بریده‌هایی از کتاب ناگفته‌های کودک درون

شما به‌این دنیا نیامده‌اید که دیگران را به‌آنچه درست می‌دانید تبدیل کنید. شما هستید تا زندگی کنید، عشق بورزید، آگاه شوید و شاید در زمان و مکانی دیگر یک بید مجنون باشید...

به‌کودک درون‌تان بنویسید که دوستش دارید، درکش می‌کنید و از داشتن او به‌خود می‌بالید. پس از پایانِ نامه آن را برای خود با صدایی که فقط خودتان آن را بشنوید بازخوانی کنید.

کودکان سرشار از پرسش و کنجکاوی و شگفتی‌اند. آنها می‌بخشند، اعتماد می‌کنند، ساده‌اند، خوش‌بین‌اند، نامشروط عشق می‌ورزند، یگانه‌اند و به‌همین دلیل دوست داشتنی‌اند. ما کودکان را دوست داریم چون یاد کودکی‌مان می‌افتیم.

این بایدها و نبایدهاست که اجازه نمی‌دهد خودمان باشیم و کودکانه زندگی کردن را درک کنیم.

دست از ایده‌آل‌گرایی بردارید که ایده‌آلی وجود ندارد. همه در راه کمال در حرکتیم و قرار بر آن شده که در دایره خلقت ما جویای کمال باشیم و بس.

آدم بزرگ‌ها را دیده‌ای؟... آنقدر آدم بزرگ‌اند که حالِ آدم‌ها را به‌هم می‌زنند... پشت کوهی از منیت‌ها و عاقلانه زیستن‌ها پنهان شده‌اند، هنگام رانندگی گذشت ندارند، هنگام کمک به‌نیازمندان عکس یادگاری می‌گیرند، در طبقه بیستم برج زندگی می‌کنند اما از فقر عاطفی در حال مرگ‌اند، خشم‌هایشان را به‌دلگیری تبدیل نمی‌کنند و تا واژه ببخشید را به‌آنها نگویید، آرام نخواهند شد...

تقدیم به: کودکان خیابانی که نگاه سرگشته‌شان در جستجوی اندکی آرامش است...

دو دستی چسبیدن به‌هر چیزی، حال هر چه می‌خواهد باشد، نشانگر بی‌اعتمادی است

کودک درون مشکلی با مفهوم خدا ندارد. به‌خداوند ایمان داشته باشید، که اگر هستید، از بودن و خواستن اوست. کودک درون را بدون کانون رها نکنید. او نیاز به‌رابطه با خداوند دارد. او ما را کمک می‌کند... خواسته‌هایمان را برآورده می‌کند و در لحظه‌های تنهایی، تنهایمان نمی‌گذارد. این ناب‌ترین اطمینانی است که به‌کودک خویش می‌دهید.

برای بازگشت به‌کودکی تنها کاویدن آنچه روی داده و آنچه روی می‌دهد مهم نیست. حتی بازیافتن کودک درون و نگریستن به‌چشم‌های زیبای او هم تمام ماجرا نخواهد بود. برای بازیابی کودک آسیب‌دیده درون، شما به‌یک فرآیند پیچیده می‌پردازید که کلید طلایی دستیابی به‌مسیر این فرآیند، بخشش است.