ رو آتیش زدم (فکر کنم حتی ماهی گلی هم کباب کرده باشم!) اولینباره که برات نامه می‌نویسم چون تا حالا به‌خاطر درس‌هام وقت نداشتم.» می‌تونستم خیلی راحت به‌جای این‌ها بنویسم: «بهم میگن کله‌تخم‌مرغی، هفت‌ساله به نظر می‌رسم، به‌خاطر سرطانم تو بیمارستان زندگی می‌کنم و هیچ‌وقت نوشته‌ای برات نفرستادم چون فکر نمی‌کنم حتی وجود داشته باشی!»