بریده‌هایی از کتاب اسکار و خانم صورتی

فراموش می‌کنیم که زندگی شکننده و ظریف و زودگذره؛ همه جوری وانمود می‌کنیم که انگار نمردنی هستیم.

هرچی پیرتر می‌شیم میل بیشتری برای زندگی‌کردن نشون میدیم؛ باید ریزبین و هنرمند بشیم! مهم نیست که دیگه قطعاً مثل ده یا بیست‌سالگی از زندگی لذت نمیبریم؛ اما تو صدسالگی، وقتی که دیگه نمیتونیم از جامون تکون بخوریم بیشتر از عقلمون استفاده میکنیم.

بعضی روزها واقعاً احتیاج دارم جیغ بکشم

«فقط خدا حق داره بیدارم کنه!»

«هر روز طوری به دنیا نگاه کنید که انگار اولینباره!»

چطوره برای خدا بنویسی؟

فکر می‌کنم ماها درباره‌ی زندگی هم همین اشتباه رو می‌کنیم؛ فراموش می‌کنیم که زندگی شکننده و ظریف و زودگذره؛ همه جوری وانمود می‌کنیم که انگار نمردنی هستیم.

حالا برای چی باید برای خدا بنویسم؟ - کمتر احساس تنهایی میکنی. - احساس تنهایی کمتر با کسی که وجود نداره؟ - به وجودش بیار. به‌سمت من خم شد. - هربار که تو یه‌کم بهش فکر می‌کنی یه‌کم بیشتر به وجودش میاری؛ اگه همین‌طور ادامه بدی کامل می‌شه؛ اون حالتو خوب می‌کنه.

- یه لیوان آب بخور. - نه... میخوام مامی صورتی رو ببینم. - می‌خوای یه لقمه... - نه، می‌خوام مامی صورتی رو ببینم. اسباب‌بازی، خوراکی، هیچی نمی‌خواستم؛ حتی دیگه به حرف‌هایی که بهم میزدن گوش نمی‌کردم فقط می‌خواستم مامی صورتی رو ببینم.

اما مطمئناً دلبری ربطی به استخون و گوشت نداره، مربوط به مهربونیِ قلبت میشه که تو خیلی ازش داری.

«هر روز طوری به دنیا نگاه کنید که انگار اولینباره!

مریضی هم مثل مردن یه امتحانه، جریمه نیست.

اگه "انیشتن" صداش میزنیم برای این نیست که باهوش‌تر از بقیه‌ست، به‌خاطر اینه که اندازهی سرش دو برابر بقیه‌ست؛

دوست دارم ازت بخوام یه مسئله رو روشن کنی. من خوب میشم؟ با آره یا نه جواب بده پیچده‌اش نکن، آره یا نه؟ حرف‌های اضافی رو هم قلم بگیر. تا فردا، بوووس، اسکار پانوشت: من آدرست رو ندارم، چه‌کار کنم؟

اون هم مثل همه مرد اما با فکر مردن زندگیش رو حروم کرد.

از وقتی که من دائم توی بیمارستانم مامان بابام با حرف‌زدن مشکل پیداکردن و به جاش برام کادو میارن

برای زندگی راه‌حلی وجود نداره مگر زندگی‌کردن

«فقط خدا حق داره بیدارم کنه!»

تلاش کردم با مامان بابام صحبت کنم که زندگی یک کادوی بامزهست؛ اولش زیادی تحویلش می‌گیریم فکر می‌کنیم زندگیِ ابدی رو بهدست آوردیم؛ بعد ارزشش رو از دست می‌ده و اون رو مزخرف و کوتاه می‌بینیم؛ تقریباً می‌خواهیم بندازیمش دور! آخرش می‌فهمیم که نه یه کادو بلکه فقط یه امانته و تلاش می‌کنیم اون‌طور که شایستشه باهاش رفتار کنیم.

- مگه شغلتون چیه؟ - باور نمی‌کنی. - قول می‌دم باور کنم. - کشتی‌گیر! - باورم نمی‌شه!!