بریده‌هایی از کتاب موسی و یکتاپرستی

هر پیشرفت معنویت، افزایش اعتماد به نفس را بار می‌آورد و آن‌ها را به نحوی مغرور می‌سازد که سرانجام خود را از دیگران که هنوز یوغ تمایلات شهوی را به گردن دارند، برتر می‌پندارند.

تاسیس و استقرار دین محمد (ص) در نظر او تکرار خلاصه مذهب یهود است که سرمشق آن قرار گرفته. ظاهرا پیامبر در اوایل کار در نظر داشت مذهب یهود را مطابق معمول آن روز، برای خود و ملتش بپذیرد. اعراب با تصاحب پدربزرگ و منحصر بفرد اولیه [حضرت آدم]، معرفت و آگاهی زیادی نسبت به خود پیدا کردند که موفقیت‌های مادی سرشاری به همراه داشت؛ ولی دینامیسم آن‌ها در آن تضعیف شد. الله، خود را خیلی بیش از یهوه نسبت به ملت برگزیده‌اش حق‌شناس نشان داد. معذلک، توسعه داخل آیین جدید از پیشرفت بازایستاد؛ شاید به این علت که فاقد عمقی بود که دین یهود با کشتن بنیانگذار خود پیدا کرد. مذاهب به ظاهر عقلانی شرق، اساسا آیین پرستش نیاکانند و در مرحله زودرس تجدید بنای گذشته متوقف می‌شوند.

وقتی بررسی‌ها ما را به این نتیجه می‌رساند که آیین‌های اعتقادی اختلال روانی بشریت است و نشان می‌دهد که قدرت موحش آن، همانند عارضه اختلال روانی بیماران است، یقین داریم که شدیدترین کینه مراجع قدرت این کشور را متوجه خود ساخته‌ایم.

ما مردان سست عقیده، با چه غبطه‌یی به کسانی می‌نگریم که به وجود خدا متقاعد شده‌اند.

مؤمن شریک عظمت خدای خویشتن است و هرچه این خدا نیرومندتر باشد، حمایتی را که می‌تواند تأمین کند، موثرتر است.

همه پدیده‌های مربوط به تشکیل نشانه‌های بیماری را می‌توان به منزله «بازگشت سرکوب شده» تلقی کرد. صفت مشخص و بارز آن‌ها تغییرشکلی است که عناصر عصیان کننده نسبت به شکل اصلی خود پیدا کرده‌اند.

معذلک اعتماد به نفس یهودیان به لطف موسی قوت مذهبی پیدا کرد و رکن عقیدتی آنان شد. آن‌ها به سبب یک پیوند استوار با خدای خود، در عظمت او شریک شدند.

احتمال، هر اندازه فریبنده باشد مانع از خطا نیست؛ حتی اگر همه معلومات مسأله مانند اجزای یک تصویر، درست در جای خود قرار بگیرد. باید در نظر داشت که احتمال همیشه حقیقت نیست و حقیقت هم همیشه محتمل نخواهد بود

قوم لحظات سختی را می‌گذراند و امیدهایی که به خدا بسته بود تحقق نمی‌یافت و واقعا ادامه ایمان و باور به «برگزیده بودن» دشوار می‌شد برای آن‌که از خوشبختی ایمان به «برگزیدگی» محروم نگردد. احساس تقصیر و معرفت به گنهکاری لازم بود تا خدا را به موقع تبرئه کرده باشد. در واقع چون قوانین خدایی نقض شده، او شما را تنبیه می‌کند و برای تخفیف و فروکش کردن ندامتی که از چنین منبع عمیقی فوران می‌کرد، خود را ملزم می‌دیدند که قوانین را سخت‌تر، مشقت‌بارتر و بی‌مایه‌تر گردانند.

با تکیه بر آن‌چه گذشت، می‌توان به تایید گفت که موسی به ملت یهود، خصیصه‌یی ارزانی داشت که برای همیشه آنان را از ملل دیگر متمایز گرداند. ولی با تاکید به این مطلب که آن‌ها قوم برگزیده‌اند، اعتماد به نفس زیادی به آنان داد و آن‌ها را مقدس اعلام داشت و وادارشان کرد تا از ملل دیگر فاصله بگیرند.