بریده‌هایی از کتاب با آهنگ عشق بخوان

دلم برای نگاه آفتاب‌گونه‌ات که نگاهم را ذوب می‌کند و قلب به خاک نشسته‌ام را جلا می‌بخشد تنگ است

حال غریب مدت‌هاست که با اشک چشم وضو می‌گیرم و با عطر حضورت قبله‌ام را پیدا می‌کنم و بر تار و پود اعتقاداتم سجده می‌کنم مدت‌هاست که حالم را غریب می‌بینم و آرامش را در معنایی فراتر از سخن مدت‌هاست دلم آسمان را در زمین می‌یابد آن‌جا که دستی گرفته می‌شود و ناامیدی امیدوار می‌گردد و اشکی از روی شادمانی بر گونه می‌غلتد مدت‌هاست که معبود همین‌جاست، در لبخندی که در اوج اندوه بر لب نقش می‌بندد.

زخم‌هایی را که بر قلبم زدی گرچه تا عمق روحم آسیب رساند از خاطرم پاک کردم گویی هیچ‌گاه نبوده است. کار فوق‌العاده‌ای نبود، من فقط رسم عاشقی را به جا آوردم.

هوای نبودنت گرد پیری را بر گیسوان سیاهم میهمان کرده

هوای نبودنت بهار زندگی‌ام را زمستان کرده است

زندگی بیدار است مگر آن‌که تو در خواب باشی.

دلم زمین پوشیده از رحمت آسمان می‌خواهد و ردپای خدا را می‌طلبد.

دوست‌داشتن زندگی را آن‌جا باور کردم که در دقایق پایانی‌اش خود را به هر در و دیواری آویزان کردم و به هر ریسمانی چنگ انداختم آن‌جا که به امید گشایش به هر روزنه‌ای چشم دوختم و به هر لنگری آویختم آن‌جا که از هر انسانی طلب دعا کردم و گردنم را در هر سرایی کج کردم آن‌جا که با هر ترانه‌ای اشک ریختم و با هر نوحه‌ای فغان کردم دوست‌داشتن زندگی را لحظاتی باور کردم که تصور می‌کردم از آن دل کنده‌ام و انگیزه‌ای برای دوست‌داشتنش نمی‌یافتم.

حقیقت سکوت را یافته‌ام آن‌جا که ذهنم تدبیر خالق را نمی‌فهمد و ناسازگاری روزگار را توان حلاجی‌اش نیست آن‌جا که مصلحت با خصومت تداعی می‌کند و فکر سرگردان می‌شود و دفترچه عقل بسته می‌ماند آن‌جا که زنجیرهای نجات پاره می‌شود و جسم در کنار روح معلق می‌ماند آن‌جا که حوصله خط پایان را رد می‌کند آن‌جاست که تنها باید سکوت کرد و به انتظار پاسخی از فراسوی درک و احساس، چشم به دوردست‌ها دوخت.

مقصد لحظه درگذر زندگی‌ست که زیرپای قافله در خاک مدفون می‌شود و راز حیاتش به گور می‌رود مقصد انتهای زندگی نیست، راه زندگی‌ست.