بریده‌هایی از کتاب من و استادم

جاهلان فکر می‌کنند برای خوردن، نوشیدن یا دعوا کردن و یا فقط برای به دنیا آوردن بچه آفریده شده‌اند. حال آن‌که وظیفه‌ی اصلی ما افزودن بر دانایی‌مان است. به همین خاطر است که این‌جاییم

حیوان‌ها را می‌کشتند اما به اسارت گرفتن تنها مخصوص انسان‌ها بود.

جایی که ترس وجود داشته باشد، هنر چگونه می‌تواند رشد کند؟

از من به تو نصیحت، سؤالی که برایش جوابی نداری نپرس.

کسی که می‌خواهد در کارش استاد شود باید کارهای اولیه‌اش را کنار بگذارد. اگر از آثارت زیادی راضی باشی، دیگر یاد نخواهی گرفت. اگر فکر کنی استاد شده‌ای، در همان مرحله می‌مانی و درجا می‌زنی. بهتر از هر چیزی آن است که هر بار کار را با جدیت از ابتدا شروع کنی.

زیاد حرف زده بود. همیشه همین‌طوری می‌شد. هر وقت با کسی درددل می‌کرد پشیمان می‌شد.

غایت کائنات انسان است، غایت انسان آموختن. چرا باید مثل یک حشره‌ی ناتوان پشت پرده‌ی ترس‌ها و محدودیت‌ها پنهان شویم.

«در موعظه‌هایت گفته‌ای نمی‌دانی هراس از خدا یعنی چه. آیا این ادعا حقیقت دارد؟» «چرا باید از کسی که دوستش دارم بترسم؟ شما از کسانی که دوستشان دارید می‌ترسید؟»

در وجود هرکدام از ما خدایی هست. زیرا او ما را نه تنها به صورتی الهی آفریده بلکه در آنِ واحد ما را در ذات خویش خلق کرده است.

اگر زندگی ما نقشه‌ای داشته باشد، آن نقشه‌ی راه‌ها نیست بلکه نقشه‌ی خطوطی است که دوراهی‌ها را از هم جدا کرده است. در آن لحظه‌های کوتاهی که میان دو چیز یکی را ترجیح می‌دهیم، تقدیری که در یک چشم به هم زدن با گرفتن یک تصمیم عوض می‌شود