بریده‌هایی از کتاب دفترهای بارانی

به خود که آمدم دیدم سوخته است. آری، دیوانه وار سوزانده بودمش! در آتشی که می خواستم با آن گرمش کنم، سوخته بود!

کف سلول از جنس بتون و دیوارها هم روکش گچ دارند.

قشنگ ترین حس وقتی به یک کسی که دوست داره بنویسه، دست می ده که احساس کنه، نوشته ای که با رنگ قهوه ای نوشته، خواننده با رنگ قهوه ای بخونه!

راستی قهوه چه رنگِ قشنگی داره! تا حالا رنگ قهوه را زیر نورِ چراغِ مطالعه دیدی؟ دقیقاً رنگش قهوه ایه!

این فرزند آموزشی که نیاز دارد، طریقه یِ درست خوردنِ میوه است و چگونگیِ نوشیدنِ جرعه جرعه یِ آب و تعارفاتِ تشریفاتی و احترام هایِ متقابل و خوردنِ مؤدبانه یِ غذا با قاشق و چنگال، بعد از شستنِ دست ها! و مسواک زدنِ روزی سه بار و جیش کردن و شب به خیر گفتنِ قبل از خواب!

خسته از این ضعف و کلافه از فکر این که دیر یا زود این پیاده رو تمام می شود و آواره خواهم شد و تشنه یِ یک لحظه “اینجا نبودن”!

دروغ فهمیدن هم مثلِ دروغ گفتن بد است. و شاید هزار مرتبه بدتر و گناه تر و...

هر شب، تمامِ شب، تمامِ هر شب! از خونینِ غروب، تا زلالِ سحر... خود را با یک علامتِ سؤال بر این دیوار مصلوب می کشم! بر دیواری به بلندایِ یک “از اینجا تا آسمان”!

اگر نوشت می گذرد... دروغ نوشته و اگر گفت می گذرانم... دروغ گفته! و اگر بخواهد از بقیه - از آن ها - از “به غیر از تو”ها بنویسد و بخواهد با این جملات و کلمات و ضمایم و حرف ربط ها، برایت به این تنها ربطشان دهد و بخواهد شرح وقایعی از وجودِ “به غیر از من”ها برایت بنویسد... پس باید چیزی ننویسد! چون آنچه در این فصل برایم مانده، کمی از باقیمانده ی بی خودشده ی من است، که سرانجام تلخی در سیر آنچه بود و آنچه می پندارد که هست، به آنچه باید باشد، در پایان یکی از صفحات این دفتر انتظارش را می کشد و بقیه اش، یعنی تمام بقیه اش، جای خالی توست! که در این وهله آن قدر پر رنگ شده که کم کم دارد تمام مرا هم می گیرد و با این وضع، تعجبی ندارد که در یکی از همین نیمه شب های بی خواب، خبرش برایت برسد که... فلانی “تمام” شد!

... و نه حتی سایه یِ ابری عقیم! می بینمش که در گوشه یِ سلولِ ساکتِ سکوتش نشسته! و سرش را پایین انداخته و با بغضِ سنگینی در گلو، این بار دارد می خندد! ... سری تکان می دهد و با خنده می گوید: “زندگی را نمی دانم، ولی آنچه من گذراندم، آسمانی نداشت! آنچه بر من گذشت... و آنچه اکنون با من است... و آنچه من دیدم... تنها...” “کویر است و کویر است و کویر است و کویر است و کویر است و کویر است و کویر است و... کویر!”

شاغلام و تاریخ! این دو خود وصله یِ خون اند بر این پیرهنِ مشکی و این شالِ عزادار، که بر قامتِ من بافته از پودِ غم و تارِ غم این درزی حراف کفن دوزِ کفن باف! نایِ بی بانگِ خروس است که در خون خفته... آتشی بود که بر دامن نیزار هجوم آورد و جملگی از نی و نیزار به خود سوخت و خاکستر کرد... گرچه جز نایِ عزادار ز نیزار نماند گرچه جز خاکستر، از گل و خار نماند... گوئیا با کفنِ تترون و کرباس و قمیص، ملبسِ طایفه یِ خواب پرست، قرن ها عقده ی دیرین دارم! من همانم که از این مصلحتِ مصلحت اندیش و از آن قافله ی جهل زده بیزارم! “من همان نی لَبکِ حنجره یِ سوخته یِ نیزارم!”

