بریده‌هایی از کتاب زنان کوچک

«وقتی حس کردید از وضع خود راضی نیستید، به نعمت‌هایی که دارید فکر کنید و شکرگزار باشید.»

در زندگی ما ایام سخت زیادی وجود دارد، اما اگر بتوانیم آن‌طور که باید از خدا کمک بخواهیم همیشه می‌توانیم آن را تحمل کنیم

تفریح بدون کار همان قدر بد است که کار بدون تفریح.

بهتر است آدم ترشیده‌ی خوشبخت باشد، اما همسری بدبخت یا دختری جلف و بی‌حیا نباشد و دائم دنبال شوهر بگردد. غصه نخور مگ. فقر به ندرت عاشق واقعی را رَم می‌دهد.

«بچه‌ها به نعمت‌هایی که دارید فکر کنید، به نعمت‌هایی که دارید فکر کنید، به نعمت‌هایی که دارید فکر کنید.»

«اگر متواضع باشیم، دیگران این کمالات را در رفتار و صحبت‌های ما می‌بینند و احتیاجی نیست که آنها را نمایش بدهیم.»

شیرین‌ترین و بهترین چیز در زندگی یک زن این است که مرد خوبی وارد زندگی او بشود و او ر ا برای ازدواج انتخاب کند

کسی که فرو افتاده است نگران افتادن نیست کسی که افتاده است مغرور نیست و کسی که فروتن است خدا همیشه راهنمای اوست من به آنچه دارم راضیم کم یا زیاد با این حال خدایا! خشنودی تو را طلب می‌کنم چون تو اینها را برایم حفظ می‌کنی

آدم‌های ثروتمند هم مثل فقرا هزارتا غم و غصه دارند.

«تو کدام‌یک از خوبی‌های آدم‌ها را بیشتر از همه تحسین می‌کنی؟» ـ شجاعت و صداقت آنها را.

همیشه با تمام وجود سعی کن قبل از اینکه عصبانیتت غصه و پشیمانی بزرگ‌تری برایت ببار بیاورد بر آن غلبه کنی.

تفریح بدون کار همان قدر بد است که کار بدون تفریح.»

همه با من مهربان هستند و ما تا آنجا که می‌توانیم بدون شما شاد باشیم، شادیم. ایمی بقیه‌ی صفحه را لازم دارد. برای همین باید حرف‌هایم را تمام کنم. من یادم نمی‌رود که هر روز روی گلدان‌ها را بپوشانم و ساعت را کوک کنم و بگذارم هوای خانه عوض شود. لپ‌هی پدر را که همیشه می‌گوید مال بت است، ببوس. آه به خاطر عشتقان، زود زود بیایید.

بهترین آرزوی قلبیش این بود که مستقل باشد و کسانی که عاشقشان است، تحسینش کنند؛ گویی این قدم اول خوشبختی بود.

برای مطالعه همه قسمت‌ها لطفا نسخه کامل کتاب را خریداری کنید

اینها چیزهایی بود که ایمی خیلی دوست داشت، ولی می‌خواست آنها را ببخشد.

به تجربه فهمیده‌ام که خوشبختی واقعی در خانه‌ی ساده و کوچک است. جایی که آدم نان خودش را درمی‌آورد و محرومیت‌ها، خوشی‌ها را شیرین می‌کند.

در این دنیا «بت» های زیادی هستند. دخترانی کم‌رو که تا وقتی کسی با آنها کاری ندارد ساکت یک گوشه می‌نشینند. دخترانی که با خوشحالی زندگی خود را وقف دیگران می‌کنند، اما تا وقتی که جیرجیرک کوچک خانه از جیرجیرکردن باز نایستد،‌ حضور درخشان و دل‌انگیز آنها از بین نرود و سکوت و سایه‌ای غم‌انگیز جای آن را نگیرد، کسی فدارکاری‌های آنها را نمی‌بیند.

«سر، می‌توانی فکر کنی؛ قلب، می‌توانی احساس کنی اما دست،‌ تو باید کار کنی.»

همیشه در پس سیاهی روشنایی است.