بریده‌هایی از کتاب شام مخصوص

در خانواده‌های بدبخت زوج‌های بدبختی هم وجود دارند که هیچ وقت بدون حضور تماشاچی نمی‌توانند به زندگیشان ادامه بدهند. هرچقدر تماشاچی این زندگی بیشتر باشد برایشان بهتر است. از نظر من بدبختی و ناکامی همیشه به دنبال آدم‌های دیگری برای دورهمی و جشن گرفتن لحظات ناکامی است.

اگر ریش یک روزه‌ات را نگه‌داری بهت می‌گویند که تنبل هستی. ریش دو روزه خیلی سریع این حس را منتقل می‌کند که آیا در فکر گذاشتن ریش برای طولانی مدت هستی؟ و ریش سه روزه و بیشتر نتراشیده شده امکان وجود افسردگی و بریدن از دنیا را نشان می‌دهد. سریع می‌پرسند: «حالت خوبه؟ زندگیت خوب می‌چرخه؟ مریض نیستی؟» انسان به هر حال موجود آزادی برای تصمیم‌گیری در مورد زندگیش نیست. ریشت را می‌زنی، ولی حسی از آزادی نداری. حتا ریش تراشیدن هم به نوبه خودش می‌تواند دردسر ساز باشد. خیلی زود به تو خواهند گفت که «حتماً امشب برات خیلی مهم بوده که ریشت را اینجوری زده‌ای!» می‌بینید به هر حال شما همیشه با افکار بقیه ۱‌۰ به نفع آنها عقب هستید!

همین که پیغام مهم و اصلی را توی گوش این هلندی‌ها بکنند کافی است: شما به اینجا تعلق ندارید! برید گم بشوید و به کشور خودتون برگردید! برید در هلند فرانسه بازی و ادای فرهنگ ما را با نان باگت و شراب و پنیر ارزان قیمت بی‌کیفیت‌تان در بیاورید. نه اینجا! نه جلوی چشمان ما!

به چشم‌های کلِر نگاه کردم. به چشم‌های زنی که برایم همیشه به معنای خوشبختی بوده است. زیاد شنیده بودم که مردها می‌گویند که بدون همسرمان هیچی نیستیم، اما در واقع منظورشان این است که یک زن همیشه پشت سر کارها و اشتباهات آنها ایستاده است و دم نزده است.

تولستوی در اولین جمله کتاب آنا کارنینایشمی‌گوید: «همه خانواده‌های خوشبخت شبیه همدیگر هستند، ولی هر خانواده بدبختی به طریق و روش خودش بدبختی و ناکامی را تجربه می‌کند.»

اگر ما اول بتوانیم ترسمان را کنترل بکنیم شاید بتوانیم راحت‌تر هم‌دیگر را درک کنیم».

انسان به هر حال موجود آزادی برای تصمیم‌گیری در مورد زندگیش نیست.

در این دوره و زمانه هر کاری که کنیم یک حرف و حدیثی پشت سرش بوجود می‌آید. آدم‌ها نشسته‌اند تا ما را از طریقه برخورد، ظاهرو پوششمان قضاوت بکنند.

«همه ما، مجازات مرگ را چیزی غیر انسانی می‌دانیم. همه آدم‌های عادی با مغزی سالم

فیلمی که به نظر تو و برادر بزرگترت خیلی خوب و هنری باشد، همان حسی را می‌دهد که تو اجازه داشته باشی لباس‌های برادرت را بپوشی. لباس‌های کهنه‌اش را که الان

«همه خانواده‌های خوشبخت شبیه همدیگر هستند، ولی هر خانواده بدبختی به طریق و روش خودش بدبختی و ناکامی را تجربه می‌کند.»

من، کلِر و میشل. ما با هم یک چیز مشترک داریم. چیزی که قبل از آن بین ما وجود نداشته است. هر سه نفر ما به نوعی تکه‌ای از آن چیز مشترک را در خود به دوش می‌کشد. در واقع لازم نیست که همه چیز هم‌دیگر را هم بدانیم. رازهای ما جلوی زندگی عادی‌مان را نمی‌گیرند.

