بریده‌هایی از کتاب بامعرفت‌ها

بشین عزیز، پرت و پلا نگو، مرد این‌مدلی نمی‌شه عاشقی کرد تو هر دلی یه عشق موندگاره آدم که بیشتر از یه دل نداره درسته، دیگه توی شهر ما نیست دلی که مثل کاروانسرا نیست

به جای «ماریا کری» و «گوگوش» نوار گریه‌دار می‌کنم گوش: «قشنگ‌ترین پیرهنتو تنت کن تاج سر سروری‌تو سرت کن چشماتو مست کن همه‌جا رو بشکن الا دل ساده و عاشق من...»

خوشا به حالِ اون که تو محله‌ش هوای عاشقی زده به کله‌ش کسی که قلبش اتصالی داره می‌دونه عاشقی چه حالی داره با این‌که سخته، باز دلنشینه «تپش، تپش، وای از تپش» همینه

عشق، اخوی، آتیشِ زیر دیگه نگاه آدم که دروغ نمی‌گه نگاه می‌گه «عاشقتم به مولا به قلب من خوش‌اومدی،‌ بفرما»

تو دل ما اگرچه تنگنا هست برای هرکی توش بشینه جا هست تو هم بیا تو قلب ما صفا کن برا خودت یه گوشه دست و پاکن خدا کنه حاجت‌تون رواشه دست به خاکستر می‌زنین، طلا شه

اوستای دلاکی و مرد کاری یه چیز می‌گم، می‌خوام که نه نیاری کیسه به دست و پای عالم بکش یه‌ریزه سفت و سخت و محکم بکش کیسه بکش تموم سینه‌ها رو ببر با کیسه بغض و کینه‌ها رو مرزا نشون خوف و ترس و لرزه کیسه بکش رو هرچی خط و مرزه چرا سیاهه رنگ بی‌گناها؟ یه کاری کن سفید بشن سیاها حرمت ناخداپرستا بره پینۀ پیشونی و دستا بره عالمو از تلخی دردا بشور غصه رو از چهرۀ مردا بشور

خدا، که رنج و راحتش نعمته تو شادی و مصیبتش حکمته خدا، خدا که جون به بنده‌ها داد بدی برای بنده‌ها نمی‌خواد لطف و صفا داره دهات و شهرش خدایی که قشنگه لطف و قهرش خدای آسمون، خدای آدم خدای کلّ کائنات عالم برای اون‌که اهل سوز و سازه درهای رحمتش همیشه بازه تو عالم از چرنده و پرنده کسی رو مبتلا نمی‌پسنده خدایی که نداره تو آسمون نه منشی و نه حاجب و دربون

دوباره کار طنزمون به غم خورد یه‌دفعه حالم از خودم به هم خورد چقدر آه و ناله و دریغا؟ چقدر بد نوشتن از رفیقا؟ گلایه مثل آدمای ابله اونم به این تلخی و بیخودی... اه بساط‌مون عین برنج شفته‌ست یکی‌دو روزه حال‌مون گرفته‌ست

مردای ناب و اهل دل نداره شهری که بوی کاهگل نداره بوی خوش کباب و نون سنگک عطر اقاقیا و یاس و پیچک بوی گلاب و بوی دود اسفند جمع قشنگ اشک شوق و لبخند بوی خیار تازه توی ایوون تو سفرۀ پر از پنیر و ریحون بوی سلام گرم مرد خونه تو حوض خونه رقص هندوونه بوی خوش کتاب‌های کاهی تو امتحان کتبی و شفاهی