بریده‌هایی از کتاب عشق

کسی که خود را رها می‌کند، با این کار، به رهایی همگان مدد می‌رسانَد.

خداوند به کسی که شجاعتِ آن را دارد تا چیزی نخواهد، طبعِ لطیف و شاعرانگی می‌بخشد.

نخست باید بمیریم، آنگاه حیاتی نو بیابیم؛ حیاتی که از آنِ ما بوده است، اما آن را گُم کرده‌ایم.

آن‌هایی که خود را، در ازای دنیا، از دست می‌دهند، از زندگی جُز مُردگی و لای و لجن چیزی به دست نمی‌آورند. دلیلِ شوربختی آن‌ها نیز همین است.

نگاهِ سطحی، مشتاقِ تملک همه‌چیز است. اما نگاهِ ژرف و گسترده، میلی به تملک چیزها ندارد. حِسی از حیرت و سپاس، برای چنین نگاهی کفایت می‌کند. میلِ به تملک، نشانه‌ی عدمِ بلوغِ روح است.

هیچ غمی بزرگ‌تر از این نیست که نتوانی کسی را برای گفت‌وگو پیدا کنی.

موضوعِ همه‌ی کتاب‌های راستین این است: تنهایی.

عشق، پیش از آنکه چیزی به ما بدهد، از ما می‌ستاند.

خوبی، همان دیارِ بی‌کرانه است که همه‌چیز در آن به خاموشی گراییده است.

آوازِ تو چنان پاک و زلال است که فرشتگان، در جامه‌های کرباسِ سپیدشان، از خجالت سرخ می‌شوند. مردان سنگین‌اند و زنان سبک. مردان از جنسِ سُرب‌اند و زنان از جنسِ لبخند و اشک