بریده‌هایی از کتاب پوتین و نظم نوین جهانی

اندکی پس از انتخاب شدنش در یک برنامه تلویزیونی با عنوان «گفت‌وگو با مردم» احساس خود در مورد اوضاع کشور را با مردم درمیان گذاشت: «کسی که از نابودی اتحاد شوروی عزادار نیست، قلب ندارد. و کسی که خواستار بازسازی مجدد آن باشد، مغز ندارد».

بسیاری از روس‌ها پوتین را نماد مردانه‌ای می‌بینند که کمبودش احساس می‌شد. این درست همان چیزی است که سوبچک در وجود او می‌بیند و او را شخصیتی می‌داند که قادر است نقش یک «استالین جدید» را بازی کند: یک استالینی که نه خونریز است و نه آدمکش و برای به حرکت درآوردن چرخ‌های کشور مورد نیاز!

بازگشت سربازان کشته شده در افغانستان به زحمت قابل درک بود. مگر می‌شد باور کرد دومین قدرت جهانی از افغان‌های پابرهنه شکست بخورد

انقلاب اسلامی ایران که به تازگی آیت‌الله خمینی (ره) را به قدرت رساند، بیش از آن که شوروی را از دیدن از دست رفتن مهم‌ترین سرپل آمریکا در منطقه خوشحال کند، کرملین را نگران کرد. کسانی که از میدان سرخ به انقلاب ایران نگاه می‌کردند از سرایت آن به آسیای مرکزی از طریق افغانستان در حال جوش و خروش به وحشت می‌افتادند.

همانگونه که فاجعه چرنوبیل کشیدن ضامن نارنجکی بود که گورباچف را وادار کرد، پا از دایره پروسترویکا بیرون بگذارد، درام کورسک نیز به رئیس‌جمهور جدید روسیه فرصت داد تا نشان دهد روح رهبریش از چه فلز آبدیده‌ای ساخته شده است.

همان روشی است که بعضی فعالان اقتصادی ـ شرکت‌های چندملیتی و مؤسسات مالی ـ برای خود برگزیده‌اند، کسانی که معتقدند، در عصر جهانی شدن یا باید سلطه‌گر بود، یا تحت سلطه و باید قدرتمندانه علیه هر عامل محدودکننده ظرفیت‌ها و شعاع عملشان دست به کار شد.

پوتین ذهن مشوشی از سقوط روسیه دارد. نمی‌خواهد و نمی‌تواند به ماندن در رأس قدرتی ضعیف و فقیر بسنده کند. می‌خواهد با آمریکا کوس برابری بزند، می‌خواهد مانند ریگان فریاد «روسیاوُزوراشچکات» (روسیه بازگشته است) را سر دهد. از آن فراتر آرزو دارد در بازی ابرقدرت‌ها نقش ایفا کند، نقشی مسلط.

رونالد ریگان در ۱۹۸۱ در سخنرانی آغاز دوره ریاست جمهوری‌اش اعلام کرده بود. «آمریکا بازگشته است». ده سال بعد، اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی فروپاشید. به قول ولادیمیر پوتین در سال ۲۰۰۵ «بزرگ‌ترین فاجعه ژئوپولیتیک قرن»!

قهرمانان جدید کشور، اکنون جوانان کارخانه‌دار، بانکداران پرزرق و برق و ستاره‌های تلویزیون و خلاصه کسانی بودند که برخلاف همدردی سوسیالیستی گذشته، به دیگران فخر می‌فروختند

دو قدرت در مقابل رژیم سوریه قرار می‌گیرند: «دموکرات‌ها» با حمایت سیاسی ـ ولی کمتر مادی ـ ایالات متحده و اروپا و اسلامگرایان افراطی با حمایت مالی سعودی‌ها و کشورهای حاشیه خلیج فارس. چنان که از قبل هم پیش‌بینی می‌شد، ایران در جبهه اسد قرار گرفت و مسکو و پکن هم اعلام کردند، هیچ راه حلی که به سرنگونی اسد منتهی شود، قابل قبول نیست و روسیه هرگونه تصمیم از جانب سازمان ملل در این راستا را وتو خواهد کرد.