بریده‌هایی از کتاب پیش از سقوط

«مردم طوری پول، پول می‌کنن انگار که دارن از یه وسیله حرف می‌زنن. درحالی‌که پول یه وسیله نیست، پول بیخیالیه. باعث می‌شه فکر و خیال نکنی.»

«....... پولی که نتونی ازش استفاده کنی، هیچ ارزشی نداره.»

اینکه با گذر عمر ظاهر افراد تغییرات زیادی می‌کند امری بدیهی است، اما درواقع تغییر در ویژگی‌های اخلاقی انسان‌هاست که شخصیت آن‌ها را توصیف می‌کند

چه مأموران اف بی‌آی بودند و چه نبودند، کیپلینگ پول را به سمت خود جذب می‌کرد. او خصوصیتی داشت که توضیحش دشوار است. پولدارها به او نگاه می‌کردند و سقفی با دو در می‌دیدند. آن‌ها پولشان را تصور می‌کردند که از یکی از آن درها وارد می‌شود و چندین برابرش از در دیگر خارج می‌شود.

زندگی مجموعه‌ای است از تصمیم‌ها و عملکردها، زندگی تنها همان کارهایی است که تو در حق دیگران انجام می‌دهی، و دیگران در حق تو انجام می‌دهند. و بعد، روزی همه‌چیز به پایان می‌رسد.

حقیقت امری درونی و شخصی است و اینکه انسانی که به او ظلم شده، نه از سر وظیفه‌ی اخلاقی، بلکه به خاطر حق مسلمی که دارد، باید حقایق را فاش کند.

در خانه هر روز به مدت نیم ساعت خودش را با طناب به یک طرف استخر می‌بست و سعی می‌کرد که شنا کند. علاوه بر آن هر روز نود دقیقه وزنه برداری می‌کرد و نیم ساعت می‌دوید. بعد از آن وقتی خودش را در آینه می‌دید، دیگرانسانی فناپذیر نبود، انرژی مطل

دور کمرش طنابی بسته بودند که تلاش می‌کرد او را به درون خلیج سرد و عمیق و تاریک بکشاند، اما او به طناب اهمیتی نمی‌داد، گویی که اگر نسبت به باری که با خود می‌کشد بی‌توجه باشد، سنگینی‌اش را خنثی می‌کند.

گیل تکان‌های مترو را دوست داشت، زمانی که گوشه‌ی فلزی به فلز دیگر برخورد می‌کرد و صدایی از آن برمی‌خواست. او عمیقاً باور داشت که زندگی‌اش در زیرزمین به پایان نمی‌رسد. به طور غریزی آموخته بود که به مرگ اعتماد داشته باشد، نه اینکه از آن بترسد. افراد زیادی را از دست داده بود، چهره‌های‌اشنای بسیاری که در آن جهان منتظر او بودند، اگر حقیقتاً جهان دیگری وجود داشت و تنها سکوت و تاریکی مطلق نبود، اما حتی همان سکوت و تاریکی هم به نظرش بد نمی‌آمد، حداقل پایانی بر زندگی مشقت‌بارش بود. حداقل یک بار برای همیشه به سؤالی همیشگی پاسخ داده می‌شد، چرا که تورات به وضوح در مورد زندگی پس از مرگ صحبت نکرده است.

وارهول، فهمیده بود که زندگی انسان، تنها همان داستانی است که او در مورد خودش می‌گوید. او می‌دانست که بازآفرینی، ابزاری در دست هنرمند است.