بریده‌هایی از کتاب هزار گوهر: منتخبی از اشعار صائب‌تبریزی با بررسی اسلوب معادله در سبک هندی

صید خود گوشه‌نشینان به توجه گیرند دیده منتظران حلقه دام است اینجا

  نشد ز نسخه دل نقطه‌ای مرا معلوم اگرچه عمر به تصحیح این رساله گذشت صایب تبریزی

آن کس که شناخت ذوق تنهایی از سایه خویشتن گریزان است

مشو از شکر حق غافل که حق از خلق نعمت را نمی‌گیرد به کفر اما به کفران بازمی‌گیرد

یکی است آمدن و رفتن سبک‌روحان شکوفه جامه احرام از کفن دارد

خوشا کسی که به خون جگر وضو سازد به اشک سینه خود پاک از آرزو سازد سرشک سوخته عشق اختیاری نیست چگونه شمع گره گریه در گلو سازد؟

روی خوش لفظ‌، بوی خوش معنی است معنی از لفظ دلپذیرتر است

اظهار عشق را به زبان احتیاج نیست چندان که شد نگه به نگه آشنا بس است

بی‌نیازی سرکشی می‌آورد زآن لطف حق بندگان را مبتلا سازد به درد احتیاج

بس که دیدم بی‌ثباتی از جهان بی‌وفا خاک ساکن در نظر آب روانی شد مرا