بریده‌هایی از کتاب بوی مهربانی

چه دیر به یاد انتخاب رشته تحصیلی شغل و آموختن فن زندگی کردن و زنده بودن می‌افتیم. چه دیر سر در پی یافتن «معنی بودن و نحوۀ بودن» می‌گذاریم و وحشتناک‌تر از آن، چه دیر به یاد «مرگ» و چگونه مردن می‌افتیم. سال‌هایی که به «سرگرمی و بازی»، «تفریح و تفنن»، از این شاخه به آن شاخه پریدن، برای چیزهای حقیر و کم بنیه سوت و هورا کشیدن گذشتند، بخشی بزرگ از «فصل آموختن» ما بودند. حتّی سال‌هایی که ادای بزرگ‌ترها را در آوردیم، معلم و روزنامه‌نگار و واعظ و مرببی شدیم بی‌آنکه داد اینهمه را داده باشیم، بی‌آنکه آموخته باشیم.

سنایی غزنوی شعر قشنگی داره می‌گوید: به تیر عشق شو کشته که تا عمر ابد یابی که از شمشیر بویحیی نشان ندهد کس از احیا بویحیی، همان عزرائیل است. کسی که با شمشیر عزرائیل بمیرد حیات ماندگاری ندارد. زود از یادها می‌رود؛ امّا کسی که عشق بزرگ در دلش لانه کرده باشد، کسی که همه ذرات خواهش‌های حقیر و پست را از خودش بیرون کرده باشد، کسی که سؤالی بزرگ و دردی بزرگ‌تر در دلش لانه کرده باشد، کسی که معنی بزرگ زندگی را درک کرده باشد، کسی که کم وزیاد آب و نان جیغش را بالا نیاورده باشد

برخی‌ها تا سن ۵۰ یا ۶۰ سالگی هم بالغ نمی‌شوند. مثل بچه‌های کوچک و به سن تکلیف نرسیده دلخوش به اسباب‌بازی‌ها و تنقلات، روزگار می‌گذرانند. تنها نوع اسباب‌بازی آنها عوض می‌شود. اینها، فقط خانه و ماشین‌کوکی و عروسک و توپ آنها بزرگ شده، به اندازه یک ماشین پژو و یا خانه‌ای به بزرگی یک آپارتمان و یا ویلا. به همه این اسباب و اثاثیه دلخوش کرده‌اند و حتّی خودشان هم نگهبان آنها شده‌اند.

چه، دارندگان مال و ثروت هم وقتی انگیزه‌ای نداشته باشند، معلق میان زمین و آسمان می‌مانند. ممکن است تنها فرقش در این باشد که یکی پیاده، سرگردان کوچه و بازار است و یکی سواره، هر دو در سرگردانی مشترکند و هر دو خسته و دلمرده.

هیچ تضمینی برای «زنده بودن» تا فردا صبح هم وجود ندارد.

ببری مال مسلمان و چو مالت ببرند بانگ و فریاد برآری که مسلمانی نیست

عذاب که شاخ و دم ندارد، این همه دوری از مردی که مسمای اسم رحمت است و حضورش عین عدل و گفت‌وگویش رحمت و هزاران درد بی‌درمان دیگر که به جانمان افتاده و از علاجشان درمانده‌ایم عذاب نیست پس چیست؟

همۀ سخن من برای تو همین است. اگر همه ما فکر می‌کردیم که واقعه‌ای ما را فرا می‌گیرد خود را آماده می‌کردیم.

آنچه باید نیست و آنچه که هست آن که باید نیست.

وقتی ندانی برای کی و چی زنده‌ای، عالم را هم که داشته باشی تنهایی.

وقتی در میان سینه، جای عشق خالی باشد هر چه هم جایش بگذاری آزارت می‌دهد

شاگرد خوب مدرسه زندگی، با دو بال علم و اخلاق همه پهنه‌ها را در می‌نوردد و گرنه بسیاری از وسایل مدرن امروزی بی‌آنکه روح و حس داشته باشند هزاران بار بیشتر از ما اطلاعات متنوع را می‌توانند در خود جمع کنند

چه دستگیری شایسته‌تر از امام عصرعلیه‌السلام، کسی که واقف بر حالات ماست، منتظر ماست و دوستدار ما؟!

روزهایی مثل نیمه شعبان اگر درست فهمیده شوند در کنار هم شادی‌ها چیز دیگری هم با خود دارد. چیزهایی که اگر فهمیده شود می‌تواند همه چیز ما را تغییر دهد و اگر فهمیده نشود تنها مثل یک روز معمولی امّا شاد می‌آید و می‌رود و دیگر هیچ.

هیچ «تکلیفی» زیباتر از سیر در «طریق امام عدل» نباشد که اگر دانسته شود هر کس در هر کجای عالم و در هر لباسی که باشد خود را با آن همسو می‌سازد تا با ادای آن همه خیر را نصیب خویش ساخته باشد. از همین جاست که شاید بسیاری از کارهایی که به چشم ما خوب و بزرگ می‌آید کم ارزش شود و بسیاری از کارهای کوچک پرارزش.

ما سخت نیازمند خواندنیم تا دریافته شود که حسین که بود؟ حسین چه کرد؟

مبادا که محرم بگذرد و درسی از آن کلاس نیاموخته باشی.

دلم می‌خواهد با هوشیاری به اطراف بنگری و مثل کسی که هر لحظه منتظر واقعۀ بزرگی است منتظر بمانی و همه کار و بار و برنامه‌ات را بر میزان آن بسنجی تا اگر با مردی که همۀ عالم منتظر اویند روبرو شدی بتوانی در سیمایش بنگری!

«غدیر» عید دوستی است. دوستی خدا نسبت به بنده هایش، عشق پیامبر به امتش، همان‌طور که عید قربان وقت جشن و شادی آدم بود و هنگامۀ شادمانی «ابراهیم خلیل علیه‌السلام» وقتی که خالق هستی قربانی‌اش را قبول کرد و پسرش را به او بخشید

ـ حیف از این جوانی که در بی دردی بگذرد! ـ حیف از این جوانی که بی‌تجربۀ دست‌های پینه‌بسته، کار و تقسیم سیری و گرسنگی بگذرد. ـ حیف از این جوانی که در سکوت بگذرد، سکوت در وقت دیدن بی عدالتی و ظلم! ـ حیف از این جوانی که بی همراهی درمانده‌ترین مردان و زنان بی‌پناه بگذرد! ـ حیف از این جوانی که خرج گروه‌ها و دسته‌ها و کسانی شود که هیچ گاه گرسنه نبودند. خسته و تنها نبودند!