بریده‌هایی از کتاب نیمه تاریک جویندگان نور

آنطور که دیپاک چوپرا می‌گوید: "ما نیستیم که در جهانیم، جهان است که در ماست." هر یک از ما یکی از تمام صفات انسانی موجود را پردازش می‌کنیم. چیزی وجود ندارد که بتوانیم ببینیم و درک کنیم که خود آن نباشیم و هدف از سفر زندگی آن است که خود را در این تمامیت حل کنیم.

با مسئولیت پذیرفتن برای عمل‌ها و عکس‌العمل‌های خود داستان کهنه‌ی "چرا من؟" را کنار می‌گذارید و آن را به داستان "این اتفاق به این علت برای من افتاد که باید درسی را می‌آموختم یا قسمتی از سفر زندگی من بود." تبدیل می‌کنید.

پرده برداشتن اولین مرحله‌ی فرایند سایه است. پرده برداشتن مستلزم آن است که صداقت و تمایل کافی برای دیدن آن چه پیش از این قادر به دیدن آن نبوده‌اید، داشته باشید. پذیرفتن سایه خویش آغاز فرایند شفا و یکپارچگی است. به‌خاطر داشته باشید که هر یک از این صفات منفی بار مثبتی نیز برای شما دارند که ارزشمندتر از آن است که حتی بتوانید تصور کنید. فقط باید بتوانید این کار را انجام دهید و در مدتی کوتاه موهبت، شادی، تمامیت و آزادی نثارتان خواهد شد.

من به او توضیح دادم این قانون کائنات است که همیشه ما را به جهتی هدایت می‌کند که تمامیت خویش را در آغوش بگیریم. ما هر چیز و هر کسی را که آیینه جنبه‌های فراموش شده وجودمان است به خود جذب می‌کنیم.

عشق، ایمان و خداوند برای من یکی هستند. حتی اگر آن‌ها را نبینیم وجود دارند. منتظر ما هستند تا دعوت‌شان کنیم. راه ورود آن‌ها قلب ماست.

هر نفرتی که در خود نگه داشته‌اید زنگ خطری است که به شما علامت می‌دهد هنوز فعالانه به منبعی نادرست متصل هستید.

اکنون می‌دانم ما به نحوی هنرمندانه طراحی شده‌ایم تا خودمان را بشناسیم، التیام بخشیم و به تکامل برسیم.

قسمت مشکل ماجرا کارکردن روی ترس‌های‌مان است.