بریده‌هایی از کتاب سفر زندگی

در قلب تمام روابط یک تناقض وجود دارد. ما نمی‌توانیم خودمان را بشناسیم بدون این که با دیگران برخوردی از جنس گفتمان داشته باشیم، برخوردی که ما را ملزم می‌کند خودمان را تعریف کنیم و بفهمیم چه کسی هستیم و سپس با درونی کردن تجربه‌مان درباره دیگران رشد کنیم.

وقتی ما از طریق درک کردن، خیالبافی کنترل را رها کنیم و بپذیریم که ما یک وجود پر رمز و راز هستیم و این‌که یک حیات عظیم با هدفی خاص درون ما جریان دارد، در این صورت به قلب چیزها نزدیک‌تر می‌شویم.

حتی اگر همه بینش‌های فلسفه، الهیات و روان‌شناسی را داشته باشیم، با این که همه آنها عالی هستند، هنوز با این معما جا می‌مانیم که ما چه کسی هستیم، انگیزه و نیروی جلو برنده ما چیست و ما در خدمت چه هدفی هستیم.

در هر حال، توهم نهفته‌ای که روان‌شناسی مدرن در خدمت آن است، این است که جهان را تحت سیطره ذهن خودآگاه درآورد، هرچند همه می‌دانیم که این توهمی بیش نیست

بین تمام شاخه‌های علم، رشته‌ای که یادگیری مفاهیم آن برایم آسان‌ترین بود روان‌شناسی بود، که امروزه انسان را به صورت یک سری رفتارها، شناخت‌ها، و فرآیندهای داروشناسی ـ روانی تعریف می‌کند. اندازه‌گیری و دست‌کاری هر یک از این قالب‌ها نسبتاً راحت است، که البته همه در خدمت توهمِ کنترل می‌باشند (کنترل خودمان و کنترل دیگران). در این قطعه قطعه کردن روح انسان، روان‌شناسی و روان‌پزشکی مدرن بسیار از هدف پرداختن به رمزآلود بودن ماهیت انسان دور افتاده‌اند.

با این‌که فلسفه، الهیات و روان‌شناسی برایم بسیار قابل احترام هستند، من بیش از آنها از ادبیات رضایت عمیق دریافت می‌کردم، چرا که از نظر من ادبیات تجسم عمق بیشتر تجربه انسانی است. کم‌کم متوجه شدم که انگیزه اصلی فلسفه، الهیات و روان‌شناسی یک عقده مخفی قدرت است، این آرزو که بخواهیم بدانیم تا بتوانیم کنترل کنیم؛ در مورد خودم که این‌گونه بود.

اصلی‌ترین هدیه آنها این بود که باعث شدند من ایده «حقیقت» را با ایده «حقایق» جایگزین کنم. با کمی تأمل بیشتر، من حتی فکر حقیقت یا حقیقت‌ها را نیز رها کرده و در عوض سؤالاتی را جستجو کردم که ارزش پرسیدن داشتند.

نسبت به هر آنچه در قلب تو لاینحل باقی مانده است صبور باش و ... سعی کن عاشق خود سؤالات باشی، مانند اتاق‌هایی که درِ آنها قفل است، مانند کتاب‌هایی که به یک زبان خارجی که اصلاً نمی‌دانی نوشته شده‌اند. به دنبال پاسخ‌ها نباش، پاسخ‌هایی که نمی‌توان داد چرا که در این صورت قادر نخواهی بود بر اساس آنها زندگی کنی و نکته اساسی همین است: این که با هر چیزی زندگی کنی. هم‌اکنون باید با این سؤالات زندگی کنی. بدین ترتیب شاید به تدریج و بدون این‌که متوجه آن شوی، در آینده‌ای دور در زندگی به پاسخ سؤالات برسی.

تأثیر شگرف از دست دادن پدر بسیار عظیم است، با این حال خودفرزند چیزی فراتر از این فقدان است. ما چیزی فراتر از مجموعه اتفاقاتی هستیم که برایمان رُخ می‌دهد.

هرگاه ما اختیار حس غریزی و شهودی‌مان را به محیط بیرونی‌مان واگذار کنیم (حالتی که اغلب در نتیجه ضعیف و آسیب‌پذیر بودن و وابستگی دوران کودکی ایجاد می‌شود)، سرنوشت ما پس از آن در دستان این محیط بیرونی خواهد بود