بریده‌هایی از کتاب عشق

ما فقط صدای سخنِ عشق را می‌شنویم.

شعر، زندگی زلال و بی‌پیرایه است؛ می‌آید و آرام، همچون بارشِ زمستانه، بر بامِ دلِ ما می‌بارد.

شاعر وجود ندارد. تنها شعر وجود دارد. شعر هست؛ همان‌طور که دشت‌ها هستند و برف هست و فصل‌ها هستند.

زندگی، از اینکه بندرت دستش به ما می‌رسد، غمگین است. زندگی، همچون مادری مهربان، قلبِ خود را به کودکانش می‌بخشد، اما کودکان قلبِ زندگی را بر سنگ می‌شکنند. در زندگی، هیچ چیز جُز روشنایی وجود ندارد. روزهایم را با دیدارِآدم‌ها و گُل‌ها می‌گذرانم و شب‌ها بر لبِ طاقچه‌ی عادت خوابم می‌برد.

من در برگ‌های درختِ سپیدار، نامه‌های عاشقانه‌ی خدا را می‌خوانم. دلم را به قُدسی‌ترین و تنبل‌ترین کسی که می‌شناختم سپردم. او گاهی دلم را به این راه و گاهی به آن راه می‌کشانَد، اما همیشه آن را از افتادن به مردابِ دنیا محافظت می‌کند.

ما، هر کدام، ستاره‌ای در آسمان داریم. ستاره‌ی هر کدام از ما، چنان دور است که تیرگی‌های ما نمی‌تواند فروغِ آن را خاموش کند.

کافی‌ست خود را بفروشیم، دنیا را به ما خواهند داد.

زن، بی‌دریغ و بی‌مهابا، عشقِ خود را نثارِ مرد می‌کند. مرد، سنگین و رخوتناک، عشقِ زن را می‌گیرد، بی‌آنکه آن را بفهمد. مرد، موجودی‌ست ابله.

چیزی را که در دنیا به چنگ می‌آوری، همان‌چیز نیز تو را به چنگ می‌آورد. کسی که مال می‌اندوزد، زندانی مالی می‌شود که اندوخته است.

کتابِ خوب، آوازِ باران در گوشِ زمین است.

هیچ‌کس به اندازه‌ی شیطان از شُکوهِ معصومیتِ کودکانه آگاه نیست. ***

پلیدی را می‌بینم که در سیمای آدم‌هایی ظاهر شده است که پولِ زیادی دارند. زندگی برای آن‌ها به قلّکی شبیه است که آن‌ها می‌تکانندش تا صدای سکه‌های درونش را بشنوند.

ما به هم جفا می‌کنیم، همدیگر را نادیده می‌گیریم، و روزی می‌میریم. *** روزِ تولدش، پروانه‌ها آمدند و دست جمعی رقصیدند.

نگاهِ سطحی، مشتاقِ تملک همه‌چیز است. اما نگاهِ ژرف و گسترده، میلی به تملک چیزها ندارد. حِسی از حیرت و سپاس، برای چنین نگاهی کفایت می‌کند. میلِ به تملک، نشانه‌ی عدمِ بلوغِ روح است.

بوته‌ی گُل سرخی که در باغچه به خنده وا شده است، شمعدانی‌هایی که بر لبه‌ی پنجره گذاشته‌ام و انعکاسِ سبزِ نور بر برگ‌هایش روی کتابم می‌افتد، و آن دو کبوتر که بر بامِ خانه می‌خوانند، همگی اعضای خانواده‌ام هستند. به همه‌ی آن‌ها عشق می‌ورزم. گاهی نزدیکان‌مان غریبه‌اند و غریبه‌ها خویشاوندانِ صمیمی ما.

زنی زیبا که از نگاه‌های خریدارِ دیگران بی‌نیاز است، به گُل‌ها و قدیسان شبیه است.

کتابِ مقدس می‌گوید: «خود را به آغوشِ خداوند بیفکنید.» صبحِ امروز، گنجشکانِ بسیاری را دیدم که هجوم آوردند و در لابه‌لای شاخ و برگِ آن درختِ بلوطِ کهنسال مأوا گرفتند. معنی این جمله را فهمیدم. گذشته و حال و آینده، همچون سه دخترِ خردسال در جاده‌ای روستایی، رازهای خود را با هم در میان می‌گذارند و می‌خندند.

هیچ غمی بزرگ‌تر از این نیست که نتوانی کسی را برای گفت‌وگو پیدا کنی.

عشق، معجزه است؛ معجزه‌ای که باعث می‌شود تا در سکوت نیز بشنویم و به گوش برسیم. عشق، نرم و لطیف است؛ همچون هوایی که به زیرِ بالِ سنجاقک‌ها می‌خزد و سرگرم تماشای رقص‌شان می‌شود.

سیمای آدم‌ها، صفحه‌های حساسِ روح‌اَند. باید زمانِ لازم بر آن‌ها بگذرد تا نوشته‌شان ظاهر شود.