بریده‌هایی از کتاب بانوی پستچی

«یه روز یه نفری رو که هر روز می‌دیدین، دیگه نمی‌بینین.»

از آن دخترانی بود که مردان برایش می‌مردند. از آن دخترانی که با لبخندش می‌توانست کل آن اتاق را مسحور خود کند، البته ویل مطمئن بود که آن دختر حتی سعی هم نخواهد کرد. بلوند، قدبلند، زیبا،

«جنگ بر تمام انسان‌ها واقع می‌شود، نفربه‌نفر. این واقعاً تمام چیزی است که برای گفتن دارم و برای من، این‌طور به‌نظر می‌رسد که برای همیشه در حال گفتن همین بوده‌ام.»

بالاخره، جعبه به‌خوبی بسته‌بندی و مهر شد. آیریس پرسید: «برای کجا؟» هری گفت: «تو.»

چشمانش را که همان‌طور مستقیم به جلو و به‌دنبال کمک ثابت مانده بودند، دیده بود. او را که در گوش کوچک پسرکِ در حال مرگ زمزمه می‌کرد عزیزم... عزیزم... عزیزم، دیده بود. آیریس جلوی دهانش را گرفت. او همه‌ی این‌ها را به‌وضوح روی امواج صدای آن زن دیده بود.

«دیگه نمی‌تونستن تحمل کنن، می‌شنوین؟ تحمل اینکه صبر کنن تا شب به صبح برسه - بمبارون تموم بشه – نداشتن، درحالی‌که دیوانه‌وار منتظر این بودن که «پایان» بیاد و اونا رو پیدا کنه و همون‌جا که شروع به راه رفتن کردن، بمیرن.»

ناگهان هری، کنار او گفت: «من می‌خوام ازدواج کنم.» آیریس خیلی خشک گفت: «آره خوب، باید بکنی.» هری بلند زد زیر خنده: «با تو.»

یک دستش را روی سر ویل و دست دیگرش را روی قلب او گذاشت، تا اینکه ایستادن قلب او را زیر دستش احساس کرد.

در تاریخ دهم مه، در ویرانگرترین شب حمله‌ها، صد بمب در دقیقه برای پنج ساعت تمام روی سر لندن بارید. در جای‌جای شهر و هم‌زمان با هم، ب

فکر کرد که کاش می‌توانست زمان را میان دستانش کش بیاورد؛ مثل یک آب‌نبات مغزدار، آن‌قدر آن را بکشد تا به مغز خوشمزه‌اش برسد، درست پیش از ازهم‌گسیختن و بعد در همان نقطه زندگی کند. نقطه‌ای در وسط زمان، نه به جلو برود و نه به عقب بنگرد.