بریده‌هایی از کتاب ناگفته‌های کودک درون

افرادی که خلأ مهرورزی دارند: - ناامید و دلشکسته‌اند. - در جستجوی یک عشق کامل و عالی زندگی را سپری می‌کنند. - عاشق پول و مادیات می‌شوند. - به‌اعتیاد روی می‌آورند. - گاهی به‌مشاغلی روی می‌آورند که تأیید و تشویق زیادی دریافت کنند. مثل مجری‌گری، بازیگری، قهرمانی و...

نیازهای روانی را می‌توان در آثار زخم‌های کودکی کند و کاو کرد. آن زمان در آغوش‌مان نکشیدند چون ناخواسته بودیم و ترسان، چون با دو تا دندانمان سینه مادر را گاز می‌گرفتیم و او هم گویی در خیابان کسی حرف درستی به‌او زده باشد حسابی حال‌مان را می‌گرفت و ونگ ونگ‌مان را در می‌آورد. آن هنگامی‌که به‌خاطر درست نشستن با دامن تنبیه شدیم بدون آنکه بدانیم چرا دخترهای ۴ ساله باید از پسرهای ۵ ساله رو بگیرند! همان زمانی که برای نشان دادن حس خودمختاری روی دیوار تازه رنگ شده صاحب‌خانه نقاشی کشیدیم و پدر، پس از مادر، حال‌مان را گرفت و بغض‌مان را ترکاند...

دست از ایده‌آل‌گرایی بردارید که ایده‌آلی وجود ندارد. همه در راه کمال در حرکتیم و قرار بر آن شده که در دایره خلقت ما جویای کمال باشیم و بس.

کلکسیون زندگی ما را پُر کرده‌اند از فرمول‌های تغییرناپذیر و از پیش‌تعیین‌شده که تنها بار هیجانی و توان آفرینش ما را از ما گرفته است.

خلاقیت و احساس با هم پیوند دیرینه‌ای دارند. بر هم اثر می‌گذارند و با هم معنی پیدا می‌کنند. هنگامی‌که یک اثر هنری، یک سازه ساختمانی ویژه و یا طبیعت دست نخورده را می‌بینید، لبخند می‌زنید، واکنش‌های گالوانیکی پوست‌تان افزایش می‌یابد، تپش‌های قلب شما بالا می‌رود و نفس عمیقی می‌کشید. چون این آثار خلاقانه آفریده شده‌اند و شما به‌طور غریزی در قبال خلاقیت از خود واکنش نشان می‌دهید.