بریده‌هایی از کتاب بانوی پستچی

«یه روز یه نفری رو که هر روز می‌دیدین، دیگه نمی‌بینین.»

از آن دخترانی بود که مردان برایش می‌مردند. از آن دخترانی که با لبخندش می‌توانست کل آن اتاق را مسحور خود کند، البته ویل مطمئن بود که آن دختر حتی سعی هم نخواهد کرد. بلوند، قدبلند، زیبا،

«جنگ بر تمام انسان‌ها واقع می‌شود، نفربه‌نفر. این واقعاً تمام چیزی است که برای گفتن دارم و برای من، این‌طور به‌نظر می‌رسد که برای همیشه در حال گفتن همین بوده‌ام.»

بالاخره، جعبه به‌خوبی بسته‌بندی و مهر شد. آیریس پرسید: «برای کجا؟» هری گفت: «تو.»

چشمانش را که همان‌طور مستقیم به جلو و به‌دنبال کمک ثابت مانده بودند، دیده بود. او را که در گوش کوچک پسرکِ در حال مرگ زمزمه می‌کرد عزیزم... عزیزم... عزیزم، دیده بود. آیریس جلوی دهانش را گرفت. او همه‌ی این‌ها را به‌وضوح روی امواج صدای آن زن دیده بود.

«دیگه نمی‌تونستن تحمل کنن، می‌شنوین؟ تحمل اینکه صبر کنن تا شب به صبح برسه - بمبارون تموم بشه – نداشتن، درحالی‌که دیوانه‌وار منتظر این بودن که «پایان» بیاد و اونا رو پیدا کنه و همون‌جا که شروع به راه رفتن کردن، بمیرن.»

ناگهان هری، کنار او گفت: «من می‌خوام ازدواج کنم.» آیریس خیلی خشک گفت: «آره خوب، باید بکنی.» هری بلند زد زیر خنده: «با تو.»

یک دستش را روی سر ویل و دست دیگرش را روی قلب او گذاشت، تا اینکه ایستادن قلب او را زیر دستش احساس کرد.

در تاریخ دهم مه، در ویرانگرترین شب حمله‌ها، صد بمب در دقیقه برای پنج ساعت تمام روی سر لندن بارید. در جای‌جای شهر و هم‌زمان با هم، ب

فکر کرد که کاش می‌توانست زمان را میان دستانش کش بیاورد؛ مثل یک آب‌نبات مغزدار، آن‌قدر آن را بکشد تا به مغز خوشمزه‌اش برسد، درست پیش از ازهم‌گسیختن و بعد در همان نقطه زندگی کند. نقطه‌ای در وسط زمان، نه به جلو برود و نه به عقب بنگرد.

«منتظر چی بودین؟» ویل فریاد زد: «زندگی! اون زمانی که باید تموم می‌شد. باید همون لحظه به آخر می‌رسید...»

ویل زمزمه کرد: «شش ماه. تابستون برمی‌گردم خونه.» اِما قبل از اینکه برای جواب دادن دهان باز کند، خوب نگاهش کرد. چه می‌توانست بگوید؟ چه چیزی می‌توانست او را متوقف کند؟ او از همین الان، رفته بود. آنجا بود.

جنگ او با دنیا به این معنی بود که باید از خانه و قلبش روی بگرداند و وارد میدان جنگ شود. چرا؟ این هسته‌ی مرکزی رازی است که باعث شد من خیابان‌ها را از بالا تا پایین قدم بزنم، به خانه‌ها و زندگی‌های مردم بروم. از آن‌ها سؤال کنم و تمام عمرم، اطرافم پر باشد از وجود باشکوه انسان‌ها. و به‌زودی، این نمایش گسترده و متناقض را که در حال گزارشش بوده‌ام، ترک می‌کنم.

اگر در زندگی سؤالی برای‌مان پیش می‌آید، سؤالی بدون جواب که نمی‌دانیم قرار است سال‌ها همراه‌مان باشد، سؤال من، این بود.

در میان چمن‌ها که مه غلیظی رویشان نشسته بود، ایستاده بود. شهر به عقب رانده شده بود. بانوی پستچی وسط آن ایستاده و صورتش را رو به آسمان گرفته بود تا رطوبت روی آن بنشیند.

همه‌ی چیزی که هری در این دنیا عاشقش بود، بالای سرش ایستاده بود و وقتی که نگاهش کرد کلمه‌ی «همیشه» به ذهنش رسید و همان‌جا حک شد.

ایستادن و تماشا کردن و در آغوش گرفتنش، بزدلی نیست. نگاه کردن مستقیم به هیولا و حس کردن نفس‌هایش روی صورت‌تان و روی برنگرداندن. این‌طوری می‌شود دنیا را بر دوش کشید.

بعضی داستان‌ها گفته نمی‌شوند. بعضی از داستان‌ها را پیش خودتان نگه می‌دارید.

«۳ ژانویه‌ی ۱۹۴۱، دلدار من! اگر تو این نامه را در دست داری، من دیگر آن دست را در دست نخواهم گرفت و حتی فکر آن هم غیرقابل تصور است، غیرممکن؛ چون تو بسیار واقعی هستی و چون من واقعی هستم.

روزولت اعلام کرد که نیروی دریایی آمریکا کاروان‌های تجار آمریکایی را در اقیانوس اطلس اسکورت می‌کند و به مهاجمان آلمانی شلیک خواهد کرد. حالا یوبوت‌ها مستقیم به نیروی دریایی حمله می‌کردند و روسیه - خدا حفظش کند - از دخالت خودداری کرد.