بریده‌هایی از کتاب گزینه ب

سلیگمن، بعد از دهه‌ها مطالعه در مورد نحوهٔ مقابلهٔ مردم با شکست‌ها، متوجه شد که سه عامل باعث می‌شوند بهبود راه به جایی نبرد: (۲) ۱.شخصی‌سازی: این باور که ما مقصریم. ۲.فراگیر بودن: این باور که اتفاق ناگوار تمام جنبه‌ها و حوزه‌های دیگر زندگی‌مان را نیز تحت تأثیر قرار خواهد داد. ۳.تداوم: اعتقاد به اینکه پس‌لرزه‌های این رویداد برای همیشه باقی خواهند ماند.

۲.فراگیر بودن: این باور که اتفاق ناگوار تمام جنبه‌ها و حوزه‌های دیگر زندگی‌مان را نیز تحت تأثیر قرار خواهد داد. ۳.تداوم: اعتقاد به اینکه پس‌لرزه‌های این رویداد برای همیشه باقی خواهند ماند.

ما به همان شکلی که اتفاقات منفی را پردازش می‌کنیم بذر تاب‌آوری را در وجودمان می‌کاریم. دکترِ روان‌شناس، مارتین سلیگمن، بعد از دهه‌ها مطالعه در مورد نحوهٔ مقابلهٔ مردم با شکست‌ها، متوجه شد که سه عامل باعث می‌شوند بهبود راه به جایی نبرد: (۲) ۱.شخصی‌سازی: این باور که ما مقصریم.

خاخام نات ازری که مراسم تشییع پیکر دیو را انجام داده بود به من گفت: «سختی‌ها را بپذیر و آن را به نفع خودت به‌صورت مثبت تغییر بده.» توصیهٔ خیلی خوبی بود. سال‌ها قبل متوجه شده بودم زمانی که ناراحت یا غمگینم موضوعات فرعی باعث می‌شوند ناراحتی‌ام چند برابر شود. وقتی ناراحت بودم، از ناراحتی خودم و دیدن خودم در آن وضعیت هم ناراحت می‌شدم. سی. اس. لوئیس در مورد "سایهٔ بدبختی"(۱۸) مطالبی نوشته است. او می‌گوید: «سایهٔ بدبختی واقعیتی است که شما نه‌تنها رنج می‌برید، بلکه مجبورید در مورد واقعیتی که باعث رنجتان شده است نیز فکر کنید.»

اولین اصل بودیسم این است که تمام زندگی با رنج و درد در هم تنیده است. پیری، بیماری و از دست دادن اجتناب‌ناپذیرند. زندگی لحظات شاد هم دارد اما با وجود تلاش‌های بی‌وقفه‌مان برای ماندگار کردن آن لحظات، یک روز همهٔ این لحظات هم از بین خواهند رفت

برخورد و مقابله با غم و اندوه مثل کسب توانایی جسمی است؛ هر چه بیشتر ورزش و بیشتر تمرین کنید همین‌طور ضربان قلبتان بهبود یافته و بهتر خواهد شد و گاهی در طول این فعالیت جسمانی شدید، متوجه نیرو و قدرتی در خود می‌شوید که فکر می‌کردید آن را ندارید.

تاب‌آوری از اعماق درون ما و از حمایت‌های بیرونی نشئت می‌گیرد. تاب‌آوری از قدردانی ما نسبت به خوبی‌های زندگی‌مان و پذیرفتن سختی‌ها نشئت می‌گیرد؛ از بررسی اینکه ما چگونه اندوهمان را پردازش می‌کنیم و پذیرش آن اندوه

من نمی‌توانم آن‌ها را درک کنم. چطور می‌شود تو در وضعیتی دشوار و سخت باشی و آن‌ها هیچ سؤالی از تو نپرسند. این‌جور وقت‌ها، حس نامرئی بودن به من دست می‌دهد؛ انگار روبه‌روی کسی ایستاده‌ام یا از جلویش رد شده‌ام و او مرا ندیده و به حسابم نیاورده است. اگر کسی به وضعیتمان اهمیت ندهد، ممکن است با خودمان بگوییم: «چی شده؟ چه اتفاقی افتاده؟» اصولاً اگر مچ پایتان آسیب ببیند، هر کسی که جلوی راهتان سبز شود در مورد مچ پایتان خواهد پرسید، ولی اگر زندگی‌تان متلاشی شده باشد کسی سؤالی نمی‌پرسد.

