بریده‌هایی از کتاب دختری که از چنگ داعش گریخت

برای آن‌ها ما مثل کالایی بودیم که فقط برای لذت‌بردن ساخته‌شده بودیم. کالایی که می‌توانست خریدوفروش شود یا اینکه اگر دوست داشتند بین خودشان تعویض کنند.

اکثریت سنی شهر همیشه ارتش را به عنوان یک عنصر بیگانه می‌دیدند. داعش از این مسئله کاملاً سوءاستفاده کرد. با تردید از او پرسیدم: «یعنی مردم موصل نیروهای جهادی رو ترجیح می‌دن؟» شانه‌اش را بالا انداخت. «این دشمنی هیچ منطقی نداره. گاهی وقتا مردم به تجربه‌های بد نیاز دارن تا قدر اون چیزی که کمتر بَده رو بدونن.»

سپس سجاده‌اش را پهن کرد، زانو زد و دعا خواند. از دوستانم شنیده بودم که مذهبی‌ها معمولاً این کار را قبل از به‌دست‌آوردن زن انجام می‌دهند، این‌طوری تجاوز را نوعی عبادت می‌دانستند.

مردانی که ما را ربوده و نگه داشته بودند من را فروختند. آن‌ها با واگذار کردن من به مرد دیگری که حالا می‌توانست هر کاری بخواهد با ما بکند، پول گرفتند. کسی که حالا به‌عنوان "اموال" و "برده" به من نگاه می‌کرد. همه‌ی کسانی که من را معامله کرده‌اند رفتارشان را شرعی و اخلاقی و قانونی می‌دانند. چگونه می‌توانند اعمال خود را در برابر خدا توجیه کنند؟ آیا واقعاً باورشان همین است و یقین دارند که این کارشان درست است؟ خدا آن‌ها را می‌بخشد؟ می‌دانم که من هرگز حاضر به انجام چنین کاری نیستم.

مردانی که اسیرمان کرده بودند فقط می‌خواستند از دست ما خلاص شوند. آن‌ها به‌اندازه کافی اوین و مخصوصاً من را که با حمله‌های عصبی‌ام مشتری‌ها را می‌ترساندم، نگه داشته بودند برای همین بابت این معامله بسیار مشتاق بودند. ابوهیثم، من و اوین و دوست عراقی‌اش آمنه و لنا را گرفتند. او قرار شد بعداً بیاید و آن‌ها را ببرد. دوست داشتم بدانم چقدر بابت ما پول داده‌اند اما هیچ‌وقت نفهمیدم.

معتقد بودند از آنجایی که ما مسلمان نیستیم، جزو مردم عادی محسوب نمی‌شدیم. انگار که مسلمانان نژاد برتر بودند و ما انسان‌های فرومایه‌تر بودیم. بیشترشان به این موضوع باور داشتند و معتقد بودند این کار درست است. بااین‌حال تمام تلاشمان را می‌کردیم که آن‌ها را متوجه نگاه اشتباهشان به دین بکنیم. می‌گفتیم: «این کاری که شما می‌کنید اشتباهه. مذهبتون به شما این اجازه رو نمی‌ده که زن‌ها رو بدزید و بفروشید.» جواب دادند: «فقط زن‌های مسلمون می‌تونن تحت حمایت ما باشند. کافرانی مثل شما هیچ حقوقی ندارند.»

مردانی هم بودند که به‌وسیله‌ی رؤسایشان فرستاده شده بودند تا برای تفریح و سرگرمی چند دختر بخرند. یا افرادی هم بودند که به دنبال خرید یک "هدیه" برای کسانی بودند که به آن‌ها مدیون بودند و دختران برده، کالایی بودند که خواهان زیادی داشتند. در چنین مواردی خریداران مخصوصاً به دنبال دختران جوان و زیبا بودند که موجب خرسندی رؤسایشان شوند.

بازار برده‌فروشی رقه هیچ‌وقت تعطیل نمی‌شد و در تمام ساعات باز بود. مردان در هر ساعتی از شبانه‌روز برای بررسی و خرید می‌آمدند. بیشترشان به دنبال برده‌ای برای خودشان بودند. اغلب آن‌هایی که از خارج از سوریه آمده بودند از همسرانشان دور بودند که به این معنا بود که می‌خواستند به خاطر دوری از همسرشان کسی را جایگزین داشته باشند. از طرف دیگر، سوری‌هایی که معمولاً همسرانشان در کنارشان بودند، به دنبال یک یا دو نفر بودند که در کارهای خانه کمک کنند؛ بنابراین به‌طور خاص به دنبال دخترهایی بودند که بتوانند به عربی حرف بزنند، چراکه باید دستورات را می‌فهمیدند و قادر به ارتباط کلامی بودند.

