بریده‌هایی از کتاب راز شادی امام حسین علیه السلام در قتلگاه

اسلامِ دنيايي‌شده حرف اين است كه چرا چنين برخوردي با اسلام و سخنان پيامبر خدا مي‌كردند؟ عرض شد از حرکات و گفتارشان برمي‌آيد که از نظر آن‌ها اسلام براي دنيا بود و هر جاي اسلام با دنيا منطبق نبود بايد کنار بگذارند و اين يک طرز فکر بود نه اين که ‌فقط شخص خليفه دوم چنين بينشي داشت، بلكه جرياني که دست به دست هم داد و سقيفه را در مقابل غدير به‌وجود آورد، داراي چنين طرز فکري بود.

پس واي اگر نسبت به معنويّات حسّاس نباشيم، واي اگر بخواهيم با اهداف دنيايي به مقصد برسيم، واي اگر الفاظ و شعارهايمان ديني باشد ولي در جهت دنيا و دنياداري به‌کار روند. نتيجه‌اش اين مي‌شود كه چيزي نمي‌گذرد يزيد، اميرالمؤمنينِ جامعه‌ي اسلامي خواهد شد و متأسفانه همه به‌جز اهل‌ا‌لبيت تحمّل كردند که يزيدِ ميمون‌بازِ مشروب خوارِ تحت‌تأثيرِ فرهنگ غربِ آن زمان - يعني روم- بيايد و سرنوشت جامعه اسلامي را به‌دست بگيرد. چون اهل دنيا جز دنيا نمي‌خواهند و يزيد هم دنياي آن‌ها را تأمين مي‌كرد و لذا هيچ‌كس صدايش در نيامد و متوجّه‌ي عمق فاجعه‌اي كه براي دنيا و آخرتشان در پيش بود نشدند

كتاب صحيح مسلم نقل مي‌كند كه: پيامبر در حال احتضار بودند، فرمودند: بياييد تا نوشته‌اي براي شما بنويسم كه هرگز پس از اين گمراه نشويد و كاغذ و قلم خواستند. تاريخ گواه است كه خلیفه دوم گفت: اين فرد ـ اشاره به پيامبر ـ هذيان مي‌گويد. يعني پيامبري را كه قرآن درباره‌اش مي‌فرمايد: «مَا يَنْطِقُ عَنِ‌الْهَوَي»؛ هرگز از روي ميل خود سخن نمي‌گويد و هرچه مي‌گويد حقّ است، خليفه‌ي دوم در باره‌ي آن حضرت گفت: «اِنَّ الرَّجُلَ لَيهْجُر»؛ اين مرد هذيان مي‌گويد. بعد ادامه مي‌دهد و مي‌گويد: «حَسْبُنَا كِتَابَ‌الله»؛ كتاب خدا ما را كافي است. يعني ما از پيغمبر توصيه و راهنمايي نمي‌خواهيم. مگر كتاب خدا نمي‌گويد: بايد از پيامبر اطاعت كنيد؟ مي‌فرمايد: «يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ أَطِيعُواْ اللّهَ وَأَطِيعُواْ الرَّسُولَ وَ أُوْلِي‌الأَمْرِ مِنكُمْ...»؛

پس واي اگر نسبت به معنويّات حسّاس نباشيم، واي اگر بخواهيم با اهداف دنيايي به مقصد برسيم، واي اگر الفاظ و شعارهايمان ديني باشد ولي در جهت دنيا و دنياداري به‌کار روند. نتيجه‌اش اين مي‌شود كه چيزي نمي‌گذرد يزيد، اميرالمؤمنينِ جامعه‌ي اسلامي خواهد شد و متأسفانه همه به‌جز اهل‌ا‌لبيت تحمّل كردند که يزيدِ ميمون‌بازِ مشروب خوارِ تحت‌تأثيرِ فرهنگ غربِ آن زمان - يعني روم- بيايد و سرنوشت جامعه اسلامي را به‌دست بگيرد. چون اهل دنيا جز دنيا نمي‌خواهند و يزيد هم دنياي آن‌ها را تأمين مي‌كرد و لذا هيچ‌كس صدايش در نيامد و متوجّه‌ي عمق فاجعه‌اي كه براي دنيا و آخرتشان در پيش بود نشدند

