بریده‌هایی از کتاب راز مادرم

امید بهترین استراتژی است.

هرگز مغلوب ترس نشوید. ترس همه‌جا هست وقتی در حال راه رفتن هستید. موقع غذا خوردن، خوابیدن و حتی وقتی در حال انجام کاری هستید، چیز دیگری جز ترس وجود ندارد.

«همیشه اگه از کسی می‌خواهی کاری انجام بده در جهت منافع شخصی خودش صحبت کن.»

آدم‌ها مثل آب در یک تالاب هستند. شما نمی‌توانید کف تالاب را ببینید و فکر می‌کنید کم‌عمق است اما فقط وقتی‌که شیرجه بزنید می‌فهمید عمق واقعی آن چقدر زیاد است.

تا وقتی پدر و مادرمان زنده هستند، در وجودمان هنوز احساس کودکی می‌کنیم. با رفتن مادرم به خاطر از دست دادن کودک درونم احساس غم می‌کنم.

«اگه انتخاب می‌کنید که کار درستی انجام بدید تو وهله‌ی اول این یه تصمیم آگاهانه‌ست. بعد به دومین ماهیت تبدیل می‌شه. مجبور نیستید به این فکر کنید که چه چیزی درسته چون انجام دادن کار درست شما رو تبدیل به کسی می‌کنه که هستید. عملکردتون تو طول زمان شخصیت شما رو شکل می‌ده.»

«نه همه‌ی آلمانیا خوبن نه همشون بد، یهودیا هم همین‌طور.»

«اگه آلمانی باشی و کسی بهت بگه تو برتر متولد می‌شی معلومه حرف قشنگیه و خوشت می‌آد. از اینم بهتر اینه که بهتون بگن اگه روزگارتون بده به‌خاطر یهودیاست و تقصیر شما نیست. مردم این چیزا رو بهتر قبول می‌کنن تا دلایل و توضیحات منطقی.»

«همیشه اگه از کسی می‌خواهی کاری انجام بده در جهت منافع شخصی خودش صحبت کن.»

مادرم معتقد است که این ناشی از انتخاب ماست. او می‌گوید: «اگه انتخاب می‌کنید که کار درستی انجام بدید تو وهله‌ی اول این یه تصمیم آگاهانه‌ست. بعد به دومین ماهیت تبدیل می‌شه. مجبور نیستید به این فکر کنید که چه چیزی درسته چون انجام دادن کار درست شما رو تبدیل به کسی می‌کنه که هستید. عملکردتون تو طول زمان شخصیت شما رو شکل می‌ده.»

پدرم با واقعیت‌ها استدلال نمی‌کند. او با حمله به دیگران کارش را پیش می‌برد و در بحث عادلانه رفتار نمی‌کند.

مادرم می‌گوید: «اگه آلمانی باشی و کسی بهت بگه تو برتر متولد می‌شی معلومه حرف قشنگیه و خوشت می‌آد. از اینم بهتر اینه که بهتون بگن اگه روزگارتون بده به‌خاطر یهودیاست و تقصیر شما نیست. مردم این چیزا رو بهتر قبول می‌کنن تا دلایل و توضیحات منطقی.»

یک وقتی بچه هستید فکر می‌کنید پدر و مادرتان شبیه بقیه‌ی پدر و مادرها هستند و هر چیزی که در خانه‌ی شما اتفاق می‌افتد در خانه‌های دیگران هم اتفاق می‌افتد. هیچ‌گونه تفاوتی را نمی‌توانید درک کنید. برای همین همیشه فکر می‌کنم همه مثل من از پدرشان می‌ترسند. فکر می‌کنم مردها ازدواج می‌کنند تا کسی برایشان آشپزی و تمیزکاری کند. درکی از این ندارم که بعضی مردها واقعاً عاشق زن و بچه‌هایشان هستند.

تا وقتی پدر و مادرمان زنده هستند، در وجودمان هنوز احساس کودکی می‌کنیم. با رفتن مادرم به خاطر از دست دادن کودک درونم احساس غم می‌کنم.

او تعهدی به من ندارد و خودم این را می‌دانم اما نمی‌توانم باوجود شنیدن این خبرها جلوی جریحه‌دار شدن احساساتم را بگیرم. خونسردی‌ام را در برابر فِردا حفظ می‌کنم اما بعد از نهار احساس تهوع می‌کنم. به دستشویی می‌روم و تمام چیزهایی را که خورده بودم بالا می‌آورم. برای بقیه‌ی روز سعی می‌کنم روی کارم تمرکز کنم اما فکرم مدام در تلاطم است.

جنگ به شما یاد می‌دهد به خاطر فاصله‌ی کمی که مرگ با شما دارد زندگی‌تان همیشه در حالت اضطرار باشد. شاید به همین دلیل است که فکر می‌کنید نمی‌شود در این اوضاع عاشق شد.

مادرم می‌گوید: «اگه آلمانی باشی و کسی بهت بگه تو برتر متولد می‌شی معلومه حرف قشنگیه و خوشت می‌آد. از اینم بهتر اینه که بهتون بگن اگه روزگارتون بده به‌خاطر یهودیاست و تقصیر شما نیست. مردم این چیزا رو بهتر قبول می‌کنن تا دلایل و توضیحات منطقی.»

عشق تنها چیزی است که آن را بیشتر از وقتی دادی دوباره دریافت می‌کنی.

«می‌دانی زیباترین حالت یک زن چه وقتی است؟» جواب می‌دهم: «وقتی که عاشقه.»

همه‌ی ما جای خود را در جهان پیدا می‌کنیم اما برای همیشه پیوندی بین ماست که فاصله‌ی زمان و مکان آن را نمی‌تواند از بین ببرد.