بریده‌هایی از کتاب گزینه ب

انعطاف‌پذیری و مقاومت فقط به صورت فردی ایجاد نمی‌شود. بلکه بین همسایه‌ها، محله‌ها، مدارس، شهرها و دولت‌ها ساخته می‌شود. وقتی سعی می‌کنیم به صورت دسته جمعی در انجام کاری به استقامت و انعطاف‌پذیری برسیم، این کار قوی‌ترمان می‌کند و جامعه‌ایی به وجود می‌آید که توانایی استقامت در برابر سختی‌ها و مشکلات را داراست. استقامت و انعطاف‌پذیری جمعی فراتر از دادن و به اشتراک گذاشتن امید است و از طریق تجربیات مشترک، روایت‌های مشترک و قدرت مشترک نیرویی چند برابر می‌یابد.

دویدن برای رسیدن به شادی بدون رسیدن به معنا و مفهوم عمیق، وجودی بی هدف است. با این حال، زندگی معناداری که فاقد شادی باشد هم منجر به افسردگی می‌شود.

«هر آغاز جدیدی از پایان آغاز قبلی متولد می‌شود.»

مردم از جایی که زخم خورده‌اند رشد می‌کنند و به دیگران کمک می‌کنند، پس رنج آنها بیهوده و پوچ نیست.

درد و رنج زمانی که به یک معنا و یک مفهوم عمیق می‌رسد، متوقف می‌شود

در کوران زمستان، دریافتم که درون من، تابستانی شکست‌ناپذیر وجود دارد. - آلبر کامو

ما انسانیت، اراده‌مان برای زندگی و توانایی خود برای عشق را در ارتباط با دیگران می‌یابیم.

فیلسوف سورن کِرکِگارد می‌گوید: «گذشته را فقط باید درک کرد، ولی باید رو به جلو زندگی کرد.» نوشتن باعث شد کم کم گذشته‌ام را درک کنم و اعتماد به نفسم را برای حرکت رو به جلو در حال و آینده بازسازی کنم

«وقتی یکی از درهای شادی بسته می‌شود، درهای دیگری باز می‌شود، اما ما برای مدتی طولانی به در بسته شده خیره می‌شویم و به همین ترتیب است که متوجه درهای باز شده نمی‌شویم.»

"کسی که یک چرایی برای زندگی خود دارد، می‌تواند هر نوع چگونگی را تحمل کند".

آدام و همکارش جین داتون متوجه شدند شمارش نعمت‌هایی که داریم باعث بالا رفتن سطح اعتماد به نفسمان نمی‌شود، ولی شمارش و به خاطر آوردن کمک‌هایی که کرده‌ایم باعث می‌شود اعتماد به نفسمان بالاتر رود. آدام و جین بر این باور بودند که سپاسگذاری یک امر منفعل است و به خاطر آنچه دریافت کرده‌ایم ما را نسبت به دیگری قدردان و متشکر می‌نماید. اما کمک کردن یک امر فعال است و باعث می‌شود حس کنیم وجودمان ارزشمند است و اعتماد به نفسمان بالا می‌رود.

نوشتن باعث شد کم کم گذشته‌ام را درک کنم و اعتماد به نفسم را برای حرکت رو به جلو در حال و آینده بازسازی کنم.

فیلسوف سورن کِرکِگارد می‌گوید: «گذشته را فقط باید درک کرد، ولی باید رو به جلو زندگی کرد.»

ناتوانی بخشی از وجود بشر است.

سه P باعث می‌شود ریکاوری و بازیابی راه به جایی نبرد: ۱)شخصی سازی (Personalization): این باور که ما مقصر هستیم. ۲) فراگیر بودن (Pervasiveness): این باور که اتفاق ناگوار تمام جنبه‌ها و حوزه‌های دیگر زندگی مان را نیز تحت تاثیر قرار خواهد داد. ۳)تداوم (Permanence): اعتقاد به این که پس لرزه‌های این رویداد برای همیشه باقی خواهد ماند.

سه P باعث می‌شود ریکاوری و بازیابی راه به جایی نبرد: ۱)شخصی سازی (Personalization): این باور که ما مقصر هستیم. ۲) فراگیر بودن (Pervasiveness): این باور که اتفاق ناگوار تمام جنبه‌ها و حوزه‌های دیگر زندگی مان را نیز تحت تاثیر قرار خواهد داد. ۳)تداوم (Permanence): اعتقاد به این که پس لرزه‌های این رویداد برای همیشه باقی خواهد ماند.

وقتی از موضوعی رنج می‌بریم به طور مداوم در موردش پیش‌بینی می‌کنیم. مطالعات «پیش‌بینی عاطفی» (یعنی پیش‌بینی چگونگی احساساتمان در آینده) نشانگر این است که ما در مورد تاثیراتِ رویدادهای منفی زندگی‌مان، اغراق می‌کنیم. در این مطالعات از دانشجویان خواسته شد تصور کنند رابطه عاطفی و عاشقانه‌ای که در حال حاضر با کسی دارند تمام شده و پیش‌بینی شان را از مدت زمانی که در غم و ناراحتی خواهند ماند بگویند. از دانشجویان دیگری خواسته شد دو ماه بعد از به هم زدن و تمام کردن واقعی رابطه‌شان میزان شادی و خوشحالی خودشان را گزارش کنند. آنهایی که جدایی واقعی و نه فرضی را تجربه کرده بودند خیلی شادتر و سرحال‌تر از چیزی بودند که تصور می‌شد. مردم همیشه در مورد تاثیر منفی وقایع استرس‌زا در زندگی‌شان اغراق می‌کنند.

خود دلسوزی یعنی شادی و رضایت بیشتر؛ مشکلات عاطفی و اضطراب کمتر.

روانشناسی به نام کریستن نف، خود دلسوزی را نثار مهربانی به خویشتن تعریف می‌کند، درست همان اندازه مهربانی که نثار دوستمان می‌کنیم. این کار به ما اجازه می‌دهد به اشتباهات و نگرانی‌های خودمان واکنش نشان دهیم و از خودمان انتقاد نکنیم.

کاترین زندگی‌اش را صرف دادن فرصت و شانس دوباره به زندانیان کرده بود. با کسانی که سابقه کیفری داشتند همدردی کرده بود. حالا دیگر وقتش بود با یک نفر دیگر همدردی کند و برای او دل بسوزاند. آن شخص خودش بود!