بریده‌هایی از کتاب نامه‌های عاشقانه پابلو نرودا به آلبرتینا رزا

در مورد حوادث ناگوار، در مورد تمام مسائل ناگوار یا نامطبوعی که برایم رخ می‌دهند، فراموشی را پیشه کرده‌ام، زیرا من توانا به فراموش کردن هستم. حالا نوبت توست: تو برای همیشه فراموش خواهی شد، و از قلبِ من تبعید خواهی شد، حتی اگر برایت معنا و اهمیت زیادی نداشته باشد. قضاوت: چون تو دوستی ناخوش آیندی بودی، و چون من دردمندانه اشتباه کرده‌ام که هوش و مهربانی‌تو را باور نمودم. سال نو برایت ارمغان آور شادی است، البته اگر تو در حال حاضر فاقد آن باشی. پابلو

همه چیز، همه چیز را تا سر حد نگرانی کم دارم، که تو هرگز، هرگز زندگی‌مرا در نخواهی یافت.

و وقتی نامه‌های بی اهمیت را می‌خوانم و متوجه خلأ روزانه‌ی کلمات تو می‌شوم، حقیقتِ غم بار را در می‌یابم. تو که هستی؟ من، من که هستم؟ آیا آن چه انجام می دهم یا رنجی که می‌برم، برای تو اهمیتی دارند؟ من برای تو چه هستم؟ شاید، در اصل، در اعماق آن، در حقیقت پنهانش، هیچ چیز. چیزی بیگانه برای تو

دسته گل بنفشه‌ی بزرگی هم با خودم آوردم. آن‌ها آن قدر زیبا هستند که فقط لیاقت تو را دارند.

نمی‌دانی که چه قدر به تو علاقه دارم. من نیازم به تو از نان، و از آب هم بیشتر است.

من تو را خیلی دوست دارم، همیشه. گاهی، امروز، از این که تو پیش من نیستی، می‌هراسم. از این که نمی‌توانی برای همیشه پیش من بمانی.

من با آن همه دوست‌ها که در گذشته داشتم، حالا آشفته و سرگردان شده‌ام، بنابراین الان به عکس همیشه خیلی تنها هستم، و به عکس همیشه خیلی هم خوش بخت و مسرور می‌شدم اگر که تو این جا نزد من بودی.

من کمی‌رنجور بودم، چون تو به پاولتبی‌توجه هستی. وقتی بیش از هر زمان به تو محتاجم، به فکرت، به نامه‌هایت، تو خودت را عمداً از من دور نگه می‌داری. ناگوار است، کودکِ من، چون من احساسِ خستگی می‌کنم و گاه با این آرزو از خواب برمی‌خیزم که فراموشت کنم.

من محکوم به تنهایی شده‌ام. به خودم لطفی می‌کنم که شاید باورت نشود: نامه‌هایت را می‌خوانم و تا می‌توانم به تو می‌نویسم.

صدفی که نام مرا با صدایِ دریایی‌اش به تو می‌گوید.