بریده‌هایی از کتاب دختری که از چنگ داعش گریخت

تندروهایی که ما را از زندگی ساقط کردند و مثل اشیا با ما برخورد کردند نمی‌توانند مانع من در رسیدن به اهدافم باشند. من نجات پیدا کردم تا به آن‌ها ثابت کنم که از آن‌ها قوی‌تر هستم.

دختر دیگری گفت: «ما رو می‌فروشن.» او به حرف‌زدن ادامه داد اما همین جمله‌ی اول را که شنیدم سرم گیج رفت. دخترهای دیگر هم که این را شنیدند شروع به گریه کردند. بعضی از دخترها در اوج ناامیدی تلاش می‌کردند از در خارج شوند. یادم افتاد یکی از داعشی‌ها گفته بود که ما برای فروش به موصل فرستاده می‌شویم اما بازار برده‌ای که در موردش حرف می‌زدند همین‌جا، توی این سالن بود. اوین نگرانم بود که دوباره دچار حمله‌ی صرع نشوم. کمکم کرد روی زمین بنشینم و صورتم را باد می‌زد. گفت: «چطور می‌تونن این کارو با ما بکنن؟ کی این حق رو بهشون می‌ده؟ اینا آدم نیستن، هیولان. یه روز سزای کاراشونو می‌بینن.»

تصاویری از سامرا هم نشان داده می‌شد. شهری در استان صلاح‌الدین عراق که در واقع یک کلان‌شهر شیعه‌نشین است و یکی از زیارت‌گاه‌های مهم شیعیان هم آنجا واقع شده است. همیشه در این شهر تنش‌هایی بین شیعه و سنی درمی‌گرفت.

گاهی وقتا مردم به تجربه‌های بد نیاز دارن تا قدر اون چیزی که کمتر بَده رو بدونن.»

نباید به شکنجه‌گرانمان این قدرت را بدهیم که بقیه‌ی زندگی‌مان را نابود کنند و الان هم باید با آن‌ها مقابله کنیم.

این خاصیت بدن انسان است، درنهایت می‌خواهد زنده بماند و بنابراین غرور را فراموش می‌کند.

یک پای‌شکسته در برابر آزادی ارزش داشت.

من را به اتاقی برد که وقتی من و اوین تازه رسیده بودیم ما را آنجا برده بودند. امیر زیاد من را روی میزی گذاشت و به با یک کابل تا جایی که می‌توانست محکم شلاقم زد. سرم داد می‌زد: «فاحشه‌ی شیطون‌پرست. فکر کردی می‌ذارم با من بازی کنی؟ بهت نشون می‌دم.» آن‌قدر شلاقم زد تا لباس آبی‌رنگی که تنم بود غرق در خون شد. یک گروه حدوداً بیست‌نفره از مردان ایستاده بودند و تماشایمان می‌کردند. مردان تشویقش می‌کردند و با خشونت فریادهای الله‌اکبر سر می‌دادند و می‌گفتند: «بزن، بهش نشون بده که سزای شیطون‌پرستی چیه.»

کمی بعد اولین مشتری‌ها رسیدند. می‌توانستیم صدای ماشین‌ها را از دور بشنویم که نزدیک شدند و پارک کردند. دخترانی که قبلاً زندانی شده بودند فوراً روسری‌ها را دور صورتشان پیچیدند. من و اوین هم همین کار را کردیم. با ورود آن‌ها می‌توانستیم صدای کسانی که ما را اسیر کرده بودند بشنویم که به آن‌ها خوش‌آمد می‌گفتند. زنجیرها را برداشتند، قفل در را باز کردند و وارد شدند. گروه بزرگی از نظامیان داعش با ریش بلند و لباس سیاه بودند. بعضی از آن‌ها موهای بلند داشتند و بعضی هم عمامه روی سرشان بود. همگی سلاح‌های سنگین با خودشان داشتند و کاملاً معلوم بود که سرخوش هستند. یکی از آن‌ها پرسید: «پس یه گروه تازه‌وارد خوشگل داریم. درسته؟» یکی از نگهبان‌ها که دارای مقام بالاتری بود با لهجه‌ی فلسطینی گفت: «آره. چهل‌وهفت دخترِ جوون ایزدی دیشب رسیدن.»

از ما خواستند اموال باارزشمان را تحویل دهیم. میز بزرگی جلوی در گذاشته بودند که روی آن تپه‌ای از طلا و جواهر و پول نقد درست شد. هشدار دادند: «اگر همه‌چیزتون رو ندید کشته می‌شید.» حتی شروع به جستجو و بازرسی افراد کردند تا ببینند همه‌چیز را تحویل داده‌اند یا نه. آن‌قدر ترسیده بودیم که همه‌چیزمان را با دست خودمان تحویل دادیم.