هر کدام از ما غرق در افکار و غم خودش شد اما یک‌چیز برای همه روشن بود؛ اگر یک سرباز داعش تصمیم می‌گرفت ما را به‌عنوان همسر خودش بگیرد زندگی ما به پایان می‌رسید. این کار ما برای خانواده و جامعه‌ای که در آن زندگی می‌کردیم رسوایی بود. بعدازآن هیچ مرد ایزدی نمی‌خواهد با ما ازدواج کند. نباید این اتفاق می‌افتاد چون ما وظیفه داشتیم به خودمان و شرافت خانوادگی‌مان پایبند باشیم.

گفتم: «اگه دولت اسلامی این‌قدر معتقد و شریفه، پس ما رو آزاد کنید! بذارید پیش خونواده‌هامون و جایی که بهش تعلق داریم، برگردیم.» مستقیم به چشم‌هایم نگاه کرد. «هر وقت بخواهید می‌تونید پیش خونواده‌هاتون برگردید. فقط اول باید به اسلام ایمان بیارید. ما توی کشورمون جز مسلمونا شهروند دیگه‌ای رو نمی‌پذیریم. اگر قبول نکنید نمی‌تونید حقوق داشته باشید و باهاتون مثل برده‌ها رفتار می‌کنیم و توی بازار برده‌فروشا می‌فروشیمتون.» با وحشت به اوین

مرد دوباره تشویق کرد: «به ما بپیوندید، مسلمون بشید، به مردا توی جهاد کمک کنید. به همسران رزمندگان مبارز تبدیل بشید. به یه دلیل درست؛ دولت ما طبق قوانین اسلامی حکومت می‌کنه. ما یه حکومت مذهبی شریفیم.» تنها کسی که با این درخواست هیجان‌زده شد خودش بود. انگار مزخرفات خودش را باور کرده بود.

«پدران شما از دستور خدا سرپیچی کردن. اونا کافرن. برای همین ما مجازاتشون کردیم. مرگ حقشون بود.» دخترها آرام زاری می‌کردند. «با توجه به قوانین جنگ و مذهب حالا شما جزو اموال مایید. شما به‌عنوان برده حق مایید؛ اما تصمیم گرفتیم بهتون یه فرصت دیگه بدیم. اگه کسی از شما مسلمون بشه، می‌تونه همسر قانونی یکی از مبارزای ما بشه.» مرد گلویش را صاف کرد و ادامه داد: «این یه فرصت منحصربه‌فرد برای شماست که اعتقادات ساختگی خودتون رو کنار بذارید به خدای واقعی، الله، ایمان بیارید و به مبارزای ما ملحق بشید.»

برافروخته شدم. رو به سربازهای داعش فریاد زدم: «اون چیزی که تو تلویزیون گفتن درسته؟ شما پدر و برادرامون رو کشتین؟ واقعاً این کارو کردین؟» یکی از آن‌ها که احتمالاً فقط می‌خواست آرامش را برقرار کند جواب داد؛ «نه. مزخرف گفت.» یکی دیگر که شبیه همان مردی بود که اول به ما گفته بود خانواده‌هایمان مرده‌اند، گفت: «بهش دروغ نگو، معلومه که درسته. همه‌تون تو این دنیا تنهایید. حالا فقط مارو دارید. ما اربابای جدیدتونیم.» دختران اطرافم دوباره شروع به گریه کردند. با گریه می‌گفتند: «چرا این کارو باهاشون کردین؟ پس ما رو هم بکشید.»

رو به مردها فریاد زدم: «بذارید بریم، می‌خواهیم برگردیم.» به نظر می‌رسید این رفتار دخترها برای مردان داعشی سرگرم‌کننده بود. «شمارو پیش خودمون نگه می‌داریم.» - دروغ می‌گید. بذارید برگردیم پیش خونواده‌هامون. - خونواده‌هاتون مرده‌ن. حالا ما مالک شماییم.

