بریده‌هایی از کتاب دختری که از چنگ داعش گریخت

پدر می‌گفت: «زن‌ها هم باید یاد بگیرن چطور از اسلحه استفاده کنن. هر وقت پول دستم بیاد یک کلاشینکف دیگه می‌خرم که اگه لازم شد، هرکدوم از ما یه تفنگ داشته باشیم.» او به‌طور مشخص نمی‌گفت که چه شرایط اضطراری‌ای ممکن است پیش بیاید. من هم تصوری ازآنچه او می‌گفت نداشتم. قبل از آن هرگز به ذهنم خطور نمی‌کرد منظور پدرم می‌توانست ارتباطی به این داشته باشد که ما ایزدی بودیم نه مسلمان.

گاهی وقتا مردم به تجربه‌های بد نیاز دارن تا قدر اون چیزی که کمتر بَده رو بدونن.»

در فرهنگ ما در مورد موضوعاتی که باعث رنج و ناراحتی دیگران می‌شود، حرف نمی‌زنیم.

«اونا قوانین خدا نیستند، حتی قوانین اسلام هم نیستند. شما از خودتون در آوردین.»

پدرم در سن پانزده‌سالگی تیراندازی با کلاشینکف را یادم می‌دهد.

با خودم فکر کردم خدا را شکر

پیش خودمان فکر می‌کردیم که آن‌ها در قلبشان باید از این‌که مرتکب گناهی شده‌اند، آگاه باشند. چراکه نه اسلام و نه هیچ مذهب دیگری ربودن و دادوستد زنان را مجاز نمی‌داند.

واقعیت اینه که اونا همه‌شون می‌رن موصل چون سنی‌ها اونجان. همونایی که درها رو به روی این راهزنا، باز کردن.»

ابوحمید با خنده گفت: «اگه همه‌ی مردای ایزدی مثل تو مبارزه کرده بودن شرط می‌بندم نمی‌تونستیم شکستشون بدیم.» گفتم: «شما ما رو شکست ندادین، اسلحه‌هامونو گرفتین و ما رو با نیرنگ به دام انداختین. این کار از ترستون بود.»

به افراح در مورد شایعات بی‌اساسی که در کمپ درباره‌ی ما وجود داشت گفتم. گفت: «به اونا گوش نکن. اگر به این افکار اجازه بدید که ناتوانتون کنه مثل اینه که به جنایت‌کارای داعش اجازه داده باشید دوباره ازتون سوءاستفاده کنن.» اول معنای این حرف را نفهمیدم اما بعد متوجه حرفش شدم. نباید به شکنجه‌گرانمان این قدرت را بدهیم که بقیه‌ی زندگی‌مان را نابود کنند و الان هم باید با آن‌ها مقابله کنیم. هر روز باید از خودمان در برابر این نیروهای مخرب دفاع کنیم که حتی بیش از گذشته می‌توانستند ما را به داخل سیاه‌چال بکشانند. فهمیدن این موضوع گام بسیار مهمی برایم بود. نه، نباید به خودم اجازه می‌دادم در اسارت بمانم؛ بنابراین نباید اهمیتی به حرف‌های مردمی می‌دادم که فکر می‌کردند من "شرافتم" را از دست داده‌ام

فریاد زد: «چی تو سرتون می‌گذره؟ واقعاً فکر می‌کنی می‌ذاریم سرگرمی مارو خراب کنید؟»

گاهی وقتا مردم به تجربه‌های بد نیاز دارن تا قدر اون چیزی که کمتر بَده رو بدونن.»

«یعنی توی تمام این مدت این در قفل نبوده؟» گفتم: «آره. ما اصلاً حواسمون بهش نبود. می‌بینی ترس چطور آدم رو کور می‌کنه؟»

«هذا هو المکتوب. این خواست خداست.

- هیچ آرزویی جز این ندارم که یه بار دیگه با تو روی پشت‌بوم خونه‌تون بشینیم و به باغ نگاه کنیم. این بزرگترین آرزومه فریدا.

بعضی‌ها به‌ویژه جوان‌ترها که عقاید داعشی بسیار جدی داشتند، واقعاً خشکه‌مقدس بودند و فقط برای یک دلیل می‌جنگند. باور داشتند که اسلامی که خودشان به آن معتقد بودند بهترین دین است و همه باید طرفدار آن باشند. این پسران جوان کاملاً ساده و کور بودند. حتی وقتی‌که ما را کتک می‌زدند باور داشتند که دارند به‌فرمان خدا عمل می‌کنند و کار درستی انجام می‌دهند. دوست دارم بدانم آیا روزی به خودشان می‌آیند یا نه؟

به مرد ریشویی فکر می‌کردم که دلان در آن ویدئو نشانم داده بود. آن زمان به خونسردی و تکبرش می‌خندیدیم اما همان مرد زندگی ما را نابود کرده بود. حالا برادر عزیزم کجا بود؟ آیا دلان هنوز زنده بود؟ پدر چطور؟ سرحد؟ مامان و دوتا پسرها را کجا برده بودند؟

گاهی وقتا مردم به تجربه‌های بد نیاز دارن تا قدر اون چیزی که کمتر بَده رو بدونن.

من نجات پیدا کردم تا به آن‌ها ثابت کنم که از آن‌ها قوی‌تر هستم.

فروخته شدم. مدتی طول کشید تا فهمیدم چه اتفاقی افتاده؛ من مثل یک حیوان در بازار دام معامله شدم. مردانی که ما را ربوده و نگه داشته بودند من را فروختند. آن‌ها با واگذار کردن من به مرد دیگری که حالا می‌توانست هر کاری بخواهد با ما بکند، پول گرفتند. کسی که حالا به‌عنوان "اموال" و "برده" به من نگاه می‌کرد. همه‌ی کسانی که من را معامله کرده‌اند رفتارشان را شرعی و اخلاقی و قانونی می‌دانند. چگونه می‌توانند اعمال خود را در برابر خدا توجیه کنند؟ آیا واقعاً باورشان همین است و یقین دارند که این کارشان درست است؟ خدا آن‌ها را می‌بخشد؟ می‌دانم که من هرگز حاضر به انجام چنین کاری نیستم.