بریده‌هایی از کتاب جاهلیت مدرن در رویارویی با امام زمان (ع)

اگر اعراب جاهلی با خشونت تمام با دختران و زنان برخورد و آنها را زنده به گور می‌کردند، بشر متمدّن عصر جدید نیز خشونت نسبت به زنان را به اوج خود رسانده است. برای نمونه، در ایالات متّحدۀ آمریکا، در هر ۸ ثانیه، با یک زن بدرفتاری می‌شود و هر ۱۰ ثانیه به یک زن تجاوز می‌شود. در مجموع ۵۱ درصد زنان بزرگسال، قربانی خشونت و تجاوز می‌شوند.

اگر در جاهلیت پیش از اسلام، زنان با خودآرایی و عرضۀ زینت و زیور خود در مجامع عمومی به خودنمایی می‌پرداختند، در جاهلیت عصر جدید نیز زنان، بازیگران مسابقه‌ای پایان‌ناپذیر برای عرضۀ هر چه زیباتر، جذّاب‌تر و تحریک‌کننده‌تر خود در کوچه و خیابان و رسانه‌های تصویری هستند، تا آنجا که امروز، زنان، سالانه میلیاردها دلار برای زیباتر نمایاندن خود هزینه می‌کنند.

اگر دیروز زن تنها کالای جنسی و وسیلۀ کام‌روایی بیشتر مردان تلقّی می‌شد، امروز نیز زن تنها کالای جنسی و موضوع سودآورترین تجارت جهانی (تجارت سکس)؛مشتری تولیدات رنگارنگ صنایع بهداشتی، آرایشی و پوشاک و... جهان سرمایه‌داری و ابزاری برای عرضه و فروش هرچه بیشتر کالاهای تولیدی شرکت‌های بزرگ از مسواک و خمیر دندان و شامپو گرفته تا تلویزیون و ماشین لباس‌شویی و خودرو شناخته می‌شود.

اگر دیروز در جاهلیت اوّل، فرزند دختر، نشانۀ نگون‌بختی به شمار می‌آمد و تنها جنس مذکّر دارای ارزش و جایگاه اجتماعی بود، امروز در جاهلیت مدرن نیز ویژگی‌های طبیعی جنس مؤنّث و دو نقش اصلی زنان؛ یعنی مادری و همسری به عنوان نقش‌های کلیشه‌ای و عامل فرودستی آنان شناخته شده است. زنان تنها زمانی در جامعه به رسمیت شناخته می‌شوند که از نقش‌های سنّتی خود دست بشویند، همۀ ویژگی‌های جنس مذکّر را دارا شوند و مانند مردان به صحنه‌های مختلف کار، اشتغال و فعّالیت اجتماعی وارد شوند.

با آمدن اسلام، زنان از بسیاری حقوق دیگر که در دوران جاهلی از آنها محروم بودند، بهره‌مند شدند و مردان موظّف شدند، حقوق آنها را پاس دارند.

زنان دوران جاهلی از همۀ حقوق فردی و اجتماعی، حتّی حقّ ارث و مالکیت محروم بودند و مانند کالایی خرید و فروش می‌شدند. «قرآن کریم» برای نخستین بار، حقّ مالکیت و ارث زنان را به رسمیت شناخت و آنها را چون مردان از حقوق اجتماعی بهره‌مند ساخت.

نگاه عرب جاهلی به فرزند دختر، زاییدۀ وضعیت اسف‌بار زنان در جامعۀ سراسر ظلم و فساد و تبعیض عربستان در آستانۀ بعثت پیامبر اکرم (ص) بود. جامعه‌ای که در آن، زنان هیچ حقوق فردی و اجتماعی نداشتند و تنها به عنوان کالای جنسی به آنها نگاه می‌شد.

عرب جاهلی برای جنس مؤنّث هیچ ارزشی قائل نبود و فرزند دختر را نشانۀ نگون‌بختی خود می‌دانست. از این رو، تولّد هر دختر، رویدادی ناگوار در زندگی او به شمار می‌آمد؛ رویداد ناگواری که تنها با زنده به گور کردن نوزاد دختر، سرانجام خوشی می‌یافت.

«حکم دو گونه است: حکم خدا و حکم جاهلی. پس هر کسی در [تشخیص] حکم خدا اشتباه کند، به حکم جاهلی داوری کرده است.»

«به جان خودم سوگند که او تیر تهدید در کمان نهاده و کمانش را سخت کشیده و از محلّی نزدیک، بر شما تیر می‌بارد و گفته است: «پروردگارا، به سبب آنکه مرا گمراه ساختی، من [هم گناهانشان را] در زمین برایشان می‌آرایم و همه را گمراه خواهم ساخت.»

به تعبیر حضرت که دورۀ دوم جاهلیت را می‌فرمایند: تاریکی کور. آن قدر تاریکی شدید می‌شود که چشم هم گرفته می‌شود، خوب دیگر چطور فرق نور و ظلمت را می‌توان فهمید. امکان ندارد انسان در تاریکی کور فرق نور و ظلمت را بفهمد. این فضایی که الآن بر دنیا حاکم است، چنین فضایی است.

انسان از محیط نور می‌تواند ظلمت را تشخیص دهد، ولی کسی که تمام وجودش در ظلمات است، نمی‌تواند آن محیط را تشخیص دهد.

مناسبات ولایت ابلیس را، مناسبات ولایت حقّه جلوه می‌دهد و می‌گویند که مدیریت، مدیریت حق است؛ در حالی که مدیریت عداوت با انسان است و مدیریت حق نیست.

در حقیقت بسیاری از این عقلانیت‌های مدرن، جهل هستند.

خداوند متعال با بلای اجتماعی جامعه را تطهیر می‌کند که این غیر از تطهیر فردی است؛ مثل جنگ‌های بزرگ، قحطی‌ها و امثال اینها که برای مؤمنان پیش می‌آید.

مهم‌ترین شاخص جاهلیت، اعراض از ولایت، خود محوری و رجوع به خود و استکبار علی الله است که با اعراض از ولایت الله اتّفاق می‌افتد.

با هالیوود و اقامه‌کنندگان فحشا درگیر نمی‌شوند، ولی با کسی که تحت تأثیر آن فضا پوشش مناسب ندارد، درگیر می‌شوند.

حقیقت امر به معروف، تلاش برای تحقّق ولایت الله در عرصۀ حیات اجتماعی و حقیقت نهی از منکر، جلوگیری از گسترش ولایت اولیای طاغوت در آن است.

سکولاریست‌های مسلمان خیال می‌کنند، می‌توانند حیات فردی انسان را از عرصۀ حیات اجتماعی جدا کنند. غافل از اینکه وقتی ولایت اولیای طاغوت را در حوزۀ حیات اجتماعی پذیرفتند، کم‌کم در حوزۀ حیات فردی هم می‌پذیرند و نتیجه این می‌شود که همان انسانی که ادّعای عرفان می‌کند، کم‌کم این گونه می‌شود که می‌گوید نبی اکرم (ص) ولی نیست، اسوه است.

تا شرک و کفر هست مبارزه هست و تا پرچم توحید بر همۀ قلل رفیع عالم به اهتزاز درنیاید، مبارزه هست و تا مبارزه هست، ما هستیم.