بریده‌هایی از کتاب آیا می‌توانم رابطه‌ام را نجات دهم؟ (چگونه تشخیص دهم که باید در رابطه‌ام بمانم یا بروم؟)

دودلی حالتی ذهنی است، نه حقیقی. حل آن ممکن است آسان نباشد؛ اما وقتی برطرف شود، در بقیه‌ی زندگی‌تان از آرامش نسبی حاصل از آن بهره‌مند خواهید شد.

تنها کسی که می‌تواند مرا خوشحال کند خودم هستم و من همان‌طور که تصمیم می‌گیرم خوشحال باشم، خوشحال خواهم ماند؛ با رابطه یا بدون رابطه. شاید یافتن فردی مناسب قدری دشوار باشد؛ اما یافتن دوستان جدید و تقویت دوستی‌های موجود راحت است و می‌تواند کارکردهایی همچون رابطه‌ی عاشقانه داشته باشد.

رابطه‌ها نه به دلیل شکست خوردن، بلکه چون دوره‌ی خودشان را سپری کرده‌اند، تمام می‌شود.

-به جای این‌که مسائل را تنها از دید «من» در نظر بگیرم، آن را از دید «ما» در نظر گرفتم. همسرم نیز همین شیوه را در پیش گرفت و در نتیجه کل اوضاع تغییر کرد.

به‌محض این‌که یاد گرفتم آنچه را می‌خواهم درخواست کنم (به جای این‌که خودبه‌خود از او توقع داشته باشم) رابطه‌مان دوباره کارامد شد.

در همه‌ی رابطه‌های مشکل‌دار مهم است که بپرسید: «چه احتمال بالقوه‌ای برای تغییر وجود دارد؟» اگر جواب این است که «هیچ احتمالی» وجود ندارد، سؤال بعدی که باید از خودتان بکنید این است: «آیا هنوز هم می‌خواهم در رابطه‌ام بمانم؟»

بسیاری افراد باور دارند که اگر فقط رابطه‌ی خوبی داشتند، زندگی‌شان عالی می‌شد؛ اما وقتی وارد رابطه‌ای می‌شوند، سطح توقعات و انتظاراتشان به‌قدری بالا می‌رود که در نهایت هیچ رابطه‌ای نمی‌تواند همه‌ی انتظاراتشان را برآورده کند. از این رو، رابطه‌شان به تجربه‌ای ناکام‌کننده تبدیل می‌شود.

گاهی خشم جلوه‌ای از «معاشقه» برای برقراری رابطه‌ی جنسی پرشور را به خود می‌گیرد!

اشخاص به‌ندرت فقط چون همسرشان از آن‌ها توقع تغییر دارد، در خودشان تغییرات مهمی به‌وجود می‌آورند. آن‌ها برای ساکت کردن همسرشان تغییراتی موقت در خود به‌وجود می‌آورند، زیرا اشخاص بدون استثنا فقط به‌خاطر خودشان تغییراتی دایمی در خود ایجاد می‌کنند، نه برای خاطر دیگران.

هر وقت ارزش‌ها یا قضاوت‌هایمان را درباره‌ی آنچه باعث شادی و خوشبختی کسی می‌شود در کنار هم قرار دهیم، پایه‌ای محکم نخواهیم داشت. به‌یاد داشته باشید شادی موضوعی انتزاعی است که کسی جز خودتان نمی‌تواند آن را به‌وجود آورد.