بریده‌هایی از کتاب انقراض پلنگ ایرانی با افزایش بی‌رویه‌ی تعداد گوسفندان

صدای زمین و زمان توو سرم ولی اون‌که عاشق‌تره ساکته

یک خیابان ناتمام شوی... همه‌ی عمر، عابرت باشم

چه کوچک است و غم‌انگیز آرزوهاتان! بهشت گاو پر از کاه و یونجه و پهن است

یا بغض در کنار خیابان، یا گریه و فرار از ایران یا خودکشی ِ داخل زندان، پایان دادگاه من این است

اوّلین کار اشتباه منی آخرین کار اشتباه منی آسمونم چقدر دیوونه‌ست قرص آرام‌بخشِ ماهِ منی

نه میل به آغاز و نه پایان دارم عمری‌ست که مرده‌ام ولی جان دارم آیا ماهی به آب ایمان دارد این‌گونه که من به عشق ایمان دارم؟!

حال ما را کسی نمی‌فهمد سال‌ها سوختیم و دود نداشت زندگی یک دروغ مسخره بود هیچ‌کس واقعاً وجود نداشت!

دیکتاتورها به دنیا می‌آیند دیکتاتورها حکومت می‌کنند دیکتاتورها می‌میرند

در فلسفه خوانیم به شک می‌افتم هر وقت پدر، نماز شب می‌خواند

[از خواب‌ها پرید، از گریه‌ی شدید امّا کسی نبود... امّا کسی ندید...] از خواب می‌پرم، از گریه‌ی زیاد از یک پرنده که خود را به باد داد از خواب می‌پری از لمس دست‌هاش و گریه می‌کنی زیر ِ پتو یواش از خواب می‌پرم می‌ترسم از خودم دیوانه بودم و دیوانه‌تر شدم از خواب می‌پری سرشار خواهشی سردرد داری و سیگار می‌کشی از خواب می‌پرم از بغض و بالشم که تیر خورده‌ام که تیر می‌کشم از خواب می‌پری انگشت‌هاش در... گنجشک پر... کلاغ پر... پر... پرنده پر... از خواب می‌پرم خوابی که درهم است آغوش تو کجاست؟! بدجور سردم است از خواب می‌پری از داغی پتو بالا می‌آوری... زل می‌زنی به او...