بریده‌هایی از کتاب ۵ زبان عشق مجردها

به جرئت و قاطعیت می‌توانم بگویم انسان شاد، روابطی خوب و سازنده با دیگران دارد و ناراحتی فرد غمگین، معلول تعامل بد او با دیگران است.

زمانی که درمی‌یابیم دیگران ما را نمی‌پذیرند، برای مطرح کردن خود تلاشی بیشتر می‌کنیم.

از دیدگاه من، افراد مجردی که پیش از ازدواج رابطه‌ی جنسی داشته‌اند، بیشترشان علاقه‌ی خود را برای برقراری یک رابطه‌ی خوب و نزدیک در زندگی زناشویی از دست می‌دهند.

احترام به فرد دیگر، یعنی اینکه شما اجازه می‌دهید او فردی مختار و آزاد باشد ولی آیا فردی که می‌خواهید با او ازدواج کنید هم به شما احترام می‌گذارد؟

ما با قدم سفری چند هزار مایلی را شروع می‌کنیم.

اما من می‌خواهم با مادرم در ارتباط باشم. نمی‌خواهم موجب ناراحتی شما باشم، اما نمی‌توانم مادرم را نبینم.

زنی مجرد می‌گفت: «این واقعاً خنده‌دار است که همه تمایل دارند کودکان و حتی سگ‌های غریبه را بغل کنند، اما من سال‌هاست منتظرم که کسی مرا در آغوش بگیرد و نوازشم کند، ولی هیچ‌کس این کار را انجام نمی‌دهد». و بعد از اینکه بی‌پروا این نیاز خود را بیان کرده است، عذرخواهی کرد.

وقتی به خاطر ترس از کسی یا احساس گناه، فردی را وادار به انجام کاری می‌کنید و با بیان جمله‌ای از این دست: «اگر مرا دوست داری، باید این کار را برایم انجام بدهی»، این زبان عشق نیست، زبان اجبار است و یا جمله‌ای از این دست بیان می شود: «اگر فلان کار را برای من انجام ندهی، پشیمان می‌شوی». این زبان از زبان عشق بسیار دور است.

اینکه باید زبان عشق هر کسی را بشناسیم و با آن زبان با او صحبت کنیم. و این تنها از راه صحبت کردن و بررسی نظرات او امکان‌پذیر است. و اگر نتوانیم زبان عشق کسی را بشناسیم او فکر می‌کند ما دوستش نداریم.

در دوران جوانی همه‌ی ما حس عاشقانه داریم و فکر می‌کنیم همه ما را دوست دارند، اما با گذشت زمان احساس می‌کنیم کسی ما را دوست ندارد و دچار افسردگی می‌شویم.