در طول سفر همه گریه می‌کردیم. از نشانه‌های بین راه فهمیدم به موصل می‌رویم. اوین هق‌هق‌کنان گفت: «مارو کجا می‌برن؟ می‌خوان باهامون چه‌کار کنن؟» نمی‌توانستم جوابی بدهم. البته چیزی که در فروشگاه شنیده بودم را هم نمی‌خواستم به زبان بیاورم. گزارش‌گر تلویزیون گفت که نیروهای داعش دختران سنجار را ربوده بودند و به‌عنوان همسر در اختیار سربازان خود قراردادند. واقعاً این سرنوشت در انتظار ما بود؟ آن‌قدر این ایده منفی بود که نمی‌توانستم به هیچ نتیجه‌ی منطقی برسم. نه، غیرممکن است. این چیزها فقط در تلویزیون اتفاق می‌افتد نه در زندگی واقعی. هیچ‌جور امکان نداشت من و اوین به چنین وضعیتی دچار شویم. گفتم: «همین‌که درو باز کردن فرار کنیم.» - اما ما الان وسط خاک داعشیم.

در فاصله‌ای حدوداً یک کیلومتر ابری از گردوغبار در هوا بلند شد. زن جوانی که نوزادی در آغوشش بود فریاد زد: «دارید می‌کشیدشون، بهشون شلیک می‌کنید.» مردان مسلح به او خندیدند: «مردهاتون سگن. برای همین می‌کشیمشون.» زن‌ها از ترس و شوک گریه می‌کردند. سرها را میان دست‌هایشان گذاشته بودند. هیچ‌کس نمی‌توانست ظلم و ستمی که بیهوده بر ما می‌رفت را درک کند.

در اوج ناامیدی از مادر پرسیدم: «چی می‌شه؟ کجا بردنش؟» اما جوابی نداشت بدهد. به‌زودی کامیون دوم و سوم هم رسیدند. حتی ماشین‌های شخصی هم آمدند تا مردهای باقی‌مانده را ببرند. خیلی چشمم را چرخاندم تا پدر و سرحد را ببینم اما نتوانستم. کامیون‌ها در جهت‌های مختلف رفتند. وحشت در میان زنان به اوج رسید. از اعراب می‌پرسیدند: «چه خبره؟ می‌خواهید با اونا چه‌کار کنید؟» آن‌ها بدون هیچ احساسی می‌گفتند: «اونا رو می‌بریم کوهستان.» اما بعد صدای شلیک گلوله شنیدیم.

وقتی جلوی ما ایستاد و شروع به صحبت کرد صورتش مثل گچ سفید بود: «هرکسی که می‌خواد مسلمون بشه می‌تونه الان بره. می‌تونید بچه‌هاتون رو هم با خودتان ببرید. شما توی تصمیم‌گیری آزادید.» اما همه‌ی زن‌ها سر جایشان ماندند. اگرچه همه به خاطر چیزی که درحال وقوع بود به‌شدت وحشت کرده بودیم اما مسلمان شدن انتخاب ما نبود. صدای پدر را خیلی واضح در سرم می‌شنیدم؛ «مرگ خیلی بهتر از خیانت به دینمونه.»

اواخر صبح فرماندهان داعش به ما اطلاع دادند که همه‌ی ساکنان کوچو ظهر در ساختمان مدرسه جمع شوند. گروهی از سربازان در خیابان‌ها می‌چرخیدند و خانه به خانه می‌رفتند و فریاد می‌زدند؛ «همه‌ی اموال باارزشتون رو بیارید. همه‌ی چیزای باارزش؛ پول نقد، طلا و جواهر، تلفنای همراه، اسناد و کارت‌های اعتباری، همه‌چیز.»

جواب ما روشن بود. پدرم گفت: «ما هرگز پروردگارمون رو انکار نمی‌کنیم. هرگز! چطور می‌تونیم شکوه و جلال الهی اون رو رد کرد. ما قوم و فرزندان آدمیم؛ بنابراین همون‌طور که به دنیا اومده‌ایم مرگ رو هم می‌پذیریم.» مادرم در تأیید حرف‌هایش گفت: «یه چیزایی وجود داره که از این زندگی زمینی مهم‌ترن.» پدر تکرار کرد: «ایمانمون مهم‌ترین چیزه. هیچ‌وقت اینو فراموش نکن. مهم نیست اونا با ما چه‌کار می‌کنن. هیچ‌وقت قوانین اصلی دینمون رو فراموش نکن؛ به بزرگان احترام بگذار، هرگز به قلبت اجازه نده احساس حسادت کند یا حسادت را درون خودش نگه دارد، هرگز به دنبال انتقام نباش.»