بریده‌هایی از کتاب عشق

حقیقت، به موسیقی می‌مانَد. حقیقت، با لَحنِ گوینده‌ی آن پیوند دارد. ما نُت‌های اشتباه را در یک قطعه‌ی موسیقی می‌فهمیم. شاید نتوانیم بگوییم چرا اشتباه است، اما می‌دانیم که چنین است.

می‌گویند: «سنجاب‌ها غذاها را در جایی مخفی می‌کنند و سپس آن‌ها را فراموش می‌سازند.» به نظرِ من، این نشانه‌ی فرزانگی سنجاب‌هاست. از آن‌ها باید راز و رمزِ گذاشتن و گذشتن را بیاموزیم.

کسی که مال می‌اندوزد، زندانی مالی می‌شود که اندوخته است.

آه، مادرْ تو را قرار می‌بخشد و معشوقْ تو را بی‌قرار می‌سازد.

شعر از جنسِ دانسته‌های ما نیست؛ از جنسِ لبخند است. شعر، سخن نیست؛ سکوت است.

شاعر مخاطبی جُز خود ندارد. شاعر، نه با دیگران، بلکه با خود سخن می‌گوید.

کتاب‌ها صندوقچه‌های موسیقی‌اَند. در لابلای این کتاب‌های کوچک، نُت‌های دل‌انگیزِ کلمات را گنجانده‌ام.

هیچ غمی بزرگ‌تر از این نیست که نتوانی کسی را برای گفت‌وگو پیدا کنی.

از بنفشه‌ها قایقی می‌سازم و بر رودِ شیری صفحه‌ی کاغذ روان می‌کنم.

کتاب‌ها صندوقچه‌های موسیقی‌اَند. در لابلای این کتاب‌های کوچک، نُت‌های دل‌انگیزِ کلمات را گنجانده‌ام.

باید کتاب‌ها را از آدم‌های باسوادِ پُرافاده بگیریم. آن‌ها بلد نیستند کتاب بخوانند. باید کتاب‌ها را به کسانی برگردانیم که هرگز کتاب نمی‌خوانند. این گونه است که قداستِ خواندن را دوباره به کتاب‌ها برمی‌گردانیم. کتابِ خوب، آوازِ باران در گوشِ زمین است.

سینه سرخ‌ها را دورِ خود جمع کردم و از آن‌ها خواستم جمله‌ای بنویسند که در آن «آفتاب» به کار رفته باشد. این نمایشِ مسخره که «فرهنگ» نامیده می‌شود، روحِ آدم‌ها را فِسرده می‌سازد، بی‌آنکه حتی یک نفر را به سوی آگاهی و روشنی و آزادی هدایت کند.

بسادگی می‌توان، با عملی زشت و یا گفتاری سخیف، خدا را در دل کشت. این کار، آسان‌تر از کشتنِ یک گنجشک است.

عشقِ بعضی از مادران، همچون طنابی به دورِ گردنِ فرزندشان گره می‌خورد. با کوچک‌ترین حرکت، این طناب کشیده می‌شود و فرزندرا خفه می‌کند.

برای آموختن، فقط به تنهایی نیاز داریم

نوری که از شاخه‌های باران خورده می‌تابد، بیش از تمامی کتاب‌های جهان درباره‌ی ابدیت سخن می‌گوید.

فقط کسی می‌تواند تو را دوست بدارد که بتواند تو را ببیند.

هیچ‌کس شاعر نیست. هیچ‌کس نمی‌تواند مثلِ کودکی که می‌خندد یا درختی که غرقِ شکوفه است شعر بگوید.

شعر از جنسِ دانسته‌های ما نیست؛ از جنسِ لبخند است. شعر، سخن نیست؛ سکوت است.

دلِ عاشق، دشتی‌ست پوشیده از برف. دلِ عاشق، در هیاهوی شهرت و احترام می‌میرد.