بریده‌هایی از کتاب جادوی بزرگ، زندگی خلاقانه با غلبه بر ترس

تاریک‌ترین صدای درونی‌تان از شما خواهد پرسید: فکر می‌کنی چه کسی هستی؟ شما باید جواب بدهید: سؤال بامزه‌ای می‌پرسی. من به تو خواهم گفت که هستم. من فرزند خدا هستم همانند همه افراد دیگر. من جزئی از جهان او هستم. من حامیان نامرئی دارم که مرا باور دارند و در کنار من تلاش می‌کنند. اصلاً این حقیقت که من اینجا هستم خود گواه بر این است که من حق دارم اینجا باشم

سال‌ها طول کشیده است تا متوجه شده‌ام که اگر فعالانه در پی خلق چیزی نباشم درآن‌صورت احتمالاً فعالانه در حال خراب کردن چیزی هستم (خودم، رابطه، آرامش ذهنی).

وقتی‌که «بااستعدادها» رسماً از بقیه افراد تفکیک می‌شوند، درنتیجه، جامعه تحقق رؤیاهایش را از تعدادی از افراد منتخب انتظار دارد و درعین‌حال، افراد دیگر را به داشتن زندگی عادی و عاری از هرگونه الهام‌بخشی محکوم می‌کند، وای، چه سیستم افتضاحی...

تعریف زندگی خلاقانه باور دارم که تمام زندگی‌های خلاقانه با این سؤال اساسی مرتبطند: آیا شجاعت پدیدار کردن گنجینه‌های نهفته درونت را داری؟ ببینید،‌ نمی‌دانم چه چیزی در درون شما نهفته است، به هیچ طریقی نمی‌توانم به آن پی ببرم، شاید خود شما هم به صراحت ندانید، اگرچه شک دارم که حتی توجه اجمالی کرده باشید.

من زن جوانی بودم که به‌تازگی کالج را تمام کرده بودم. هنوز بخش‌های تاریک و محدودکننده تصورات من بر این باور بودند که تحصیلات من تمام شده است، چون دانشگاه نیویورک به تازگی مدرک دیپلم به من اعطا کرده بود. بااین‌حال ملاقات با وینفرد باعث شد بفهمم تحصیلاتم به پایان نرسیده است؛ تحصیلات زمانی به پایان می‌رسد که شما بگویید به پایان رسیده است و وینفرد که زن سرزنده هشتادساله‌ای بود، با قاطعیت تصمیم گرفته بود که: تحصیلاتم هنوز به پایان نرسیده است.

تفکرات مادرم در موقع انجام هر کاری، اعم از شستن ظرف‌ها تا کادو کردن هدایای کریسمس، بسیار شبیه به تفکرات ژنرال جورج پاتن بود «نقشه خوبی که همین الآن اجرا شود، بهتر از نقشه بی‌عیب و نقصی است که هفته آینده اجرا خواهد شد.»

رمان‌نویس بزرگ آمریکایی رابرت استون، یک‌بار با شوخی گفت که او دو تا از بدترین ویژگی‌هایی که یک نویسنده می‌تواند داشته باشد را داراست: او تنبل و کمال‌گرا است. درواقع این دو، ضروری‌ترین عناصر رخوت و بدبختی هستند. اگر می‌خواهند زندگی خلاقانه و رضایت‌بخشی داشته باشید، نباید هیچ‌یک از این دو ویژگی را در خودتان رشد دهید، باور کنید

خلاق بوده و هستید. حتی اینکه کسی را «فرد خلاقی» بنامید به طرز خنده‌داری بیهوده است. خلاقیت، مشخصه ذات ماست. ما حواس آن را دارا هستیم. ما حس کنجکاوی آن را داریم. ما ظرفیت آن راداریم؛ ما ریتم آن را داریم؛ ما زبان و هیجان و ارتباط ذاتی با الوهیت آن را داریم.

در یونان باستان، کلمه‌ای که برای نشان دادن نهایت درجه شادی انسان بکار می‌رود خوش‌روانی یا یودایمونیا است که اساساً به معنای خرسندی روان است که روح خلاق، کمک‌های خارجی و معنوی دریافت می‌کند. (مفسران مدرن شاید با این حس رمز و راز الهی راحت نباشند و آن را صرفاً «اشتیاق به کار» یا «جذب شدن به فعالیت» بنامند)

زندگی خلاقانه این است که کنجکاوی هدایت کننده آن باشد، نه ترس!