بریده‌هایی از کتاب گزینه ب

. روانپزشک و یکی از بازماندگان هلوکاست، ویکتور فرانکل می‌گوید: «زمانی که دیگر قادر به تغییر شرایط نیستیم، با چالش تغییر خودمان روبرو می‌شویم.»

همه بارها و بارها به من گفته‌اند تنها نیستی و ما کنارت هستیم. همه ما به هم نیاز داریم اما در آخر تنها کسی که می‌تواند زندگیم را رو به جلو حرکت دهد، تنها کسی که می‌تواند یک زندگی جدید برای بچه‌هایم بسازد فقط خودم هستم.

«غم و اندوه مثل حس ترس است.». این ترس، یک ترس مداوم بود و مثل این بود که حس کنی هیچ گاه غم و اندوهت تمام نخواهد شد و همیشه پایدار خواهد ماند.

شواهد نشان می‌دهد قربانیان تجاوز جنسی، معمولا خودشان را سرزنش می‌کنند و در مورد آینده احساس ناامیدی می‌کنند. کسانی که بتوانند این الگوی غلط رفتاری را بشکنند کمتر در معرض افسردگی و استرس بعد از این سانحه قرار دارند.

هر کسی ممکن است اشتباه کند. برخی از این اشتباهات کوچکند اما بعضا عواقب جدی به دنبال دارند. ممکن است در حین رانندگی حواسمان نباشد و تصادف کنیم. یا حتی ممکن است اشتباهات بزرگ‌تری هم مرتکب شویم؛ مثل قضاوت اشتباه، صداقت نداشتن و عدم تعهد به قول‌هایمان. هیچ کدام از ما نمی‌تواند کار انجام شده را تغییر دهد. خود دلسوزی یعنی فهمیدن این موضوع که ناتوانی بخشی از وجود بشر است. کسی که به این نکته توجه کند سریع‌تر از حالت غم و اندوهش خارج می‌شود.

باید با کسی که دچار بحران شده رفتار عادی داشت و به خاطر کارهایشان از آنها تقدیر و تشکر کرد. نباید آنها را در وضعیتی قرار داد که احساس غیرمفید بودن کنند.

ویکتور فرانکل می‌گوید: «زمانی که دیگر قادر به تغییر شرایط نیستیم، با چالش تغییر خودمان روبرو می‌شویم.»

اجتناب از ابراز احساسات با محافظت از احساسات یکی نیست.

وقتی از موضوعی رنج می‌بریم به طور مداوم در موردش پیش‌بینی می‌کنیم. مطالعات «پیش‌بینی عاطفی» (یعنی پیش‌بینی چگونگی احساساتمان در آینده) نشانگر این است که ما در مورد تاثیراتِ رویدادهای منفی زندگی‌مان، اغراق می‌کنیم.

این موضوع که حوادث منفی شخصی، فراگیر و یا دائمی نیستند باعث می‌شود افراد کمتر دچار افسردگی شوند و راحت‌تر بتوانند با مشکلات مقابله کنند. به دام این سه P نیفتادن می‌تواند به معلمان مدارس روستایی و شهری کمک کنند بتوانند در کلاس‌های درسشان کارامدتر عمل کنند و دانش آموزانشان عملکرد بهتری را از خود نشان دهند. این کار به شناگران کالج نیز کمک می‌کند به خاطر عملکردهای بد گذشته شان نترسند و دوباره سرپا شده و این بار عملکرد بهتری از خودشان نشان دهند. این بار دیگر آنها استرس شدید نخواهند داشت و ضربان قلبشان عادی‌تر بوده و می‌توانند از زمان خودشان به شکل بهتری استفاده کنند. این امر همچنین به فروشندگان بیمه در مشاغل سخت هم کمک‌های زیادی کرده و به آنها کمک می‌کند پذیرفته نشدن و جواب منفی شنیدن را شخصی سازی نکنند و به آنها یادآوری می‌کند می‌توانند با رویکرد جدیدی به آینده بنگرند، بتوانند دو برابر بیشتر بفروشند و دو برابر بیشتر از زمانی که همکارانشان در این شغل دوام می‌آورند، دوام بیاورند.