اجتناب از ابراز احساسات با محافظت از احساسات یکی نیست.

اولین اصل بودیسم این است که تمام زندگی با رنج و درد در هم تنیده است

وقتی موج‌های اضطراب و نگرانی به زندگیم ضربه می‌زند چگونه درست نفس بکشم و کم نیاورم و می‌گفت تا شش شماره نفس بکش و بعد برای شش ثانیه نفست را نگه دار و بعد با شش شماره بازدم را انجام بده.

سلیگمن به این نتیجه رسیده بود کلماتی مانند «هرگز» و «همیشه» نشانه‌های تداوم و استمرار هستند. همانطور که من باید «متاسفم، معذرت می‌خواهم» را از دایره لغاتم خارج می‌کردم، سعی کردم کلمات «هرگز» و «همیشه» را هم حذف کنم و آنها را با «گاهی اوقات» و «اخیرا» جایگزین کنم.

این پیش‌بینی‌های ترسناکم مرا به یک نتیجه رساند. وقتی از موضوعی رنج می‌بریم به طور مداوم در موردش پیش‌بینی می‌کنیم. مطالعات «پیش‌بینی عاطفی» (یعنی پیش‌بینی چگونگی احساساتمان در آینده) نشانگر این است که ما در مورد تاثیراتِ رویدادهای منفی زندگی‌مان، اغراق می‌کنیم

دو نوع پاسخ عاطفی نسبت به درد و رنج دیگران وجود دارد: یکی «همدلی» که به ما انگیزه کمک کردن می‌دهد و دیگری «پریشانی» که ما را از این کار باز می‌دارد.

«می‌بینم، می‌بینم که درد می‌کشی و حال تو برایم مهم است».

یاد دوستی افتادم که سرطانش پیشرفته بود. یادم می‌آید او به من می‌گفت بدترین چیزی که مردم می‌توانند بگویند این است «همه چی درست می‌شه». او می‌گفت با خودم می‌گفتم «یعنی چی؟ چطور درست میشه؟ نمی فهمین که من ممکنه بمیرم؟!»

متوجه شدم برخورد و مقابله با غم و اندوه مثل کسب توانایی جسمی بود یعنی هر چه بیشتر ورزش کنی و بیشتر تمرین کنی همین طور ضربان قلبت بهبود یافته و بهتر خواهد شد و گاهی در طول این فعالیت جسمانی شدید متوجه نیرو و قدرتی در خود می‌شوید که فکر می‌کردید ندارید.

اولین اصل بودیسم این است که تمام زندگی با رنج و درد در هم تنیده است. پیری، بیماری و از دست دادن اجتناب‌ناپذیر است. در حالی که زندگی لحظات شاد هم دارد، با وجود تلاش‌های بی‌وقفه‌مان برای ماندگار کردن آن لحظات، یک روز همه این لحظات هم از بین خواهد رفت.

همانطور که بدن دارای سیستم ایمنی فیزیولوژیکی است، مغز نیز دارای یک سیستم ایمنی روانی است. زمانی که چیزی اشتباه پیش می‌رود، ما به طور غریزی زمام مکانیسم‌های دفاعی را به دست می‌گیریم.

دکتر روانشناس مارتین سلیگمان، بعد از دهه‌ها مطالعه در مورد اینکه چگونه مردم با شکست‌ها مقابله می‌کنند، متوجه شد که سه P باعث می‌شود ریکاوری و بازیابی راه به جایی نبرد: ۱)شخصی سازی (Personalization): این باور که ما مقصر هستیم. ۲) فراگیر بودن (Pervasiveness): این باور که اتفاق ناگوار تمام جنبه‌ها و حوزه‌های دیگر زندگی مان را نیز تحت تاثیر قرار خواهد داد. ۳)تداوم (Permanence): اعتقاد به این که پس لرزه‌های این رویداد برای همیشه باقی خواهد ماند.