بریده‌هایی از کتاب دل آگاهی

به دو شیوه می‌توان زندگی کرد: نخست، به گونه‌ای که گویی هرگز معجزه‌ای رخ نمی‌دهد. دوم، به گونه‌ای که گویی همه‌چیز معجزه است. آلبرت آینشتاین

گاهی روی یک صندلی راحت بنشین و با خود گفت‌وگو کن. برای مثال، می‌توانی خودت را فردی دیگر تلقی کنی و به او بگویی: «تو دچار گرفتگی و قبض شده‌ای. بسیاری از آدم‌ها دچار گرفتگی و قبض‌اند. این حالت تو ناشی از شوک‌ها و سرخوردگی‌های گذشته‌ی توست. همین‌هاست که آدم را سرد و زمخت می‌کند. با چسبیدن به گذشته‌ها، ناخودآگاه، معنا و هویتی دروغین برای خود می‌سازی. این، شیوه‌ی تفکر کهنه است و دیگر نیازی به چنین شیوه‌ای نیست. تو غمگین نیستی. تو محروم از محبت نیستی. تو نادیده گرفته نشده‌ای. تو سرشار از منفی‌بافی نیستی. تو آن‌قدر عقب‌افتاده نیستی که توسط رفتار کورِ دیگران مطرود شوی. حالا دیگر وقت آن رسیده که یک‌بار و برای همیشه، از تظاهر به این که ترسِ دیگران، جهل دیگران، و رفتار بد آن‌ها تو را جریحه‌دار کرده است، دست برداری. در زندگی بشری، از این ترس‌ها و نادانی‌ها و بدی‌ها زیاد بوده است و زیاد خواهد بود. پاره‌ای از ذهن، دوست دارد در تاریکی بماند. همان پاره است که به این شوک‌ها و ضربه‌ها چنگ می‌زند و به آن‌ها سفت می‌چسبد تا آن هویتِ کوچولوی خود را حفظ کند. آخرین نشانه‌های این چنگ‌زدن‌ها و سفت چسبیدن‌ها نیز باید محو شوند. دیگر نباید از این که تو آدمی آسیب‌دیده و زخمی و جریحه‌دار هستی، هویت کسب کنی.

مَا کذَبَ الفُؤادُ مَا رأَی. دل، آنچه را دید گفت. دل هرگز دروغ نگفت. سوره‌ی مبارکه‌ی نجم، آیه‌ی شریفه‌ی ۱۱.

به یاد داشته باش: همه‌چیز دلچسب است، اگر تو به آن‌ها دل بدهی.

بنویس تا توان دل‌آگاهی خویش را فعال کنی

ماهاتما گاندی می‌گفت: «پرسشی دشوار: حقیقت کدام است؟ اما من، برای خود، پاسخ این پرسش را یافته‌ام: آنچه صدای درونم به من می‌گوید.»

کسی که فقط با منطق و عقل خویش می‌بیند، چیز قابل توجهی نمی‌بیند و هرگز دچار شگفتی و حیرت نمی‌شود. برای چنین آدمی، هیچ چیز شگفت‌انگیز نیست، همه‌چیز عادی‌ست. به کله‌ی چنین آدمی، فکرهای بزرگ خطور نمی‌کند. چنین آدمی، هرگز خطر نمی‌کند. او خود را در صندوقی کوچک زندانی کرده است. آلبرت آینشتاین

افلاطون می‌گوید: «عاشقِ دانایی، هرگز در سطح ظواهر امور متوقف نمی‌شود. او از ظواهر عبور می‌کند و به ژرفاها می‌رود. در ژرفاهاست که او با حقیقت دیدار می‌کند.»

گوته می‌گفت: «به دل خود اعتمادکن. آنگاه، چگونه زیستن را خواهی آموخت.»

تاکنون هیچ آدم بدبینی نتوانسته است رازهای ستارگان را کشف کند، به سرزمینی ناشناخته گام بگذارد و یا چشم‌اندازی تازه را در برابر دیدگان بشر بگشاید. هلن کلر