او باز هم صحبت کرد و در مورد شکوه دین خودشان توضیح داد. در نهایت گفت: «توی دولت اسلامی ما هیچ کافری رو تحمل نمی‌کنیم. سه روز به شما فرصت می‌دیم تا تصمیم خودتون رو بگیرید. در غیر این‌صورت...» مکث هولناکی کرد و گفت «...در غیر این‌صورت با شما طوری رفتار می‌کنیم که سزاوار کفاره.» سلام دقیقاً معنی این تهدید را توضیح نداد اما مردان روستا به شدت ترسیده بودند. ما به‌خوبی از اعمال وحشیانه‌ای که داعش در مورد مسیحیان و ایزدی‌های موصل انجام داده بود را از روستاییان اطراف شنیده بودیم. پیروان ادیان مختلف در دولت افراطی‌ها هیچ جایی نداشتند.

استدلال پدرم این بود: «دقیقاً به همین دلیل باید از مرزها محافظت کنیم. مردای شجاع موقع خطر فرار نمی‌کنن.» با ناراحتی از او پرسیدم: «کی از ما اینجا محافظت می‌کنه؟» پدرم برای یک لحظه مکث کرد بعد گفت: «تو» این را گفت، نگاهم کرد و ادامه داد: «فکر کردی الکی بهت تیراندازی یاد دادم؟»

یک مدرسه در کوچو ساخته شد اما تا همین حالا معلم‌ها همیشه از خارج از روستا می‌آمدند؛ یعنی امکان داشت اولین نفری از روستای خودمان باشم که معلم می‌شود؟ باافتخار و تا جایی که می‌توانستم با سرعت به خانه و سراغ پدر و مادرم رفتم تا این خبر خوب را به آن‌ها بدهم. آن تابستان فوق‌العاده بود. دوست داشتم سرم را بالا بگیرم و با لذت تمام فریاد بزنم. زندگی با من مهربان بود.

هیچ‌وقت قوانین اصلی دینمون رو فراموش نکن؛ به بزرگان احترام بگذار، هرگز به قلبت اجازه نده احساس حسادت کند یا حسادت را درون خودش نگه دارد، هرگز به دنبال انتقام نباش.

نباید به شکنجه‌گرانمان این قدرت را بدهیم که بقیه‌ی زندگی‌مان را نابود کنند و الان هم باید با آن‌ها مقابله کنیم. هر روز باید از خودمان در برابر این نیروهای مخرب دفاع کنیم که حتی بیش از گذشته می‌توانستند ما را به داخل سیاه‌چال بکشانند.

یکی در جنگ، دیگری در صلح.

این افراد به‌اصطلاح مؤمن چطور می‌توانستند مسئولیت کارهای کثیف خود را گردن خدا بیندازند؟ این آدم‌ها با این‌که معتقدند جهنم وجود دارد، اما اصلاً نگران نبودند که روز رستاخیز باید پاسخگو باشند. نمی‌توانستم بفهمم چگونه می‌توانند حقیقت مذهب را درک نکنند. نمی‌توانند ببینند که با ساختن این ادعاها، در وهله‌ی اول بزرگ‌ترین دروغ را به خودشان می‌گویند؟ در رفتار آن‌ها کوچک‌ترین نشانی از خداترسی وجود نداشت.

به افراح در مورد شایعات بی‌اساسی که در کمپ درباره‌ی ما وجود داشت گفتم. گفت: «به اونا گوش نکن. اگر به این افکار اجازه بدید که ناتوانتون کنه مثل اینه که به جنایت‌کارای داعش اجازه داده باشید دوباره ازتون سوءاستفاده کنن.»

«هیچ‌وقت فراموش نکن که چقدر قوی هستی دوست کوچولوی من.»

صورتشان را با حجاب پوشانده بودند اما می‌توانستیم چشم‌های پف‌کرده از گریه‌ی آن‌ها را ببینیم. لباس‌هایشان بو می‌داد. انگار خیلی وقت بود عوضشان نکرده بودند. یکی از زن‌های جوان را شناختم. او را در یکی از زیارت‌های لالیش دیده بودم. صورتش مثل ماه و چشم‌هایش واقعاً زیبا بود. خانواده‌اش نزدیک معدن چادر می‌زدند؛ اما بقیه انگار از جاهای دیگری آمده بودند. زن من را شناخت و به دخترهایی که با من آمده بودند نگاه کرد گفت: «شما از کوچو اومدین. درسته؟»