بریده‌هایی از کتاب پیچیده به هیچ (عشقه ۲)

. خدا بیامرز پدرم، همیشه می‌گفت: «اگر کسی یا چیزی را آن‌قدر دوست داشته باشی که از خط قرمز خدا بگذری و به جای دل بستن به پرستش برسی، شک نکن که از دست می‌دهی‌اش، چون این قانون جهان هستی و طبیعت است که فقط پرستش را شایستهٔ خداوند می‌داند و بس!»

آن وقت‌ها که جوان‌تر بودم فکر می‌کردم سرنوشت هر کسی دست خود اوست.

باید کسی را به‌اندازهٔ وسعت همهٔ قلبت دوست داشته باشی و یک‌مرتبه از جلوی چشمت دور شود تا بفهمی چه درد بزرگی‌است دردی که من می‌گویم!

«آیهٔ لا یکلِفُ الله نفساً الا وُسعَها

واژه‌هایی مثل (قسمت نبود) و (خدا نخواست) یک مشت حرف بی‌خودی است که آدم‌های تنبل و تن‌پرور برای توجیه شیوهٔ زندگیشان می‌زنند.

انتظار سخت است… فراموش کردن هم سخت است. سخت‌تر آن‌که، ندانی باید به‌خاطر بسپاری یا بگذری و دشوارتر آن که ندانی باید بروی یا هم چنان منتظر چشم به فرداهای نیامده بدوزی… کاش می‌دانستم تکلیف من با تو و دلم چیست

من از مردن نمی‌ترسم هراس من از آن مرگی است که در تاریکی شب‌های وحشتناک دلتنگی چراغ روشن یاد تو را در ذهن خواب‌آلود من روشن نمی‌سازد…

چیزی که خیلی از آدم‌ها نمی‌دانند، این است که عشق، با همان سرعتی که یک روز سر قلب آدم تلنبار می‌شود، یک روز هم می‌رود و چنان نیست و نابود می‌شود که دیگر هیچ اثری از آن جز خاطره‌ای تلخ و گنگ باقی نمی‌ماند. فرق عشق‌هایی که ابدی می‌شوند، با عشق‌هایی که بعد از ده سال، یک‌مرتبه می‌سوزند و خاکستر می‌شوند، در شخصیت آدم‌هایی است که مورد محبت واقع می‌شوند…

اقیانوس، هیچ‌وقت داخل یک فنجان جا نمی‌شود. برای فنجان، همهٔ دنیا به اندازهٔ همان حجم خالی داخل خودش، وسعت دارد… برای یک فنجان، اقیانوس با یک جرعه آب فرقی نمی‌کند. چون ظرفیت او در هر شرایطی، به اندازهٔ همان یک فنجان است.

تو مرا یاد کنی یا نکنی باورت گر بشود یا نشود نفسم می‌گیرد در هوایی که نفس‌های تو نیست.

دنیا دار مکافات است. برای همین است که مولایمان علی (ع) می‌فرماید: «بترس از ظلم کردن به کسی که جز خدا یار و یاوری ندارد…»

آدم‌هایی که حقیقتا عاشقند، باید بدانند که بزرگترین وظیفه‌شان، حفظ بنای عشق است چون اگر به هر دلیلی مثل خیانت، کم‌لطفی، بی‌مهری، بی‌توجهی یا رنجش و دلخوری آسیبی به این بنا برسد، ترمیم کردنش بعد از گذشت مدت زمان کوتاهی، غیرممکن می‌شود.

یادآوری گذشته و خاطراتت چندان مهم نیست؛ چون عشق، اگر عشق باشد نیاز به یادآوری ندارد. هر روز و هر ثانیه، نو به نو تکرار می‌شود و در حافظهٔ کوتاه‌مدت آدم ثبت می‌شود.

من از قدرت عشق بی‌خبرم وگرنه می‌فهمیدم، که عشق خودش بزرگترین حامی و پشتیبان و نگهبان خویش است و نیاز ندارد کسی وکیل مدافعش شود

ما گذشتیم و گذشت آنچه تو با ما کردی تو بمان با دگران، وای به حال دگران

«عاشقانه دوستت دارم رنج مُکرر زندگی من»

مهم نیست عشقی که ما به کسی داریم تا چه اندازه بزرگ و عظیم است، مهم این است که آن آدم، لیاقت و ظرفیت پذیرش و درک چنین علاقهٔ بی‌حد و حصری را داشته باشد. اقیانوس، هیچ‌وقت داخل یک فنجان جا نمی‌شود. برای فنجان، همهٔ دنیا به اندازهٔ همان حجم خالی داخل خودش، وسعت دارد… برای یک فنجان، اقیانوس با یک جرعه آب فرقی نمی‌کند. چون ظرفیت او در هر شرایطی، به اندازهٔ همان یک فنجان است.

عشق واقعی سه‌وجه دارد: یک وجه آن علاقهٔ به معشوق است؛ وجه دوم، گذشت از اشتباه‌هات و خطاهای؛ او و وجه سوم، درک و شناخت تقصیر خود ما در آنچه اتفاق افتاده است.

به ما دخترها یاد داده‌اند که اگر دانشگاه قبول شویم و خانم دکتر یا مهندس شویم، قطعا در یک قدمی سعادتیم… اما واقعیت این است که برای یک زن، انتخاب درست همسر و ازدواج صحیح، تنها عامل تضمین‌کنندهٔ سعادت یا بدبختی است

نمی‌شود گذشته را نادیده گرفت. آیندهٔ زندگی هر آدمی به گذشته‌اش وصل شده، با این حساب اگر حافظهٔ من برنگردد، من یک آدم بی‌آینده‌ام. بی‌آینده و سردرگم، مثل یک پر وسط هوا و زمین