بریده‌هایی از کتاب نامه‌های عاشقانه پابلو نرودا به آلبرتینا رزا

حدیث عشق بیان کن! به هر زبان که تو دانی!! شمس الدین محمد شیرازی (حافظ)

تقریباً شب‌ها را کامل بیدارم، در طول روز می‌خوابم و میلی به هیچ کاری ندارم. خسته‌ام، خسته از خستگی‌یی که تنها قلب تو می‌تواند من را از آن برهاند.

من نیازم به تو از نان، و از آب هم بیشتر است.

زمان به مرور تو را یقیناً به آغوش من باز خواهد گرداند.

من روزهای بدی را گذرانده‌ام، قادری که برخی حوادث غم بار را از خاطرم دور کنی؟

روزهای من روز به روز هراس آورتر می‌شوند، فقط فکر به تو مرا نجات می‌دهد.

از زندگی‌ام که باخبری، هنوز همان است که بود؛ دوست داشتنِ تو.

. تنها چیزی که در دیگری ممکن است موجب یأس آدمی‌می‌شود، خشکی و بی احساسی‌قلبِ وی است. حالا تصور کن که من این مطلب را در تو کشف می‌کنم، در تو، در تویی که قسمتی از خود من هستی. بعد این میل در من بیدار می‌شود که سرت را به دیوار بکوبم

گاهی، امروز، از این که تو پیش من نیستی، می‌هراسم. از این که نمی‌توانی برای همیشه پیش من بمانی.

عزیزکم، فقط هیچ وقت فکر نکن که فراموشم بشوی