بریده‌هایی از کتاب پرنده‌های انجیر: داستان مقاوت مسلمانان بوسنی و هرزگووین

کتابهای تاریخ پر از جنگهائی است که بشر نمی‌تواند باورشان کند.‌”

مرواریدها در دانوب الماس ها در درینا غروب آفتاب در نرتوا دشتهایی که در ساوا گسترده شده اند، همه تورا می‌سرایند ای سرزمین دوست داشتنی من، بوسنی که کنون در خون خود غلتیده‌ای تو را چون دو چشمانم نگاه خواهم داشت چرا که من فرزند تو هستم.

در عرش آبی خداوند یکی از نیایش‌ها بالا می‌رود اینها سرودهای سرزمین من است همه دشت‌ها و کوه‌ها این را زمزمه می‌کنند ای سرزمین دوست داشتنی من، بوسنی که کنون در خون خود غلتیده‌ای تو را چون دو چشمانم نگاه خواهم داشت چرا که من فرزند تو هستم

حالا وقت خواب است چشم‌هایم را می‌بندم با تو به رویاها می‌روم تو هم با نگاهت مادرم راه را نشانم بده اگر امروز گناهی مرتکب شده‌ام خدا مرا ببخشد... .

دیوانه شده‌ای زن؟ این پرنده‌های بی جان را چرا جمع می‌کنی؟" زینتا خانم چند دقیقه‌ای با چشمانی عاری از احساس به زن خیره شد. سپس جسد بی جان پرنده سیاهی را که در دست گرفته بود را نیز درون کیسه انداخت و با لحن عجیبی گفت" اینطوری حرف نزن، پرنده‌های انجیر هم کودکان من هستند.‌”

تو خورشید درخشان من، اشکهای در حال ریزش از چشمانم و بانوی عشق من هستی. پری دریائی دوست داشتنی من، تو در هر نفسی که فرو می‌دهم جاری هستی، می خواهم که بمانند گلی پرطراوت هرچه زودتر به نزد من بازگردی. با نبودت مرا عذاب نده...

" من و تو درد مشترکیم. تو مرهم قلب زخمی‌من هستی و من عصای پاهای از دست داده تو. بله... من تو را در هر حالی که باشی دوست دارم. تو تنها امید من برای ادامه‌این زندگی هستی. اگر امروز اینجا هستیم برای این است که متعلق به یکدیگر هستیم.‌”

در تپه‌های برف گرفته کوهها سرود مرگ می خوانند فرشته‌های بالدار بر شهر فرود آمده جان تک تک بوسنیایی ها را می‌گیرند به فرشته‌های مرگ نگاه می‌کنم آن ها هم مثل ما تنها هستند سپس برگشته و به خود نگاه می‌کنم من هم تنها هستم