بریده‌هایی از کتاب تمام راه پر است از چراغ چشمانم

مُشَوّشم، چه بگویم؟ مُرَدَدم چه بخوانم؟ مراست حالِ خرابی، که دور از او نتوانم شکسته بالِ غرورم، شکارِ خلوتِ خویشم سقوطِ برگِ درختم، غروبِ سردِ خزانم کشیده بر سرم آتش مذاب کوره‌ی این شب گرفته راه نفس را، دوباره ترس نهانم صداش کردم و رفتم، خرابِ دستِ خزان بود دویدم از سرِ عادت، نفس بریده، از آنم

گفتم: «دلم گرفته بیا آشنا شویم» گفتی: «چه سود؟ عاقبت از هم جدا شویم»

جایی برای گریه کردن هم ندارم کو شانه‌ای تا بر سرِ آن سر گذارم؟

پُر شور و نشاط عاقبت خواهم رفت زین کهنه رُباط عاقبت خواهم رفت چون پُر شود این کدوی خالی از دوست با یک صلوات عاقبت خواهم رفت

بدون واهمه، یک شب بیا به خانه‌ی من تمام راه پُر است از چراغ چشمانم!

پُر از آبم، - پُر از آیینه، - آتش! تماشا کن مرا- بی‌ترس- هر روز

پاکیزگی گناه کمی نیست

دیروز مرا هر که سر کوی تو می‌دید «ما خیری از این» گفت «ندیدیم» سرانجام

آهسته نگاه و ترس و نجوا یک پنجره بود و پشت آن ما برف آمد و هی بهار و پاییز نه از تو سخن، نه زین طرف نیز پژمرد گُل و نگاه و صحرا، ما پیر شدیم هردو، تنها ...

آمدم با تو کنم تا اختلاط دیدم آی افسوس هستی یک رباط

از خودم می‌ترسم از خودِ مانده در این جا تنها، - در تهِ این مرداب!

گلبوته‌های نرم عاطفه خشکیده‌ست بوی لجن گرفته، رگ و ریشه‌های باغ ... دیگر امید برگ و بری نیست ناگزیر -باید خودم بهار خودم باشم

من خالی از خیال تو هرگز نبوده‌ام ... ای نازنین! به یاد من آیا تو بوده‌ای؟

تا کی از حادثه باید ترسید؟ لحظه‌ها می‌گذرند چشم و دستِ من و تو، تشنه‌ی یکدگرند

به قدر بخشش خویش - از درخت، میوه بخواه!

پر گشته ام از هوای رویت، چه کنم؟ مستم ز خیال گفت و گویت، چه کنم؟ یک عمر دویده‌ام که پیشت برسم راهم ندهی اگر به کویت، چه کنم؟

گرچه، باران و - آفتاب و - هوا داد بی‌ذرّه‌ای دریغ به ما - آسمان، - چیزی از من و تو نخواست!

چراغی به دست گیر - از تدبیر خویش ... تاریکی غلیظی در پیش است

این کتاب سرگذشت روحی و آیینه‌ی پُرتلاطم عاطفی و فکری و اجتماعی من طی قریب به چهل سال زندگی (۱۳۹۴- ۱۳۵۴) است. و شاید کشیدن خطی یا گذاشتن علامتی – هر چند نا محسوس- در سینه‌ی سنگلاخ روزگار باشد و آرزویی برای این‌که به آیندگان بگویم که من هم بوده‌ام! و چنین زیسته و اندیشیده‌ام. جمعم کنید و خاک کنید و صدا کنید با من غریبه‌های تنم آشنا کنید! ... ... و دیگر این‌که: عمرم تمام گشت و غمت نا تمام ماند! شب رفت و خاطرات بسی صبح و شام ماند و سرانجام، بدرود تا فرصتی که، معلوم نیست تکرار شود دوباره، یا نه! محمد عزیزی پنج شنبه ۱۳۹۴/۱۲/۲۷ تهران

مُشَوّشم، چه بگویم؟ مُرَدَدم چه بخوانم؟ مراست حالِ خرابی، که دور از او نتوانم شکسته بالِ غرورم، شکارِ خلوتِ خویشم سقوطِ برگِ درختم، غروبِ سردِ خزانم کشیده بر سرم آتش مذاب کوره‌ی این شب گرفته راه نفس را، دوباره ترس نهانم صداش کردم و رفتم، خرابِ دستِ خزان بود دویدم از سرِ عادت، نفس بریده، از آنم