نظام سرمايه‌داري با تکيه بر ليبرال دموکراسي، گمان کرد با کار و توليد مي‌تواند امور جامعه را سر و سامان دهد و جايي براي رهنمودهاي انبياي الهي در مناسبات اقتصادي و اجتماعي قائل نبود و نه تنها معنويت را به چيزي نگرفت، بلکه روحيه‌ي کينه‌ورزي با امور معنوي را تقويت نمود و درنتيجه بشر را امروز با بحراني اين‌چنين سهمگين روبه‌رو کرد. همان بحراني که جهان اسلام با حضور امويان با آن روبه‌رو شد، بحران مقابله با قداست‌ها که منجر به شهادت حضرت امام حسین (ع) شد

در صدر اسلام بينشي كه بر سر كار آمد و اميرالمؤمنين علي را حذف كرد اين طور بود كه هرجا زندگيِ دنياييِ مردم با اسلام اصطكاك پيدا مي‌كرد تحت عنوان «اجتهادِ خليفه» اسلام را كنار مي‌گذاشت. خليفه دوم بار‌ها مي‌گويد: «مُتْعَتان كانَتا عَلى عَهْدِ رَسُولِ اللّه أَنَا أَنْهى عَنْهُما وَ أَعاقب عَلَيْهِما»؛ دو متعه در زمان پيغمبر حلال بود من حرام كردم و عامل به آن دو را كيفر مي‌كنم. معني اين حرف اين است که پيامبر هرچه كرد، كرد و قرآن هرچه گفت، گفت، نظر ما اين است كه صلاح دنياي مردم همين است كه ما مي‌گوييم. اين طرز فکر چه بخواهيم چه نخواهيم جايگاه پيامبر را از آن مقام قدسي که او رسول خدا است و حکم خدا را آورده، تنزل مي‌دهد و او را در حدّ يک مصلح اجتماعي پائين مي‌آورد، به طوري که هرکسِ ديگر هم مي‌تواند در حدّ او باشد. در اين نگاه جايگاهي براي امام حسین (ع) نمي‌ماند که حق داشته باشد يزيد را نپذيرد و بخواهد حکم حق را بر مناسبات جامعه حاکم کند.

اکثر افراد جامعه در سطحي‌ترين شکل ممکن باقي‌مانده بودند و از همه مهم‌تر تقسيم جامعه به شيعه‌ي علي و شيعه‌ي عثمان بود که طرفين در حدّ تکفير بر روي هم شمشير مي‌کشيدند و اين‌ها زمينه‌اي بود تا معاويه پايه‌هاي امپراطوري خود را پايه‌ريزي کند و خلافت اسلامي به پادشاهي موروثي تبديل شود و موجب احياي ارزش‌هاي جاهلي به جاي ارزش‌هاي اسلامي گردد.

دامن‌زدن به جوّ توليدِ بدون توحيد، باعث مي‌شود، دانشجوي رشته‌ي مهندسي و پزشکي گمان کند دروس معرفت ديني و اخلاق چيز اضافي است.

وقتي اصالت به منافع دنيايي داده شود بهترين انسان‌ها به مسلخ مي‌روند و در نتيجه جامعه يک روز هم روي خوش به خود نخواهد ديد،

در زيارت عاشورا يزيد را پنجمين متجاوز به حقوق اهل البیت قلمداد مي‌كنيد، زيرا متوجه‌ايد يزيد شروع كننده‌ي حادثه نيست.

کربلا نشان داد اسلامِ سطحي و سياسي و منهاي معنويت، بستر تأثيرگذاري عنصر نفاق در جامعه خواهد شد و عبرتي شد که متوجه باشيم اگر کشورگشائي‌هاي خليفه‌ي دوم و يا توسعه به روش غربي، بدون تأکيد بر معنويت، وارد نظام اسلامي شود کار به حاکميت معاويه و شهادت امام حسین (ع) مي‌کشد.

