بریده‌هایی از کتاب هزار گوهر: منتخبی از اشعار صائب‌تبریزی با بررسی اسلوب معادله در سبک هندی

پاکان ستم ز دور فلک بیشتر کشند گندم چو پاک گشت خورد زخم آسیا

سخن عشق چو آید به میان خامش باش لب گشودن به تکلم لب بام است اینجا

از لب شیرین او هر جا که حرفی بگذرد در شکر طوطی چو مغز پسته ناپیدا شود

در هیچ پرده نیست نباشد نوای تو عالم پر است از شعر و خالی است جای تو

گوشه‌گیران ایمن از آفات شهری نیستند در میان خلق بودن پیش دانا بهتر است

گرچه در کنج قفس بال و پرم غنچه شده است می‌کند سیر گلستان دل بازیگوشم

از شجاعت نیست با نامرد گردیدن طرف روی گردانیدن اینجا حمله مردانه است

شکسته ‌بال و پرانیم جای آن دارد که باغبان کند از چوب گل قفس ما را

ای گل که موج خنده‌ات از سر گذشته است آماده باش گریه تلخ گلاب را

گر بدانی که چه خون می‌خورم از دوری تو تا به ویرانه من پا به حنا می‌آیی

صید خود گوشه‌نشینان به توجه گیرند دیده منتظران حلقه دام است اینجا

  نشد ز نسخه دل نقطه‌ای مرا معلوم اگرچه عمر به تصحیح این رساله گذشت صایب تبریزی

آن کس که شناخت ذوق تنهایی از سایه خویشتن گریزان است

مشو از شکر حق غافل که حق از خلق نعمت را نمی‌گیرد به کفر اما به کفران بازمی‌گیرد

یکی است آمدن و رفتن سبک‌روحان شکوفه جامه احرام از کفن دارد

خوشا کسی که به خون جگر وضو سازد به اشک سینه خود پاک از آرزو سازد سرشک سوخته عشق اختیاری نیست چگونه شمع گره گریه در گلو سازد؟

روی خوش لفظ‌، بوی خوش معنی است معنی از لفظ دلپذیرتر است

اظهار عشق را به زبان احتیاج نیست چندان که شد نگه به نگه آشنا بس است

بی‌نیازی سرکشی می‌آورد زآن لطف حق بندگان را مبتلا سازد به درد احتیاج

بس که دیدم بی‌ثباتی از جهان بی‌وفا خاک ساکن در نظر آب روانی شد مرا