از نظر من بدبختی و ناکامی همیشه به دنبال آدم‌های دیگری برای دورهمی و جشن گرفتن لحظات ناکامی است. بدبختی نمی‌تواند ساکت سر جایش بنشیند و از لحظاتش لذت ببرد، بخصوص به هیچ عنوان تحمل سکوت و تنهایی بین چهار دیواری خانه را ندارد. بدبختی آدم‌ها نیاز دارد که بیرون بیاید و خودش را به بقیه نشان بدهد و بگوید: «ببینید که این آدم‌ها چطور رنج می‌کشند؟ نظر شما چی است؟»

تولستوی در اولین جمله کتاب آنا کارنینایشمی‌گوید: «همه خانواده‌های خوشبخت شبیه همدیگر هستند، ولی هر خانواده بدبختی به طریق و روش خودش بدبختی و ناکامی را تجربه می‌کند.» من می‌خواهم از طرف خودم هم این جمله اضافه بکنم که در خانواده‌های بدبخت زوج‌های بدبختی هم وجود دارند که هیچ وقت بدون حضور تماشاچی نمی‌توانند به زندگیشان ادامه بدهند.

تولستوی در اولین جمله کتاب آنا کارنینایشمی‌گوید: «همه خانواده‌های خوشبخت شبیه همدیگر هستند، ولی هر خانواده بدبختی به طریق و روش خودش بدبختی و ناکامی را تجربه می‌کند.» من می‌خواهم از طرف خودم هم این جمله اضافه بکنم که در خانواده‌های بدبخت زوج‌های بدبختی هم وجود دارند که هیچ وقت بدون حضور تماشاچی نمی‌توانند به زندگیشان ادامه بدهند. هرچقدر تماشاچی این زندگی بیشتر باشد برایشان بهتر است. از نظر من بدبختی و ناکامی همیشه به دنبال آدم‌های دیگری برای دورهمی و جشن گرفتن لحظات ناکامی است. بدبختی نمی‌تواند ساکت سر جایش بنشیند و از لحظاتش لذت ببرد، بخصوص به هیچ عنوان تحمل سکوت و تنهایی بین چهار دیواری خانه را ندارد. بدبختی آدم‌ها نیاز دارد که بیرون بیاید و خودش را به بقیه نشان بدهد و بگوید: «ببینید که این آدم‌ها چطور رنج می‌کشند؟ نظر شما چی است؟»

تصور دنیایی آرام بدون فاجعه، بدون مصیبت هم خیلی غیر واقعی است!

«همه خانواده‌های خوشبخت شبیه همدیگر هستند، ولی هر خانواده بدبختی به طریق و روش خودش بدبختی و ناکامی را تجربه می‌کند.» من می‌خواهم از طرف خودم هم این جمله اضافه بکنم که در خانواده‌های بدبخت زوج‌های بدبختی هم وجود دارند که هیچ وقت بدون حضور تماشاچی نمی‌توانند به زندگیشان ادامه بدهند. هرچقدر تماشاچی این زندگی بیشتر باشد برایشان بهتر است.

«من به غیر از تاریخ جنگ جهانی در مورد اتفاقات بعد از آن هم که در کره، ویتنام، کویت، خاور دور و فلسطین هم افتاده است صحبت می‌کنم. به همین خاطر نمی‌توانی در پروژه آخر ترمت فقط از فلسطین به عنوان جایی که درختان زیتونش قشنگ هستند حرف بزنی. اینکه در صحرایش هم گل‌های زیبا می‌رویند. منظورم این است جایی که جنگ است و روزانه مردم کشته می‌شوند. باید در این موارد هم در پروژه آخر ترمش حرف می‌زد و یک تصویر واقعی از آنجا به بقیه همکلاسی‌هایش می‌داد. درسته؟»

تولستوی در اولین جمله کتاب آنا کارنینایشمی‌گوید: «همه خانواده‌های خوشبخت شبیه همدیگر هستند، ولی هر خانواده بدبختی به طریق و روش خودش بدبختی و ناکامی را تجربه می‌کند.» من می‌خواهم از طرف خودم هم این جمله اضافه بکنم که در خانواده‌های بدبخت زوج‌های بدبختی هم وجود دارند که هیچ وقت بدون حضور تماشاچی نمی‌توانند به زندگیشان ادامه بدهند. هرچقدر تماشاچی این زندگی بیشتر باشد برایشان بهتر است. از نظر من بدبختی و ناکامی همیشه به دنبال آدم‌های دیگری برای دورهمی و جشن گرفتن لحظات ناکامی است. بدبختی نمی‌تواند ساکت سر جایش بنشیند و از لحظاتش لذت ببرد، بخصوص به هیچ عنوان تحمل سکوت و تنهایی بین چهار دیواری خانه را ندارد. بدبختی آدم‌ها نیاز دارد که بیرون بیاید و خودش را به بقیه نشان بدهد و بگوید: «ببینید که این آدم‌ها چطور رنج می‌کشند؟ نظر شما چی است؟»

من به هیچ کسی، هیچ توضیحی بدهکار نبودم