از خود بپرسيم چه اشكالي دارد كه فرزند بنده و جناب‌عالي يك كارگر ساده باشد ولي با فرهنگ معنوي زندگي کند؟ و از طرفي چه فايده‌اي دارد كه دكتر و مهندس بشود ولي آن‌طور که لازم است با فرهنگ اسلام و انديشه‌هاي قدسي آن بي‌ارتباط باشد. اگر با کربلا نتوانيم اين سؤال خود را جواب دهيم از پيام حضرت سيدالشهداء در کربلا چه بهره‌اي گرفته‌ايم؟

در زيارت عاشورا يزيد را پنجمين متجاوز به حقوق اهل البیت قلمداد مي‌كنيد، زيرا متوجه‌ايد يزيد شروع كننده‌ي حادثه نيست.

در «چگونه‌ديدنِ کربلا»؛ يک وقت به حسین (ع) مي‌نگريم که چگونه دل‌ها را تا اوج اُنس با خدا جلو مي‌برد و در درياي اشکِ شوقِ وصل غرق مي‌کند و يک وقت به يزيديان مي‌نگريم که چگونه حزب اموي خواستند اسلام را از حقيقت بيندازند و به نظاره‌ي غم‌هاي اهل‌البيت مي‌نشينيم که چه خون‌دل‌ها خوردند.

به راستى، دنيا تغيير چهره داده و ناپسند گشته و نيكى آن در حال نابودى است و از معروف جز رطوبتى در ته ظرف، چيزي باقي نمانده و بي‌برکتيِ زندگى همانند چراگاهى شده كه جز گياه بيمارى‌زا و بى‌مصرف چيزى در آن نمى‌رويد. آيا نمى‌بينيد كه به حقّ عمل نمى‌شود و از باطل دست برنمى‌دارند؟! به طورى كه مؤمن حق دارد در اين شرايط به مرگ و ديدار خدا مشتاق باشد. به راستى من چنين مرگى را جز سعادت نمي‌دانم و زندگى در كنار ظالمان را جز هلاكت نمي‌شناسم! همانا مردم بنده‌ي دنيا شده‌اند و دين از سر زبان آن‌ها فراتر نمي‌رود و دين را تا آن‌جا كه زندگى‌شان را بچرخانند مي‌خواهند و چون در بوته‌ي آزمايش گرفتار شوند دين‌داران اندك‌اند.

با غفلت از ارزش‌ تقوا و پشت‌کردن به انسان‌هاي قدسي، به مرور روحيه‌اي به ميدان آمد که با پاسداري از ارزش‌ها سرِ جنگ دارد و از هر حامل ارزشي كه به بالاتر از دنيا فكر كند متنفّر است.

بايد در جريان شهادت حضرت سيدالشهداء به اين موضوع فکر کرد که چرا پس از پنجاه سال از هجرت رسول خدا عده‌اي از مسلمانان حاضر شدند دست به کشتن کسي بزنند که معتقدند رسول خدا در مورد او و برادرش سفارش‌ها کرده

با غفلت از ارزش‌ تقوا و پشت‌کردن به انسان‌هاي قدسي، به مرور روحيه‌اي به ميدان آمد که با پاسداري از ارزش‌ها سرِ جنگ دارد و از هر حامل ارزشي كه به بالاتر از دنيا فكر كند متنفّر است.

كربلا ظهور مقام امامت است به صورتي خاص در برهه‌اي از تاريخ. اگر در نگاه به كربلا متوجّه‌ي اين مقام باشيم سخت به فکر مي‌رويم که چه شد امام را شهيد كردند و به خود نهيب مي‌زنيم که مواظب باشيم لااقل ما بستر شهادت معنوي‌ترين انسان را فراهم نکنيم.

مشكل جهان اسلام، شخص يزيد نبود، مشكل جهان اسلام، فكر و فرهنگي بود كه يزيد نماينده‌ي آن بود.