بریده‌هایی از کتاب گزینه ب

این بدان معنا نیست که مسئولیت کارهای اشتباه گذشته‌مان را به گردن نمی‌گیریم بلکه به این معنی است که قرار نیست به خودمان آسیب بزنیم و نباید آینده‌مان را تباه کنیم. این کار به ما کمک می‌کند متوجه شویم کار بدمان، لزوما ما را تبدیل به یک آدم بد نمی‌کند.

جمله مشهور نیچه در مورد نیرو و استقامت شخصی را به یاد آورید: «چیزی که مرا نمی‌کشد، قوی‌ترم می‌کند!» تِدِسکی و کالهونبه صورت کمی نرم‌تر (یا به عبارتی کمتر نیچه‌ای) می‌گویند: «من آسیب‌پذیرتر از چیزی هستم که فکر می‌کردم، اما قوی‌تر از چیزی هستم که تا به حال تصورش را می‌کردم».

پنه بیکر می‌گوید: «مجبور نیستید هر روز بنویسید. وقتی احساس می‌کنید نیاز به نوشتن دارید بنویسید و وقتی نیازی نیست چیزی ننویسید.»

«وقتی یکی از درهای شادی بسته می‌شود، درهای دیگری باز می‌شود، اما ما برای مدتی طولانی به در بسته شده خیره می‌شویم و به همین ترتیب است که متوجه درهای باز شده نمی‌شویم.»

این شعر مربوط به رویای راه رفتن با خدا در کنار ساحل است. قصه گو مشاهده می‌کند که همیشه در ساحل دو رد پا وجود دارد به جز زمان‌های «ترس، غم و اندوه و یا شکست» که یک رد پا دیده می‌شود. قصه گو با احساسی پر از بی پناهی و نومیدی، رو به خدا کرده و می‌گوید «چرا دقیقا وقتی بیش از همیشه به تو نیاز داشته‌ام، در کنارم نبودی؟!» خداوند به او پاسخ می‌دهد: «مواقعی که تو در زندگیت فقط یک رد پا می‌دیدی، بخاطر این بود که من تو را حمل می‌کردم!»

به جای فرضیه سازی در مورد اینکه آیا فرد آسیب دیده دوست دارد حرف بزند یا نه، بهتر است وارد عمل شویم و صریح و باز رفتار کنیم.

«اگر قرار است بیفتم، پس بگذار بیفتم. آن کسی که می‌شوم مرا خواهد گرفت.»

«توجه به خدا به مردم حسِ بودن در یک آغوش پرمحبت را می‌دهد، آغوشی که ابدی بوده و بی نهایت قوی و حافظ است. مردم نیاز دارند بدانند در این شرایط تنها نیستند».

باید هر روزمان را ارزشمند بدانیم و هر روز را به گونه‌ایی زندگی کنیم که گویی فردایی وجود ندارد.

او می‌گفت: «یک روز شادی برابر با پانزده دقیقه است. ولی یک روز درد برابر با پانزده سال است. هیچ کس تظاهر به آسان بودنش نمی‌کند اما کار زندگی تبدیل آن پانزده دقیقه به پانزده سال و آن پانزده سال به آن پانزده دقیقه است».

فکر می‌کردم انعطاف‌پذیری همان ظرفیت تحمل درد است به همین خاطر از آدام پرسیدم چطور بفهمم چقدر انعطاف و تحمل دارم. او جواب داد: «میزان انعطاف‌پذیری ثابت نیست و به جای این سوال باید بپرسی چطور می‌توانم منعطف و قوی باشم. انعطاف‌پذیری، قدرت و سرعت پاسخ و واکنش ما به سختی‌ها است و چیزی است که مانند عضله می‌توانیم بسازیمش؛ مثل تقویت عضلات اطراف ستون فقرات است.»

نه تنها بیشتر از اینکه از موفقیت درس بگیریم از شکست درس می‌گیریم، بلکه همچنین هر چه میزان این شکست شدیدتر باشد احتمال موفقیت بعد بیشتر است چون دقت و تمرکز بیشتری روی کار گذاشته می‌شود.

«یافتن خدا یا یک قدرت والاتر به ما یادآوری می‌کند که ما مرکز و محور اصلی جهان نیستیم. چیزهای زیادی است که ما در مورد وجود انسان نمی‌دانیم و درک نمی‌کنیم و برای هر چیزی در این جهان هدف و منظوری وجود دارد. این امر به ما کمک می‌کند حس کنیم رنج ما تصادفی یا بی‌معنی نیست.»

ایالات متحده تنها کشور توسعه یافته‌ایی است که مرخصی زایمان با حقوق ندارد. در استرالیا به زنانی که مرخصی زایمان گرفته‌اند کمترین حقوق ممکن پرداخت می‌شود. در هند کمتر از یک درصد زنان کارگر واجد شرایط دریافت مزایای زایمان می‌باشند.

«سختی‌ها را بپذیر و آن را به نفع خودت به صورت مثبت تغییر بده».

آدام می‌گفت وقتی کسی از من می‌پرسد حالت چطور است جواب می‌دهم: «خوبم» و این جواب دیگران را تشویق به پرسیدن سوالات بیشتر نمی‌کند. او به من می‌گفت اگر می‌خواهی دیگران با تو صریح‌تر و آزادانه‌تر رفتار کنند خودت هم باید آزادانه‌تر رفتار کنی. من هم شروع کردم به جواب صادقانه و صریح بودن و وقتی کسی می‌گفت حالت چطور است؟ جواب می‌دادم «خوب نیستم». خیلی خوب است در مورد احساسات خودمان صادق باشیم.

شادی برایم خیلی مهم است و من نباید انتظار داشته باشم شادی از دخترم و یا فرد دیگری به من نازل شود. بلکه باید از درون خودم نشات بگیرد.

بعد از وقوع حوادث تلخ، مردم تلاش می‌کنند به انسان‌های دیگری که دچار این حوادث شده‌اند کمک کنند. این فوق‌العاده است. ما فقط به دنبال زندگی خودمان نیستیم، به زندگی دیگران نیز اهمیت می‌دهیم. مردم از جایی که زخم خورده‌اند رشد می‌کنند و به دیگران کمک می‌کنند، پس رنج آنها بیهوده و پوچ نیست.

این پیش‌بینی‌های ترسناکم مرا به یک نتیجه رساند. وقتی از موضوعی رنج می‌بریم به طور مداوم در موردش پیش‌بینی می‌کنیم. مطالعات «پیش‌بینی عاطفی» (یعنی پیش‌بینی چگونگی احساساتمان در آینده) نشانگر این است که ما در مورد تاثیراتِ رویدادهای منفی زندگی‌مان، اغراق می‌کنیم. در این مطالعات از دانشجویان خواسته شد تصور کنند رابطه عاطفی و عاشقانه‌ای که در حال حاضر با کسی دارند تمام شده و پیش‌بینی شان را از مدت زمانی که در غم و ناراحتی خواهند ماند بگویند. از دانشجویان دیگری خواسته شد دو ماه بعد از به هم زدن و تمام کردن واقعی رابطه‌شان میزان شادی و خوشحالی خودشان را گزارش کنند. آنهایی که جدایی واقعی و نه فرضی را تجربه کرده بودند خیلی شادتر و سرحال‌تر از چیزی بودند که تصور می‌شد. مردم همیشه در مورد تاثیر منفی وقایع استرس‌زا در زندگی‌شان اغراق می‌کنند.

«من آسیب‌پذیرتر از آنم که فکر می‌کردم، (۱۳) اما قوی‌تر از آنم که تا به حال تصور می‌کردم».