بریده‌هایی از کتاب هندوانه به شرط عشق

خداحافظی دو ساعت طول می‌کشد و مهمانی یک ساعت است

زن می‌گوید: «آقا پسرتونه؟» بابا می‌زند پشتم و می‌گوید: «غلام شماست!» چه‌قدر از این تعارف بیزارم. چرا از خودش مایه نمی‌گذارد؟ «غلام شماست.» انگار می‌گوید: الاغ شماست!

شعر باید پدر مادردار باشه.

می‌فهمی چی می‌گم یا زیرنویس می‌خوای؟

مامان حرفش را قیچی می‌کند: «بسه کیکاووس! فلسفه‌بافی نکن!» در فرهنگ لغتِ خانواده‌ی ما، این یعنی: «هر غلطی که دلت می‌خواد بکن، فقط هرچه زودتر جون بِکن!» و بابا درحالی‌که به طرف در می‌رود، می‌گوید: «چشم تیمسار! چرا بی‌خود حرص می‌خوری!» مامان خیلی داغ کرده.

مهرداد که تازه گواهی‌نامه گرفته، بدش نمی‌آید خودنمایی کند و رُخی به سوسن نشان بدهد. پسره‌ی هیز چشم از خواهر ما برنمی‌دارد. اگر مهمانشان نبودیم و نان و نمکشان را نخورده بودیم کاری می‌کردم به قورباغه بگوید سیب‌زمینی.

اشاره به کراوات من کرد که ناجور بود و اصلاً به کت و شلوار تنگم نمی‌آمد. شده بودم شبیه سگی که کج‌کج راه می‌رود و قلاده‌اش از گردنش آویزان است. راستش من از کراوات‌زدن خوشم نمی‌آید. اما مامان آن‌را اجباری کرده و به شدت آن‌را مایه‌ی آبرو و حیثیت خانواده می‌داند!

چه گل خوش‌بویی! سوراخ‌های دماغ آدم باز می‌شود.

قند توی دل سوسن آب می‌شود. دختره‌ی آدم ندیده!

خداحافظی دو ساعت طول می‌کشد و مهمانی یک ساعت است

بغل دستی‌ام به بغل دستی‌اش می‌گوید: «عروسی هم عروسی‌های قدیم. آدم سر شوق می‌اومد. تو هوای باز، تو حیاط‌های بزرگ، حوض، درخت، بزن و بکوب، سیاه‌بازی، شعبده‌بازی، چه صفایی داشت!» و بغل دستی بغل دستی‌ام با لپی که از شیرینی باد کرده، می‌گوید: «حالا همه چی فرق کرده، شیرینی‌هاش هم چنگی به دل نمی‌زنه. انگار داری کاه می‌خوری.» تا آن‌جا که می‌دانم الاغ‌ها و اسب‌ها کاه را با کیف می‌خورند. از گوشه چشم نگاهش می‌کنم با آن تیپ و کراوات جوری شیرینی می‌خورد که انگار الاغی کاه را دولپی می‌خورد.

«اوضاع قمر در عقربه و آه نداریم که با ناله قاطی کنیم!»

رعناخانم با قابلمه‌ای ظاهر می‌شود: «یه خورده آش زیاد اومده، ببرین با خودتون.» بابا ذوق‌زده برمی‌گردد: «قربون دستتون، خیلی خوش‌مزه بود...» مامان می‌گوید: «نه...» رعناخانم می‌گوید: «اوا خاک عالم! خیلی زیاد اومده. ما که نمی‌خوریم. مجبوریم بریزیم تو سطل آشغال. حیفه. شما ببرین.» تعارف‌های رعناخانم همیشه همین‌طوری است. مامان خیلی جلو خودش را می‌گیرد که نگوید: «یعنی شکم ما و سطل آشغال یکیه؟!»

سوسن صدایش را تودماغی می‌کند و مثل رفیقِ گالیور می‌گوید: «هوم! پس بگو. امروز دعوا داریم، من می‌ی‌ی‌دونم!»

پرستار کوتاه قد و بدعنقی حال همه را گرفته است، با صدای تند و تیزی سر همه داد می‌زند و دور خودش تاب می‌خورد.

ای وای!... غذام سوخت... خدا مرگم بده!» و به سرعت به طرف آشپزخانه می‌دود. بابا پوزخند می‌زند و می‌گوید: «آخیش، بهتر که سوخت، تو رو چه به شاعری! من نمی‌دونم خدا بیکار بود این زن‌ها رو آفرید!»

مامان با چشم‌غره‌ای او را نیشگون می‌گیرد. یعنی خفه!

به قول شاعر: از آمدن و رفتنِ ما ... چرخ گردون را چه سود؟

شعر، فقط شعر کهن.

شعر نو واسه‌ی در کوزه خوبه عزیز جون