کوه زخمی تیشه ی فرهاد را باور نکرد سنگ بودن قصه را یک ذره زیباتر نکرد راه بودن، راه را در شب هویداتر نکرد باغبان گل را میانِ خارها پیدا نکرد پنجره آن سوی این دیوار را پیدا نکرد؟! ماه هم مهتاب شد، پس کوچه را پیدا نکرد؟! قطره ها هم آب شد، این رود را دریا نکرد؟! رودها سیلاب شد، قصد خیابان می کنند! قطره ها را سوخته، تندیس میدان می کنند!

قافله یِ جالبی است و رسمِ جالبی هم دارد. برایِ اینکه راهی که می پیماییم نشانه ای داشته باشد، آن را علامت می گذاریم و می گذریم. تعدادِ علامت هایِ هر قسمت، بستگی به شکلِ راه دارد. اگر به راهِ صاف و همواری رسیدیم، در آن، فاصله یِ نشانه گذاری ها را بیشتر می کنیم و چه بسا راه هایی که در آن برایِ صدها قدم، “یک” نشانه کافی است و اگر به دره یا گردنه یا بی راهه ای پرپیچ و خم رسیدیم، فاصله یِ علامت ها را کمتر می کنیم و چه بسا راه هایی که در هر قدم، “صدها” علامت نیاز باشد!

کلمه ای تنها و آواره در میانِ صفحه ای سفید و این صفحه از آنِ دفتریست که با آن جایِ خالی، دیر یا زود بسته و فراموش خواهد شد!

. برایِ آدم هایِ متوسط شاید یک سطر هم کافی باشد و برای آن هایی که راه و چاهِ زنده ماندن را یاد گرفته اند، فقط یک کلمه! از این یک کلمه می توانی یک عالمه تعبیر داشته باشی و شاید یک تعبیرِ خوب، یک صفحه جا بگیرد و برایِ یک تعبیرِ متوسط، یک سطر هم زیاد باشد و اگر در این پا به پا، همراهی ام کنی، دوباره به همان یک کلمه خواهیم رسید!

به راستی بام خانه ات کجاست؟ در آخرین نامه ی بی نشانت نوشته بودی آسمانت آبیست. نوشته بودی شبت پرستاره است. نوشته بودی با ابرها شکل می سازی. نوشته بودی کبوتران بامت از پرواز خسته نمی شوند. نوشته بودی آنجا بهار است. نوشته بودی اتاقت پنجره دارد. نوشته بودی باغچه ی تان پر از گلپونه وحشیست. پس چرا پیدایت نمی کنم؟ نوشته بودی شب ها در روشنایی مهتاب آواز می خوانی. چرا هرچه می گردم نمی شنوم؟

پرستوی من! دوری و اما آشنا! دوری و نه با خیابان هایِ شهرها می توان این فاصله را پیمود و نه با کوچه ها و آدرس هایشان می توان پیدایت کرد! چرا که این فاصله نه مقصد را می شناسد و نه آغازی که مرا راهی کرده را می داند! دوری اما دوری نکن! بیا که این فاصله خود را گم کرده! نه می داند تو کجایی و نه می داند خود تا کجاست! نه دلسوز است که برساندم و نه دلسرد که رهایم کند! از همین جاست که می گویم این فاصله، خود را گم کرده و من را آواره!

و من...! در آغازِ این فصلِ بزرگ، خود را می بینم، که در او آرام گرفته ام! و برای من آن لحظه یِ بزرگ، سرآغازِ فصلی ست که از ابتدایش مخاطب شعرهایم را جسته ام! کلمات، قالب خویش را می جویند! قالبی که دیگر مد عوضش نمی کند... شعرهایی با قالبی “آزاد”! در قالبِ “آزادی”!

در نبودنت از نوری می نویسم که روی دستان من افتاده است! این نور، در این “برای تو نوشتن” عجب تماشاییست! امشب را آسمان مهتابی ست! مهتاب بر دفترم می تابد! پروانه ای به دنبال نور می گشت و... امشب به جز اشک هایم، سطرهایِ “برایِ تو نوشتن” مهمان هایِ ناخوانده دارد! مهتاب و پروانه!

گذشت از نیمه امشب، وقت رفتن شد! نگاهِ آخَرت گویا و چشمانت رسانا بود! من از عمق نگاهت خوب فهمیدم: نفهمیدند و فهمیدی: “گذشتن از گذشتم بود!” “نماندن” آخرین فصل از کتابِ سرگذشتم بود!