شریل سندبرگ یکی از رهبران کسب‌وکار و یک فرد نوع دوست و از مدیران کلیدی شرکت فیسبوک است. او نویسنده کتاب پرفروش «تغییر مسیر؛ زنان، شغل و میل به پیشرفت» است

«میزان انعطاف‌پذیری ثابت نیست و به جای این سوال باید بپرسی چطور می‌توانم منعطف و قوی باشم. انعطاف‌پذیری، قدرت و سرعت پاسخ و واکنش ما به سختی‌ها است و چیزی است که مانند عضله می‌توانیم بسازیمش؛ مثل تقویت عضلات اطراف ستون فقرات است.»

بعد از فوت یک عزیز، کودکان انعطاف‌پذیری شگفت‌انگیزی را از خودشان نشان می‌دهند و سعی می‌کنند دوران کودکی‌شان را با شادی سپری کنند و تبدیل به بزرگسالانی می‌شوند که می‌توانند به خوبی خودشان را با شرایط وفق دهند.

همه ما با یک میزان انعطاف‌پذیری ثابت به دنیا نیامده‌ایم. انعطاف‌پذیری همانند عضله‌ایی است که باید رویش کار کنیم و آن را بسازیم.

طنز و شوخ طبعی مثل یک سیگنال می‌ماند که به مرکز فرماندهی می‌فهماند همه چیز در امن و امان است!

یکی از مهمترین چیزهایی که در زندگیم یاد گرفته‌ام این موضوع است که تا چه میزان می‌توانیم بعد از مرگ عزیزی، او را برای همیشه عمیقا دوست داشته باشیم. شاید دوباره زندگی جدیدی شروع کنیم و شاید دوباره یک رابطه جدید را شروع کنیم، ولی اینها دلیلی برای فراموشی عزیز از دست دفته‌مان نیست و ما هنوز هم می‌توانیم با تمام وجود دوستش داشته باشیم.

وقتی با شریک زندگی‌مان بحث می‌کنیم، اینکه بخواهیم همه چیز را از دید خود ببینیم خیلی راحت است. ولی اگر کمی وسعت دیدمان را افزایش دهیم باعث می‌شویم بحث و مجادله حل و فصل شود.

«شما باید التیام بخش خودتان باشید و هیچ کس جز خودتان و دوست داشتن خودتان نمی‌تواند این امکان را برایتان فراهم کند.»

محققان برای کاهش این اضطراب به بعضی از شرکت کنندگان راه فرار و در رویی می‌دادند. «اگر صدا اذیت کننده بود دکمه را فشار دهید و آن را متوقف کنید». مطمئنا وجود این دکمه باعث می‌شد آرام‌تر شوند و تحریک‌پذیری کمتری را نشان دهند و کمتر اشتباه کنند. خیلی جای تعجب ندارد! جالب اینکه هیچ کدام از شرکت کننده‌ها واقعا دکمه را فشار ندادند. متوقف کردن صدا موضوع اصلی و مهم نبود... بلکه اینکه بدانی می‌توانی صدا را قطع کنی و امکان این کار برایت وجود دارد، مهم بود. این دکمه به افراد حس کنترل داشتن روی شرایط را می‌داد و به آنها اجازه می‌داد استرس را تحمل کنند.

میچ کارمودی بعد از اینکه پسر نه ساله‌اش، به خاطر داشتن تومور مغزی درگذشت این چنین گفت: «وقتی هیچ کس در مورد فرزندمان که از دنیا رفته حرف نزند و او را یاد نکند، مثل این است که این بچه برای بار دوم می‌میرد». به همین دلیل است که سازمان شناخته شده «دوستان شفیق و مهربان» در آمریکا خانواده‌ها را تشویق به صحبت صریح و آزادانه در مورد فرزندان از دست رفته شان می‌نماید.