بریده‌هایی از کتاب لرزان و لغزان چون ژله (درآمدی بر سبک زندگی ما)

هر کس و هر قوم، آنگاه که در مداری معین سیر کرد که در سیر تکوینی به اجرای حکم عذاب می‌انجامد، چه بخواهد و چه نخواهد آن را به تجربه خواهد نشست؛ حتّی اگر به دلیل نابخردی از سرانجام آن بی‌اطّلاع باشد.

همه و همه از صبح تا شب، مردم را نصیحت می‌کنند و به راه رستگاری می‌خوانند، بی‌آنکه درصد اندکی از آن همه را متوجّه خود بشناسند

گفت‌وگو از سبک زندگی، ناظر بر گفت‌وگو از ادب بودن و زیستن در عرصۀ زندگی است.

با تکیه بر تجربه‌گرایی (پوزیتیویسم) محض، شأن عموم مخلوقات که تا پیش از این به منزلۀ آیات الهی شناسایی می‌شدند، به یک باره به ساحت اشیای قابل مصرف نازل شدند تا انسان غربی، با تصرّف بی‌قید و شرط در طبیعت، جملۀ مخلوقات را در خدمت آورده و با سلطه بر آنها سلسله مراتب قدرت را طی کند.

جهنّم و بهشت در آن دوردست‌ها، انتظار ما را نمی‌کشند. جهنّم و بهشت را هم اکنون می‌سازیم و به عبارت دیگر، هم اکنون در بهشت یا جهنّم زیست می‌کنیم.

عامل بودن ناصح و قابل بودن شنونده، دو اصل مهم در تأثیرگذاری‌اند؛ وگرنه باید گفت: نصیحت همۀ عالم به گوش من بادست.

از صبح علی‌الطّلوع تا شب، از در و دیوار برای ما شاهد و مثالی برای بیداری و هشدار می‌بارد

می‌گویند آدمی همان گونه که زندگی می‌کند، می‌میرد و به همان گونه که مرد، محشور می‌شود

ناظر بی‌عمل، همان اندازه ناپسند است که عالم بی‌عمل. عالم بی‌عمل همان قدر زشت می‌نماید که توانا و صاحب قدرت ساکت و بی‌تفاوت.

درد بشر، درد بی‌معلّمی است. درد غفلت و غیبت شاعران که در عصری و نسلی بس دور، ذاکر و متذکر عالم حقیقی و شاعرانۀ اهل ولایت بودند و دیگر نیستند.